te geniet. Maar indien julle nie van plan is om te gehoorsaam nie, sal ek julle aanraai om weer oor die saak te dink. Dit kan, vir julle sowel as vir my, baie onaangenaamheid bespaar.”
Die stem huiwer ’n oomblik en gaan dan voort: “Ten eerste mag julle geen poging aanwend om te ontsnap nie. Julle het vrye beweging op die omringende terrein tot by die draad, asook deur die hele huis, afgesien van die toring. Julle sal na my beste vermoë versorg word, maar tevrede moet wees om van die buitewêreld afgesny te wees. Julle kan julle vermaak soos julle verkies, natuurlik binne perke. Indien van julle miskien sterk drank saamgebring het, versoek ek julle om dit dadelik, sodra julle bagasie ingebring is, aan een van die swart mans te oorhandig. Die gebruik van sterk drank word ten strengste verbied. Julle moet ook alle sigarette – of as iemand dalk pyp rook, al die tabak in jou besit – op die tafel neersit. Julle sal ’n redelike voorraad vir elke dag ontvang, maar dit mag nie in oormaat gebruik word nie. Is daar van julle wat die een of ander mediese preparaat in watter vorm ook al, hetsy vloeistof, poeier, salf of pille, gebruik? Sit dit dan ook op die tafel neer.”
Die stem verstil ’n oomblik en Irma kyk verward om haar rond. Sou dit as ’n grap bedoel wees, of is die man werklik ernstig? Maar daar was niks in die onbekende stem wat enigsins verraai het dat hy gekskeer nie. Inteendeel. Daar was ’n ondertoon van dodelike erns in elke woord.
Dan kom die stem weer: “Soos julle seker reeds opgemerk het, is die swart man wat julle hierheen vervoer het, stom. So is ook die twee ander huiswerkers, dus sal dit julle geensins baat om iets by hulle te probeer uitvis nie. Terloops, hulle kan ook nie lees of skryf nie.”
’n Sagte, geamuseerde laggie klink op.
“Nou ja, dames en here, ek wil julle weer eens baie welkom heet op Drakeneiland. Julle sal nie kan dink hóé bly ek is om julle hier te sien nie.” Weer die sagte laggie. Die klank daarvan stuur onverklaarbaar ’n koue rilling deur Irma.
“Ek het my nog nie aan julle voorgestel nie. Julle wonder seker wie ek is. My naam is egter van geen belang nie. Ek sal my dus net voorstel as jul gasheer.” Hierdie keer is die gelag harder, spottend. “Ja, ek is jul onsigbare gasheer van Drakeneiland!” Hulle kan duidelik die klikgeluid hoor toe die man die luidspreker afskakel.
Dis Carlyle wat dit waag om eerste te praat.
“Die man is mal. Wat gaan met hom aan? Wat is die bedoeling van al hierdie … e … hierdie kaf van niks drank en sigarette en al die ander dinge? As hy miskien dink …”
“Ja? En wat gaan jy daaromtrent doen?”
Daar is ’n sarkastiese glimlag op Anton se lippe en Carlyle vervolg heftig: “Wel, as hy dink dat hy my hier kan kom staan en hiet en gebied! Ek is hiernatoe genooi vir ’n vakansie, nie om in ’n tronk opgesluit te word nie!”
Anton se gelaat raak ernstig, sy oë afgetrokke.
“Wat kan jy doen, my liewe man? Die hekke word outomaties beheer …”
“Daar is nog altyd die draad,” hou die blonde Romeo vol, maar Jan val hom ietwat vererg in die rede: “Nee, Carlyle, dis hopeloos. Jy kan maar vergeet van die draad – of het jy nie gesien dat dit doringdraad is en boonop oor die twee meter hoog nie? En al sou jy ook daar kon oorkom, twyfel ek of jy toegelaat sal word om veel verder as ’n paar treë te vorder.”
“Wie sal my keer? Ek sal, wie dit ook al mag wees, met my vuiste …”
“Daarvan kan jy ook vergeet,” val Anton hom weer in die rede. “Jy moenie dink jy is nou met ’n paar van jou popspeelgewiggies deurmekaar nie, ou vriend. Hier het jy met ’n meesterbrein te doen – ’n baie vernuftige maar gevaarlike brein, sal ek sê. Jy sal hom nie met liggaamlike krag kan oorwin nie, al is jy ook hoe sterk. Nee, ek dink ons kan maar vergeet van …”
“Maar, in hemelsnaam, wie sê vir julle dis nie maar net ’n grap nie? Wie sê die ou man het nie maar net ’n verdraaide humorsin nie? Sy optrede tot dusver was tog baie eksentriek. ’n Mens kan nog vreemder dinge van hom verwag. Julle neem nou sommer aan die man wil ons … e … kwaad aandoen,” begin Emerit heftig protesteer, maar haar stem klink nie oortuigend nie, en die senuagtige bewegings van haar hande weerspreek haar woorde.
Anton kyk haar reguit aan.
“Wel, juffrou, oftewel Emerit, as al hierdie moeite gedoen is, soos die draadomheining, die ysterhekke en die luidspreker, net omdat ons gasheer ’n verdraaide humorsin het en eksentriek is, soos jy hom noem, verkies ek om soos Carlyle die eksentriek in waansinnig te verander – en ek het nog nooit veel liefde vir waansinnige mense gehad nie. Sulke mense is meestal ook gevaarlik. Ek hou geensins van die idee dat ek deur ’n kranksinnige mens vir die grap, as jou veronderstelling reg is, gevange gehou word nie. Hoe kan ek weet wanneer die grap gaan ophou en erns begin?”
Hy swyg. Emerit laat haar oë voor sy deurdringende blik sak. Irma kry eindelik haar tong terug en sy probeer nie om haar vrese te verberg nie.
“Maar wat sal sy bedoelings wees? Hoekom sal hy ons hier gevange hou? Wat wil hy met ons maak?”
“Dis vrae waarop ons seker later antwoorde sal kry. Intussen, dink ek, moet ons ons maar verbeel dis ’n grap, soos Emerit gesê het, ter wille van ons senuwees,” en hy kyk beurtelings na die twee meisies.
Jan Odendaal reageer dadelik op sy voorstel en spring op terwyl hy sy sakke begin uitdop.
“Ek pleit onskuldig, vriendelike gasheer. Nie ’n enkele sigaret aan my hele liggaam nie. Komaan, Carlyle. Dop uit jou sakke,” beveel hy, maar die jong man kyk hom nors aan.
“Dis verspot. Ek sal dit nie doen nie,” sê hy beslis.
“Maar, Carlyle, jy moet,” begin Emerit hom oorreed, maar as antwoord steek hy ongeërg ’n sigaret aan en blaas rookkringetjies voor hom uit. Dan glimlag hy oorwinnend.
“Sien? Niks gebeur nie! Hemel, Irma, dit lyk of jy verwag het dat ek met die eerste teug dood sou neerslaan!”
Irma is te ontsteld om hom te antwoord. Anton staan stadig op en lê dan gehoorsaam sy pak sigarette op die tafelblad neer. Sy draai beskuldigende oë na Carlyle.
“Nee, maar miskien sal dit beter wees as jy tog maar gehoorsaam – al is dit dan ook net om onaangenaamheid te vermy.”
Maar Carlyle wil nie kopgee nie en hulle laat hom maar begaan.
’n Oomblik later kom ’n swart man binne en begin die tafel vir ontbyt dek. Hulle praat nie solank hy in die vertrek is nie. Toe hy egter die spek en eiers inbring, spring Jan op.
“Darem een ding waaroor ons nie bevrees hoef te wees nie. Ons sal nie honger ly nie.”
Almal neem plaas en terwyl hulle eet, heers daar stilte. Irma blik na die een leë stoel aan die bopunt van die tafel en merk op: “Ek wonder hoekom is hier ’n ekstra stoel.”
“Dis vir ons onsigbare gasheer. As jy jou verbeelding ’n bietjie inspan, sal jy hom duidelik daar sien sit,” antwoord Carlyle tergend.
“Moenie, Carlyle! Jy gee my die skone bewerasie!” sê Emerit vinnig en Jan kyk hom verwytend aan.
“Moenie kaf praat nie, man!”
Carlyle glimlag vermakerig. “Dit lyk my jou senuwees is ook nie van die beste nie. Is jy dan ook bang?”
Jan
