trek haar agter ’n bos in sodat hulle nie van die huis af sigbaar is nie, en sy kyk met oë vol vrees en afsku na hom op.
“Maar, Anton, ek begryp nie … Wat makeer daardie man se mond? Dit het vir my gelyk asof hy geen tong het nie. Dis tog nie moontlik nie …” Sy swyg asof sy haar net nie sover kan bring om die grusame gedagte wat skielik by haar opgekom het, hardop uit te spreek nie.
Hy hou haar skouers nog stewig vas.
“Ja, dit is. Dis wat gebeur het. Daardie man, en so ook die ander twee, is nie van nature stom nie. Hul tonge is uitgesny! Besef jy wat dit beteken, Irma?”
Hy trek haar bewende liggaam nader aan hom en sy is dankbaar om sy beskermende arms om haar te voel. Sy kyk hulpsoekend in sy oë op toe sy in ’n lae stem antwoord: “Ek wil nie aan die betekenis daarvan dink nie, Anton. Dis … ek kan dit nie glo nie!”
“Dit beteken, Irma, dat hier iets op die eiland is of aangaan wat só vreeslik is, wat só geheim gehou moet word dat iemand – ek veronderstel ons gasheer – dit nodig gevind het om so ver te gaan om daardie drie mense se tonge uit hul monde te verwyder, sodat hulle niemand daarvan kan vertel nie.”
Irma kry die bewing van haar liggaam nie gestil nie.
“En die slotte aan die buitekant van die deure? Wat beteken dit?”
Hy frons.
“Ek weet nie presies nie, maar ek skat dis bedoel om ons binne te hou, veral saans ná tienuur. Ek wonder hoekom …?”
Sy druk haar hande beangs teen sy bors vas.
“En, Anton, dit beteken ook dat enigiemand te eniger tyd by ons deure kan inkom.”
“Ja.”
“En as daar iets met een van ons gebeur, sal van die ander hom of haar nie te hulp kan snel nie …”
Sy lippe pers saam en sy vingers klem stywer om haar skouers vas.
“Ja, dit is so,” erken hy, en sy kan die diepe kommer in sy oë sien.
Sy maak haar oë toe en skud haar kop.
“Anton, dis alles so ongelooflik!” roep sy hees uit. “Dis tog ’n beskaafde deel van die wêreld dié. Ek weet dat al hierdie dinge waarvan ons nou praat, werklikheid is. Maar … maar dis of my verstand weier om dit te aanvaar. Dit klink so … onmoontlik!”
Hy knik begrypend.
“Ek weet. Julle vier het hierheen gekom met die vooruitsig op ’n heerlike vakansie en nog ’n ongelooflike spul geld elk op die koop toe. En nou …”
Sy kyk hom ondersoekend aan.
“Anton, hoekom het jý hierheen gekom?” vra sy reguit, en hy kyk haar eers ’n rukkie stil aan voordat hy antwoord.
“Nie om dieselfde rede as julle nie, maar dis al wat ek jou op die oomblik kan vertel.” Hy sien die onsekerheid in haar oë en vervolg haastig: “Ek weet dit klink … e … vreemd, geheimsinnig, maar ek kan eerlik sê dat my rede niks is om oor skaam te voel nie.”
“En jy dink ons ander vier behoort skaam te voel?”
“Ek het dit nie gesê nie,” verweer hy, maar sy kap vinnig terug: “Maar dis hoe jy daaroor voel.”
“Goed. Dit is so.” Sy oë begin gevaarlik vonkel. “Ek het niks met die ander drie te doen nie, maar jy … Dit krap aan my om te dink dat jy …”
Sy kyk hom verbaas aan.
“Hoekom maak dit by jou soveel saak wat mý beweegrede was?”
Hy beantwoord nie haar vraag nie, sê net kragtig: “As ek jou tog net van hierdie eiland af kan wegkry!” Sy blik dwaal soekend om hulle rond en vir Irma lyk dit asof hy desperaat is.
“Anton! Wat …?” Sy is heeltemal verdwaas, en sy blik keer terug na haar.
“Moenie so bang lyk nie, meisietjie. Jy hoef nooit iets van my te vrees nie. Dis net jammer dat jý een van die vyf is.”
Haar senuwees, self nie meer van die sterkste nie, begin effens knak. Sy vererg haar skielik. “Jy sê ek hoef nie vir jou bang te wees nie, maar jý is die een wat my bang maak. Hoekom moes ek nie een van die vyf gewees het nie? Praat reguit. Jy praat in sirkels.”
“Ek verwag dat die poppe van vanaand af al gaan begin dans. Het jy regtig so dringend geld nodig gehad om só ’n waagstuk aan te gaan?”
Sy gooi haar hande moedeloos in die lug en sê: “Nee, nie ek nie. My ouers. My pa boer op ’n plasie in Namakwaland. Hulle is nie ryk mense nie. Daar was droogtes en …” Sy sug. “Hul hele lewe was nog ’n bestaan van die hand in die tand. Toe hierdie kans hom voordoen … Dis baie geld vir iemand wat nog altyd finansieel noustrop getrek het. Dit sal so baie vir hulle beteken …”
Haar stem sterf weg, en die man laat sy kop skaam sak. Hy trek haar saggies nader.
“Ek is jammer. Ek het te gou geoordeel. Vergewe my. En wees tog versigtig – veral vir Carlyle. Hy het ’n oog op jou.”
“Ag, kom nou, Anton. Ons het mekaar ’n paar uur gelede die eerste keer ontmoet! Dis verspot om so iets te dink …”
“Is dit?” Hy begin aanstap huis toe, sonder om ’n verdere woord te rep, en sy moet hom noodgedwonge volg.
“En wat het van julle twee geword?” vra Carlyle toe hulle by die deur instap. Sy gesig is so openlik ontevrede dat Irma bewus word van Anton wat na haar kyk, asof hy wil sê: Wat het ek jou gesê? Maar sy skud die gedagtes van haar af en glimlag ongeërg.
“Ek en Anton het voor julle klaar uitgepak en toe besluit om ’n entjie te gaan stap.”
“Iets gewaar?”
Dis Jan wat die vraag stel, en Irma kyk hom ietwat verbaas aan. “Wat bedoel jy met ‘iets’?”
Hy trek sy skouers op en sug.
“Ek weet self nie. Dis al of ek die hele tyd wag op iets om te gebeur. Dis so … senutergend,” erken hy effens verleë.
Gedagtig aan Irma se voorstel van die oggend, nooi Anton nou almal om ’n entjie te gaan stap, en hulle neem dit gretig aan, verlig om ’n rukkie aan die neerdrukkende, somber atmosfeer in die huis te ontsnap.
Carlyle druk hom doelbewus tussen Anton en Irma in. Dis nie lank nie of hy slaag daarin om hulle twee effens van die ander af te sonder.
Sy stem is sag, sodat die ander, wat ’n paar treë voor hulle loop, hom nie kan hoor nie. Irma voel ongemaklik. Dit sal egter vreemd lyk as sy onbeskof teenoor hom is, en sy probeer vriendelik voorkom. “Irma, aangesien jy die jongste van ons is, voel ek dis my plig om jou onder my vleuels te neem.”
Sy probeer dankbaar klink.
“Baie dankie vir die mooi gedagte, Carlyle, maar …”
“Maar jy verkies liewer Anton de Woud se beskerming, nie waar nie?”
