wil lees nie, of sal dit nie help as ek ou proefbladsye van Kerkbode vir haar bring nie.
Uiteindelik het ek haar so ver gekry dat ons die stukkie vel ontbloot waar die gewraakte inspuiting toegedien sou word, terwyl sy in Anderkant Pontenilo lees. Ek het toe ’n truuk gebruik wat ’n doktersvriend my geleer het. Jy vryf met die ontsmettingslappie op die vel – nie te sag nie. Terwyl jy aanhou vryf, spuit jy op die rand van die ontsmette area. ’n Mens se brein registreer die gevryf, want dit is waar jy die inspuiting verwag, maar nie die prik van die naald elders nie. Dit was binne oomblikke verby en ek het opgehou met vryf. Adri-Louise het oor haar boek geloer en gesê ek moet nou klaarkry, haar senuwees kan dit nie meer hou nie. Toe ek sê, maar ek is klaar, was die verligting op haar gesig my beloning. Ek het ’n nuwe status gekry – inspuitmeester.
Nóg ’n insident wat later vir heelwat lagbuie sou sorg, was die dag toe Adri-Louise ’n spesiale vakuumpompie moes kry. Een van die steke van die tweede operasie – aan die onderpunt van die vertikale snit – het ontsteek en wou nie genees nie. Gelukkig het die mediese fonds ingestem dat dit by die huis versorg kon word, anders sou sy nog langer in die hospitaal moes bly. ’n Gespesialiseerde suster het ’n pompie aan die wond kom koppel. ’n Pypie is met ’n innoverende stel pleisters op die wond gehou en toe aan die pompie gekoppel. Hierdie oulike tegnologie het die vog uit die wond gesuig en ’n vibrasie veroorsaak wat die bloedsomloop om die wond gestimuleer het. Die pompie het ’n herlaaibare battery gehad en op dié manier was Adri-Louise mobiel en kon ons selfs uitgaan wanneer dit moes.
Die enigste nadeel van dié stukkie tegnologie was dat dit kompleet soos ’n kat gespin het, as gevolg van die vibrering van die diafragma in sy binneste. Die katte in die huis het dié affêre net een kyk gegee en daarna nie weer naby die “purrende” pompie gekom nie. Wanneer ons uitgegaan het, het ons die ding in ’n handdoek toegedraai en in Adri-Louise se skouersak gesit. Natuurlik het ons baie binnepret gehad oor mense wat wonder of hulle ’n kat iewers hoor purr . . .
So het ons elke keer die ligkant van ons hindernisse probeer sien. En dit was nog nie die einde nie. Een van die newe-effekte van die operasies was natuurlik dat Adri-Louise se hormoonvlakke deurmekaargekrap is – waartoe die volledige histerektomie grootliks bygedra het. As gevolg van die feit dat sy chemoterapie sou kry en hormoonaanvullings die kanker kon voed, moes ons met die – vir baie vroue bekend – gloede begin saamleef.
Tydig en ontydig het daardie verskriklike gloede haar oorval – by mense, in die motor, in die bed, in die kerk, in ’n koffiewinkel. Orals. Een vriendin het vir haar ’n elektriese handwaaier gegee wat met sproeireën werk. Ons het ’n groot waaier langs die bed gehad en ’n ander vriendin het vir haar ’n Japannese handwaaiertjie gegee. Laasgenoemde was naderhand gehawend van al die waai. Eers was sy skaam om in ’n openbare plek die waaiers te gebruik, maar later was dit so erg dat ons nie omgegee het nie. Soms het ons vergeet om ’n waaiertjie saam te neem. Dan het ek haar sommer met die spyskaart koud gewaai – tot groot vermaak van die vroue wat gloede ken!
Ek was siek van verliefdheid op Adri-Louise. Sy was vir my verskriklik mooi. Ek het dikwels by haar gaan sit wanneer sy op haar rekenaar gewerk het. Ek sou haar vra of ek maar daar mag sit – ek wil haar net ’n bietjie bewonder, sy is so mooi! Dan lag Adri-Louise, want sy het nooit gedink sy is mooi nie. Ek onthou die keer dat ek na haar toe gegaan en vir haar gesê het: “My lief, ek kry baie swaar!” Adri-Louise, dadelik met die pruilmond, ernstig: “Wat is dit?” En ek wat verduidelik: “Jy sien, dis jy – jy is so mooi. Ek kry swaar, ek kan nie werk nie, ek dink die hele dag aan jou.” Ek herinner haar aan daardie Duitse spreekwoord: Trou met ’n beeldskone vrou en jy trou met verdriet. Toe lag Adri-Louise daardie kloklag van haar en sê: “Ek is nie beeldskoon nie, maar dankie, my lief, jy laat my beeldskoon voel.” En ek sing toe vir haar Jimmy Soul se 1963 lied wat ek male sonder tal daarna vir haar gesing het wanneer sy netjies aangetrek en met haar bekende parfuum uit die kamer verskyn het:
If you wanna be happy
For the rest of your life,
Never make a pretty woman your wife,
So from my personal point of view,
Get an ugly girl to marry you.
Ek was ’n gelukkige man. Nee, ek was die gelukkigste man in die wêreld om ’n vrou soos Adri-Louise te kon liefhê. Ek kon elke dag in daardie mooi blou oë kyk en Percy Sledge (1966) se lied vir haar sing:
When a man loves a woman
Can’t keep his mind on nothing else
He’ll trade the world . . .
Ons het elke dag met lag en huil trotseer. Miskien kan ’n mens dit gelykstel aan die meesleurende ervaring van seestrome tydens die veranderende getye. Maar dit het my ook aan die wind laat dink.
Ek hou nie van die wind nie. Wanneer die wind waai, is ek sommer swaarmoedig. Wanneer ek aan die wind dink, dink ek altyd terug aan my weermagdae en hoe die wind veral op ’n Saterdagmiddag of Sondagmiddag deur die verlate kamp op Jan Kempdorp en later Potchefstroom gewaai het. Of dit nou hard of sag waai, daardie aanhoudende geloei en blare wat dwarrel, plastieksakke wat teen die wasgoeddrade en kampdrade vaswaai en hier en daar ’n plaat of blikhouer wat omwaai, het by my ’n beeld van troosteloosheid geskep. Sergio Leone, saam met die musiek van Enrio Morricone, het hierdie troosteloosheid in sy Western-flieks vervolmaak: die tolbosse wat slingerend hol in die verlate stofstrate en die uithangborde wat skreeuend aan hul skarniere die wind se gehuil aanvul. En die eensame ruiter wat stofverwaaid op sy perd naderkom.
Die wind is ’n vreemde verskynsel. Die Bybel sê ook die wind waai waar hy wil. Jy hoor sy geluid, maar jy weet nie waar hy vandaan kom en waar heen hy gaan nie (Joh 3:8). Van die wind weet jy niks.
Maar die wind bring meer as net, soos by my, ’n troosteloosheid. Die wind is ook ’n boef. In Psalm 103:15-16 vind ons seker een van die ontmoedigendste vergelykings van ons menslike lewe: “Die mens, sy lewensduur is soos dié van gras, soos dié van ’n veldblom wat oopgaan: as die woestynwind daaroor waai, is dit weg en sy plek vir altyd leeg.” Skrikwekkend die beskrywing van ons lewe, byna soos Elton John se “Candle in the wind”. En ewe verdoemend die ongenaakbare woestynwind. Dit kan die lewe in ’n oomblik soos ’n kersvlam uitblus.
Is God die wind? Of laat Hy net die wind waai? Jesaja sê: “. . . gras verdor en blomme verwelk as die Here sy wind daaroor laat waai” (Jes 40:7, my eie beklemtoning). Uit ervaring weet ek dat jy nie God en wind aan mekaar kan gelykstel nie. Baie dinge hier op aarde is nie die wil van God nie. Daarom kan jy nie sommer altyd sê die wind wat waai, is God se wind nie.
Andries Cilliers skryf daar is twee werklikhede oor die wind. Die eerste is dat geen mens die wind vryspring nie – of jy nou gelowig of ongelowig is. Die tweede werklikheid is dat ons nie windbestand is nie. Party mense hou beter uit teen die wind as ander, maar uiteindelik is ons beste skanse teen die wind nie opgewasse daarteen nie. Winde van siekte, soos in ons geval, kry jou beet, waai jou plat en op ’n dag is jy nie meer daar nie.
Dit bring ’n mens natuurlik by die vraag of God soms die wind keer. Soms ontsnap ons die wind en soms tref die wind ons reg van voor – en dan voel dit of God niks daaraan doen nie. Tereg sê Cilliers dat dit een van die moeilikste dinge is waardeur ons in die lewe kan gaan: om in die wind te staan en te wonder of God dan van ons vergeet het.
As gelowiges glo ons dat God met ons besig is wanneer die wind ons tref. Oor die manier waarop God met jou besig is, kan jy verskil. Diegene wat God as die oorsaak van die wind sien, sal sê daar was ’n doel waarom God die wind oor hulle laat waai het. Diegene wat dink die wind waai op sy eie (dalk teen die wil van God in), sal vertel hoe God by hulle was toe hulle in die wind beland het.
Die Hollandse
