Die tydelike liefdes word deur die wind bymekaar gewaai en na ’n tyd, sonder begryplike redes, weer uitmekaar gewaai – net die wind weet waarom.
Wij zijn maar als de blaren in den wind
ritselend langs de zoom van oude wouden,
en alles is onzeker, en hoe zouden
wij weten wat alleen de wind weet, kind –
Soms “waai” twee mense na mekaar, hulle is ’n tydjie saam en dan gaan hulle weer uit mekaar. Dit is dikwels onduidelik waarom dit gebeur; dit weet die wind alleen. Dikwels gaan die liefde in die wind verlore. En daarom eindig die digter die gedig met ’n oproep aan sy geliefde, dat terwyl hulle nog bymekaar is: “Laten wij zacht zijn voor elkander.”
Vir Holst was die enigste slotsom waartoe hy oor die wind kon kom: “. . . en wat de wind wil, zullen we nooit wete.” In sy nadenke oor hierdie gedig sê Cilliers maar hoe kan jy ook weet wat die wind wil, as die wind maar net ’n blinde natuurkrag is? Vir hom is daar iets belangriker as om te weet wat die wind wil. Dit is om te weet wat God wil. Dáár waar ons op pad heen is, word nie bepaal deur die koers van die wind nie, maar deur die wil van God. Maak nie saak hoe dikwels die wind ons van koers af waai nie.
Ek en Adri-Louise het in 2012 die felheid van die winterwind oor ons gevoel. In werklikheid was dit daardie woestynwind van die Psalms. Nie lank voor dit nie het die wind waarvan Holst in sy gedig praat en wat in ons taal die guns van God was, ons bymekaar gewaai. Die winde het ons verwar. Dit is miskien die minste wat ’n mens moet sê. As jy dieper begin krap, word die verwarring net groter. Maar ja, ons kon nie verstaan waarom die Here nie die woestynwind keer nie. Of was ons te ongeduldig? Sou Hy op sy tyd en sy manier winde van verandering stuur?
Anders as Holst het ons geglo dat die Here, en nie die wind nie, ons bymekaar gebring het. Ons saamwees was soos ’n vars bries in ons lewe. ’n Bries wat vars lug vir ons longe gebring het. Die asemnood was verby. Hiervan getuig die eerste kaartjie wat Adri-Louise vir my gegee het. Op die voorkant was ’n foto van ’n buitekraan en ’n gehawende emaljebekertjie wat daaraan hang, terwyl die water na onder stort. Binne-in het sy vir my geskryf: “Die kaartjie se voorkant? Die tyd van dors en hongersnood is verby – vir my en vir jou, want daar is nou ’n ‘ons’. Die liefde wat ek vir jou het, het besit geneem van my hele wese en lewe.”
En toe kom die wind. Ons het ook nie geweet hoe lank die kraan gaan bly loop nie.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
