wil hê. Dis net hý wat aan my sal werk.”
Haar pa skud sy kop, sug diep en gaan sit weer. “Dis alles so onnodig, Petra. Dis ’n verkwisting van geld, tyd en … alles! En dit gaan seer ook wees, nie waar nie? As hy gaan sny …”
“Hy gaan sny en dit sal seker seer wees, ja. Maar dis niks nie. Hy gaan nie my kop afsny nie. Hy gaan my ’n nuwe gesig gee, dis al.”
Sy probeer dit weglag, maar die ma se oë is skerp. “Wat presies gaan hy doen?”
“O, ek weet nog self nie. Dit sal hy eers môre besluit nadat hy my ondersoek het. Mamma, asseblief, ek het bedoel wat ek gesê het. Ek wil nie hê julle moet my daar kom besoek nie. Ek sal gereeld huis toe bel en verslag lewer wanneer ek kan. En as ek nie kan nie, sal ek dokter Wagner of een van die personeel vra om julle te skakel en in te lig oor my vordering. Maar julle kom my hoegenaamd nie daar besoek nie, asseblief!”
“Maar hoekom nie? O, Petra, jy weet ons sal nie gerus voel voordat ons jou met ons eie oë gesien het nie!”
“Nee, Mamma. Julle kom nié. Ek wil dit so hê. Ek … ek wil julle eendag kom verras. Asseblief!”
“Hoe lank gaan dié spulletjie duur?” wil haar pa kortaf weet, duidelik bitter ontevrede met die verloop van sake.
“O, ek … weet nie. Dit hang af van wat hy besluit gedoen moet word,” antwoord sy vaag en wend haar weer vinnig na haar ma. “Moenie vir Paula of Eugene vertel waar ek is nie, asseblief. Sê ek is op reis … oorsee.” Haar oë pen haar ma s’n vas. “Asseblief, Mamma.”
“Petra, voordat ek so ’n belofte doen, wil ek eers ’n eerlike antwoord op een vraag hê. Gee jy nog vir Eugene om? Het jy hom nog lief en is dit om sy ontwil dat jy hierdie … ding gaan doen?”
Die oë huiwer nie. “Ek gee nie meer vir hom om nie, het nooit nie, nie werklik nie. Ek gaan hierdie ding doen vir myself, om my eie onthalwe.”
“Is jy baie seker, Petra? Wat as Eugene dalk intussen trou terwyl jy in daardie plek lê? Wat as ’n ander meisie …?”
Albei weet van watter ander meisie Mara praat, maar nog kom die antwoord onverskrokke: “Dan vat hy haar, Mamma.”
“Bedoel jy dit werklik?”
“Ja. Hy kan haar maar vat.”
Mara draai weg, gaan neem ook plaas, kyk hulpeloos na haar man, dan terug na haar dogter. “Het jy regtig finaal besluit, Petratjie?”
“Ja. Finaal.”
Toe sy daardie middag haar tasse aandra motor toe, wil haar pa weet toe hy dit by haar neem: “Hoekom so baie? Dit lyk of jy vir ’n jaar weggaan.”
Miskien is dit ’n jaar, dink sy dogter, maar sê hardop: “’n Mens gebruik baie nagklere as jy pal lê. En die japonne neem so baie plek op. Die aande word soms koel en dan moet ek iets warms ook hê.”
Die ouers is stil, verslae, toe hulle voor die kliniek stilhou. Een vergunning kon hulle darem uit haar kry – dat hulle haar self by die kliniek aflaai. Petra soen hulle vinnig, klim dan oorhaastig uit en skud haar kop toe dit lyk asof hulle haar wil volg.
“Nee. Ek gaan alleen in. Daar sal iemand wees om my tasse te kom haal. Ek sit dit sommer eers op die trap neer.” Sy doen dit en draai dan terug. “Ry nou, asseblief. Asseblief, Pappa!”
“Petra, my kind, laat staan hierdie ding! ’n Gesig en ’n liggaam is nie alles in die lewe nie. Dit is maar net die dop vir die werklike mens diep binnekant. Vergeet …”
Maar sy luister nie verder nie, draai om en stap blindelings oor die stoep die hoofingang binne.
Deur die venster sien sy hoe die motor eindelik wegtrek; dan eers stap sy na die vrou agter die toonbank. “Ek is Petra Prinsloo.”
Toe sy die gang af gelei word na ’n kamer, kan sy agter verskeie deure ’n sagte gekreun of gekerm, een keer selfs gille, hoor. Sy byt op haar tande, glimlag vir die verpleegster toe die kamerdeur oopgemaak word.
“Dankie, suster.”
“Maak u solank tuis. U kan u goedjies uitpak. Hier is u tasse ook nou.” Sy blik vlugtig na ’n kaart in haar hand. “Ek sien dokter Wagner wil u môreoggend al spreek. Daar is geen spesifieke opdragte oor u gegee nie, u kan dus vanaand nog lekker eet. Die kos sal nou hier wees.”
Petra knik, glimlag steeds. Vreemd, die afgelope dae is sy skielik nie meer honger nie. Waar sy in die verlede haar frustrasie met ’n sny brood probeer bevredig het, voel sy nou glad nie meer honger nie. Daar waar die honger altyd knaag, lê nou ’n swaar, harde ysterklip.
Die suster bereik die deur net toe ’n man met ’n lang, wit jas in die gang verbykom. Sy gesig is vriendelik, belangstellend, toe hy gaan staan en na binne kyk.
“’n Nuwe pasiënt? O. Dis juffrou Prinsloo. Ons het mos al ontmoet. Hoe gaan dit?”
Sy neem dokter Fritz Kunneke se hand, kyk op in sy vriendelike oë. “Goed, dankie.”
“Dis gaaf. Maak u tuis. Baie welkom. Het u alles wat u nodig het?”
“Ja, dankie.”
“Goed. Suster, het dokter miskien iets voorgeskryf vir haar vir die nag?”
Petra sal nog in die dae wat kom, leer dat daar net een “dokter” in hierdie kliniek is. As iemand in hierdie kliniek van “dokter” praat, beteken dit net een man. Sy twee vennote word vollediger op hul titel en naam genoem.
“Nee, dokter Fritz.”
“Hoe voel u? Wil u miskien ’n slaappilletjie vir die nag hê?”
“Ek … ek weet nie.”
“Hoe slaap u snags? Goed?”
“Ek … soms …”
Die suster laat aarselend hoor: “Dokter het gesê niks moet aan haar gegee word sonder sy toestemming nie.”
Fritz frons vlugtig, glimlag dan gerusstellend vir Petra. “In daardie geval sal hy seker self nog vanaand hier ’n draai maak. Wederom.”
Toe hulle die deur agter hulle toetrek, vra suster Verwey: “Hier is omtrent niks op haar kaart ingevul nie. Wat moet aan haar gedoen word?”
Fritz frons. “Ek weet self nie. Hy het net gesê sy kom vandag in, maar het geen besonderhede verskaf nie. Ek sien niks verkeerd nie.”
Toe dokter Wagner sy aandronde doen, sluit dokter Kunneke by hom aan. By al die pasiënte word ingeloer en dan sê die junior vennoot: “Dis nou nog net juffrou Prinsloo. Sy het vanmiddag ingekom.”
“O ja. Dankie, Fritz. Jy kan maar gaan.”
Fritz kyk hom fronsend agterna. Volgens gebruik besoek al drie vennote ’n nuwe pasiënt, maak kennis met die persoon en bespreek saam die geval. Hulle is immers ’n driemanskap wat ten nouste met mekaar saamwerk. Maar vanaand, vir die heel eerste keer, toon die meesterchirurg duidelik dat hy nie een van sy vennote by die nuwe pasiënt wil hê nie.
Tot
