of Eugene verwys nie. Dit was soos ’n stille ooreenkoms tussen hulle dat daardie name verbode is.
“Hoe gaan dit, my kind? Dokter Wagner het gesê hy gaan jou verbande vanoggend afhaal,” hoor sy haar ma se bekommerde stem.
Haar eie is kalm. “Hy het dit al twee dae gelede afgehaal, Mamma. Ek het myself nog nie gesien nie, want my gesig is nog baie geswel, maar volgens hom lyk alles baie goed.”
“Het jy nog baie pyn?”
“Nee. Dis natuurlik nog baie seer, maar die ergste is verby.” In haar hart bid sy dat dit die waarheid is. Dis of sy deesdae nie meer daardie verbete drang in haar het nie. Sy sien net nie meer kans om weer ’n slag deur al daardie pyn en lyding te gaan nie.
“Hoe lank sal dit nog duur, my kind? Ons verlang ons morsdood na jou.”
“Seker nie meer so lank nie, Mamma, maar presies hoe lank nog, hang van baie dinge af.”
“Petra …” Haar ma se stem klink bekommerd, onseker.
“Ja, Mams?”
“Daar is iets wat ek jou moet vertel. Ai, my kind …”
“Wat is dit?” ’n Onheilsgevoel neem van haar besit.
“Eugene en Paula …”
“Wat van hulle?” Haar stem is kortaf.
Sy hoor haar ma aan die ander kant sug. “Hulle … gaan trou, my kind. Eerskomende Saterdag.” Dis lank stil. “Petratjie …”
“Ek het gehoor, Mamma.”
“My kind … Hulle is albei nog onder die indruk dat jy oorsee rondreis. Maar dis nou al so lank. Hulle sal begin agterkom …”
“Hou hulle nog ’n rukkie onder daardie indruk, asseblief.” Haar stem is toonloos. “Ek hoop om oor so twee, drie maande hier uit te kom. Sê … sê vir hulle ek sê baie geluk. Ek … ek moet nou eers gaan, Mamma. Ek word geroep. Liefde vir Paps en … dankie vir die bel.”
Sy sit die gehoorbuis dadelik neer, maar staar strak voor haar uit, onbewus daarvan dat ’n paar oë gesien het hoe sy enkele oomblikke gelede wasbleek geword het sodat die rooi merke op haar gesig lelik en onooglik uitstaan.
Dis eers toe hy haar arm aanraak dat sy na haar onmiddellike omgewing terugkeer, en Klaus Wagner trek sy asem saggies, vinnig in. Die grys oë wat in syne opkyk, sal enige hart aangryp. Hy frons ernstig.
“Wat skort?” Sy stem klink bruusk, en sy skud haar kop heen en weer as enigste antwoord. “Kom.” Toe haar kamerdeur veilig agter hulle toegaan, word haar bewende liggaam opgetel en op die bed neergelê. Sy weier om haar oë oop te maak, hoewel sy weet die man wag op ’n verduideliking … ’n verduideliking wat sy nie aan hom kan gee nie.
“Wat makeer, Petra?” Dis baie selde dat hy haar voornaam gebruik, hoewel sy al maande lank deur die ander in die kliniek so genoem word.
“Niks.”
“Dis nie niks nie!” Sy stem klink ongeduldig en die oë kyk kwaai op haar af. “Iets het jou geweldig ontstel. Wat is dit? Het jou ouers …?”
“Nee, niemand het iets oorgekom nie.”
“Wat is dit dan? In hemelsnaam, ek is nié so ’n … ’n ondier dat jy my nie kan vertel nie!”
Maar haar tong lê swaar in haar mond, net so swaar as wat haar hart op hierdie oomblik in haar binneste lê.
“Laat my asseblief alleen.”
Hy kom orent, kyk nog ’n oomblik op die geslote oë af en draai dan in sy spore om. Sy gesig is stroef toe hy ’n ruk later die gehoorbuis terugsit op die mik. Hy vou sy hande en leun met sy ken daarteen aan, kyk stip voor hom uit.
In die dae wat volg, kry selfs Fritz Kunneke dit nie reg om met die pasiënt in kamer 44 te gesels nie. Sy het haar heeltemal onttrek. Dis of sy selfs nie eens meer belangstel om te weet of die delikate operasies geslaag was wat Klaus Wagner op haar uitgevoer het nie. Dat daar in hierdie dae ’n ergerlike blik in dié man se oë is, weet sy nie eens nie … maar sy personeel kom dit deeglik agter. Sy personeel het dokter Wagner nog altyd as ’n streng maar redelike mens beleef om mee saam te werk. In hierdie dae word daar egter dikwels op hulle geblaf en te dikwels moet hulle agterkom dat hy ook erg onredelik kan wees.
Maar daarvan is Petra salig onbewus. Natuurlik het sy verwag dit gaan gebeur, maak sy haarself oor en oor wys. Daar was ’n tyd dat sy selfs gehoop het dit gáán gebeur. Ja, sy het selfs gewéns Paula en Eugene moet trou terwyl sy weg is. Dit sou die afrekening soveel soeter maak. Maar nou … noudat dit werklik gebeur het en sy steeds magteloos hier in die Wagner-kliniek onder ’n groot vraagteken sit …
Sy stap na die deur, maak dit oop en stap in die gang uit, wink na ’n verpleegster. “Bring asseblief vir my ’n spieël.”
Die suster lyk onseker. “Dokter het gesê …”
“Ek gee nie om wat dokter gesê het nie, suster. Ek wil ’n spieël hê.”
“Maar hy het uitdruklik gesê …”
“Na die duiwel met wat hy gesê het!” bars sy half histeries uit. “Dis mý gesig en as ek wil sien …” Sy swyg toe ’n lang gestalte skielik op die toneel verskyn. Hul oë ontmoet.
“Gaan terug na jou kamer, juffrou Prinsloo.”
Sy ignoreer die koue bevel. “Ek wil my gesig sien – nóú, onmiddellik!”
“Jy sal dit sien wanneer ék so sê. Gaan …”
Haar mond vertrek smalend. “Of moet ek eers ’n spieël van jou koop?”
Selfs hy lyk nou effens bleek. Dan word haar arm stewig vasgevat, sy by haar kamerdeur ingetrek en die deur hard en beslis voor die nuuskierige suster se oë toegedruk. Hulle staan soos ’n bul en stiervegter teenoor mekaar.
“Op hierdie oomblik is jy nog nie mooi genoeg vir jou suster se bruidegom nie. Moet dus nie nou al kyk nie.”
Haar oë rek. “Wat! Waar kom jy …?” Haar stem sterf weg en ’n siniese trek lê weer duidelik om sy mondhoeke.
“Ek het jou ma geskakel om te hoor wat dit is wat jou so ontstel het. As jou dokter het ek die reg om te weet. Toe het sy my die nuus vertel.”
“Hoe durf jy? Hoe durf jy jou in my private lewe inmeng en …”
“Ek het alle reg, omdat jy nou is wat ék van jou gemaak het.” Hy grim, sy oë blink hard. “Jy lyk heeltemal anders as die meisie wat ’n paar maande gelede lelik en vet hier ingestap het. En dis ék wat dit gedoen het. Daarom …”
“Jy het geen reg op enigiets nie, dokter!” verweer sy skor. “Ek het jou ’n fortuin betaal vir wat jy gedoen het. Of spruit hierdie skielike besitlike houding van jou uit die vrees dat ek nie die laaste paaiement ook sal betaal nie?” Sy swaai om, stap na die bedkassie, haal haar handsak uit en vroetel daarin. Met die tjekboek in haar hand draai sy terug na hom, die grys oë koud. “Ek sal jou nou dadelik die laaste paaiement gee …”
Die
