siedend van woede.
Hy sis die woorde tussen stywe lippe uit. “Dis net so jammer dat ek nie ook jou binnekant met ’n operasie kon regmaak nie. Want dis eintlik die plek waar dit werklik nodig is. Jy kort ’n mooimaakproses van binne honderd keer meer as een van buite.”
Sy kyk yskoud terug terwyl sy voel hoe die vernedering en woede soos ’n vuur in haar brand. Haar lippe gaan oop, maar hy gee haar nie kans nie. “Nou vra ek jou weer – en ek wil hierdie keer ’n antwoord hê. Hoekom wou jy hierdie operasies gehad het?” Sy swyg, en sy vingers knel pynlik stywer om haar skouerknoppe. “Ter wille van Eugene Minnaar? Ter wille van ’n man wat dit nie werd is nie?”
“Wat weet jy of hy dit werd is of …?”
“Hy ís nie! Want geen man wat ’n vrou bloot om die uiterlike wil hê, is werd om ’n man genoem te word nie! En nou? Nou is dit te laat …”
“Nee, dit is nie …” Sy swyg vinnig en kan gerus haar tong afbyt toe sy die vinnige vernouing van sy oë sien.
“O nie? Hy is twee dae gelede al met jou suster getroud, weet jy?” Sy kyk weg, en hy skud haar liggies. “Het jy daarvan geweet of maak dit nie saak nie? Petra, antwoord my!”
Sy lig haar ken op, druk dit parmantig na vore. “Ek het nie nodig om jou te antwoord nie, want jy het niks met my persoonlike sake te doen nie, dokter. Jy vergeet jou plek, Klaus Wagner!”
Hy grynslag weer. “Die dag dat ek my plek regtig nie meer ken nie, Petra Prinsloo, sal jy jammer wees.” Hy los haar skielik. “Jy moet begin bid dat die laaste operasie die finale een was, want of dit ’n sukses was of nie, ek weier om verder op jou te opereer.”
Sy kyk hom verbysterd aan. “Maar … jy kan nie! Jy kan my nie net so los … jy het self gesê …”
“Ek weet wat ek gesê het, juffrou Prinsloo. Ek weet ook wat ek nou sê. Ek gee nie om hoe jy lyk nadat daardie swelsel gesak het nie, maar ek sal nie weer my hand oplig om aan jou te raak nie. Dis finaal!”
Sy hardloop hom by die deur in, kry hom aan die arm beet. “Jou gemene, onbetroubare … Ek het jou betaal!”
“Het jy?”
Sy kyk verward na hom op. “Natuurlik het ek! Ek het jou nog voordat jy ’n vinger op my gelê het ’n groot bedrag gegee en ek is bereid …”
“Jy begaan ’n fout, juffrou. Dis blykbaar jou gewoonte.”
’n Yskoue gevoel stoot in haar op. Nou eers onthou sy dat hy haar nog nooit ’n kwitansie vir die eerste paaiement gegee het nie! Sy kyk hom ongelowig aan. Is hierdie man, behalwe ’n geldwolf, nog ’n afperser ook? Dis of hy haar gedagtes kan lees en sy gesig, indien moontlik, word nog stywer.
“Dis tyd dat jy ’n slag weer na jou geldsake omsien, voordat jy jou suster se man begin afrokkel.”
“Waarvan praat jy?” roep sy ontsteld uit, en hy druk haar hand van sy arm weg, kyk uit die hoogte na haar, sy blik vernietigend.
“Gaan skakel jou bank en vind uit of daar ’n tjek gewissel is. Dan praat ons weer.”
’n Rukkie later sit sy die telefoon verslae neer. Toe hy daardie aand op sy ronde langs haar bed kom staan, is dieselfde verwarring nog in haar oë. Gewoonlik maak sy haar oë toe wanneer hy haar gesig bestudeer, maar vanaand kyk sy vas in die blou oë wat so digby hare is.
“Hoekom het jy dit gedoen?”
“Wat gedoen?”
Sy stoot sy hande weg. “Jy weet wat ek bedoel. Hoekom het jy nog nooit daardie tjek gewissel nie?”
“Jy sal graag wil weet, of hoe?” is sy tartende teenvraag. Dan kom hy orent. “Dis my saak. Goeienag, juffrou Prinsloo.”
Die volgende twee dae weier hy om na haar te luister. Die derde oggend stap hy met ’n spieël in sy hande haar kamer binne.
Hul oë ontmoet en dan sê hy op daardie haatlike toon: “Die lang verwagte oomblik het aangebreek. Is jy gereed daarvoor?” Sy verbleek, en hy kom nader, hou die spieël voor haar omhoog. “Kyk na jouself, Petra, en sê my of dit aan al jou verwagtinge voldoen.”
7
Met oë vol vrees kyk sy na hom, maar sy gesig versag nie. “Kyk of jy hou van die mooi, leë gesiggie in die spieël.” Natuurlik het sy in die dae wat verby is by die verpleegpersoneel probeer uitvis hoe sy lyk. Maar almal was ontwykend, en sy het intuïtief geweet dit was in opdrag van dokter Wagner. Selfs Fritz wou nie juis iets kwytraak nie. Sy kon later gil van pure frustrasie. Maar noudat die oomblik aangebreek het, is sy bang … ontsettend bang.
Eindelik sak haar oë af en sy staar na die vreemde vrou wat uit die spieël na haar terugkyk. Daar is niks wat sy herken nie, behalwe die oë. Net die grys oë het dieselfde gebly. Maar die res …
Sy trek haar asem stadig, moeisaam in. Sy kyk na die gesig van ’n vreemde maar beeldskone vrou. ’n Volslae vreemdeling. Sy het hierdie vrou nog nooit gesien nie. Nie eens die haarkapsel het dieselfde gebly nie. In die afgelope maande het haar hare lank gegroei en nie sy of enigiemand anders het daaraan gedink om dit te laat sny en in die ou kapsel te kam nie.
Die grys oë bestudeer die vreemde gesig voor haar. Dis ’n skraal, fyn gesiggie met klassieke gelaatstrekke wat na haar terugkyk, met golwende lang hare wat tot oor haar skouers hang. Dis ’n asemrowende mooi gesig wat voor haar oë in ’n spieëlbeeld vasgevang is, ondanks die merkies van die operasies wat nog duidelik sigbaar is.
Asof van ver hoor sy sy stem na haar aankom. “Die merkies sal mettertyd heeltemal verdwyn. Oor sowat ’n week of twee sal dit met die regte grimering glad nie meer sigbaar wees nie.” Sy bly staar en ná ’n rukkie gaan die emosielose stem voort: “Wat die res betref, hoef jy nie eens in ’n spieël te kyk nie. Die vet het reeds lankal verdwyn, soos jy seker self al agtergekom het. As jy in die toekoms reg eet, sal jy nie weer gewigsprobleme ondervind nie. Eintlik is jy nou na my smaak te maer, maar ek weet natuurlik nie hoe Eugene Minnaar sy … e … vriendinne verkies nie.”
Haar oë rek geskok en sy laat die spieël sak. Hy draai om, beduie met die hand. “Dit kan nou maar hier bly. Ek veronderstel jy sal graag na jouself wil kyk terwyl jy jou planne agtermekaar kry.”
“Watter planne?”
Sy hand is steeds op die deurknop. “Jou toekomsplanne, natuurlik. Jy het mos besliste planne met jou en jou suster se man, nie waar nie?”
Klaus Wagner laat Petra weer eens verslae, woedend en verneder agter. Sy stoot die spieël van haar af weg, spring op van die bed en begin rusteloos rondstap. O, daardie man! Hy het daarin geslaag om al die vreugde wrang te laat smaak wat sy op hierdie oomblik behoort te voel.
Dan stoot sy haar ken uit. Na die duiwel met die ewige dokter Wagner en wat hy ook al dink of voel. Dis bitter swaar en pynlike maande wat agter haar lê. Maande van vrees, frustrasie en hartseer soos sy nog nooit geken het nie. Maar sy het deurgedruk met ’n doel, en nie hy of enige ander mens sal haar nou daarvan laat afsien nie. Sy tel weer die spieël op.
Ek is mooi, asemrowend, dink sy byna koorsig. Klaus Wagner het woord gehou. Ek is mooier as Paula. Dan sak haar blik af na haar liggaam. Tot nou toe het sy kwalik daaraan aandag gegee. Sy was bewus daarvan dat sy baie gewig verloor het. Haar
