“Dis … pragtig gedoen.”
“Die skets is nie van belang nie. Is die gesig … e … mooi genoeg na jou sin? Onthou, dis net ’n voorbeeld wat ek jou gee. Net tyd sal leer.”
Sy knik, sit die skets vinnig neer. Dis ’n eienaardige gevoel om na ’n gesig te kyk en te dink dit gaan joune wees … eendag.
“Wanneer gaan jy begin?”
Hy vee oor sy voorkop en oë. “Ons het reeds begin. Hierdie voorbereidingsproses is net so belangrik soos die operasies. Ek moet weet wat ek wil doen en hoe die eindresultaat gaan lyk wanneer ek langs die operasietafel staan.”
“Maar wanneer gaan jy met die eerste operasie begin?”
Hy aarsel, kyk haar dan reguit aan. “Maandagoggend om agtuur. Jy het nog ’n naweek oor om tot besinning te kom.”
Hul oë staar stip na mekaar. “Dis steeds teen jou sin om my te help, of hoe?”
“Gaan ek jou help?”
“Wat bedoel jy?”
“Gaan ek jou regtig help deur jou gesig mooi te maak?” is die teenvraag, en sy swyg. Hy leun vorentoe. “Ek het jou dit nog nooit gevra nie. Ek vra dit nou: Wat lê regtig agter hierdie ding, Petra?”
Sy hoor haar naam die eerste keer van sy lippe val en kyk vinnig weg. Sy antwoord nie, skud net haar kop.
“Om watter rede, Petra?”
“Jy … jy sal nie begryp nie.”
“Miskien tog. Waarom vertel jy my nie maar nie?”
Maar sy staan op. As sy hom moet vertel, sal hy haar hier uitjaag soos daardie vrou van wie Fritz haar vertel het – een van die vet, ryk stadsvrouens wat hom gevra het om ’n stuk van haar maag weg te vat. Sy antwoord was: “Eet en drink minder en werk meer, dan sal jou maagvet vanself weggaan. Ek is hier vir mense wat my werklik nodig het, nie vir vet, ryk, ledige vroumense wat hul vriendinne se mans wil verlei nie.”
O nee! Sy sal hom nooit vertel nie. “Is ons klaar vir die dag?”
Hy knik en sy sien sy gesig verstrak. Sy stap uit en wonder hoe sy hierdie lang naweek gaan omkry tot Maandag.
“Petra …” Hy kom tot langs haar. “Jy kan die naweek eers huis toe …”
“Nee dankie. Ek bly liewer.”
Sy oë is stip, gesluier terwyl hulle haar die gang af volg.
Hulle lyk weer só toe sy Maandagoggend stiptelik om agt-uur die teater binnegestoot word. Haar oë ontmoet die paar bokant die masker.
“Ons het die keerpunt bereik. Jy kan nog omdraai as jy wil.”
“Ek wil nie omdraai nie. Gaan voort.”
Sy sluit haar oë toe sy sien hy knik vir dokter Bouwer, die narkotiseur.
6
In die daaropvolgende weke en maande ondervind Petra alles waarteen Klaus Wagner haar gewaarsku het.
Dae volg waarin sy haar in ’n hel van pyn en marteling bevind. Daar kom selfs tye dat sy met haar pa saamstem … sy het ’n groot dwaasheid begaan.
Maar soos dokter Wagner ook gewaarsku het, sy was verby die keerpunt. Van omdraai was daar nie sprake nie.
Wat sy nie weet nie, is dat die hele Wagner-kliniek, dokters én verpleegpersoneel, in byna ademlose afwagting verkeer. Hulle het al baie wonderwerke in hierdie kliniek sien gebeur – wonderwerke deur ’n meesterchirurg se hande bewerkstellig. Verdraaide, verwronge karikature het al by hierdie kliniek as normale mense uitgestap. En die man agter dié wonderwerke stel dit duidelik dat hy bloot die instrument is, dat sy hande deur die Hoër Hand gelei word.
Dat Klaus Wagner met die uitsonderlike gawe geseën is om dit wat krom is weer reguit te maak, is nie te betwyfel nie. En nou, die eerste keer, is daardie bekwame hande gebruik om ’n normale mens meer as normaal te maak – en die hele kliniek hou asem op.
Soos alombekend, is Klaus Wagner nie te vinde vir sulke operasies nie. Dit druis teen sy beginsels in om te probeer verbeter op dit wat God geskape het. Daarom het hy tot dusver geweier om aan “vroulike ydelheid” toe te gee. Maar hierdie keer het hy … en wat gaan die resultaat wees?
Maande lank hang ’n vraagteken oor die eindresultaat. Ook sy beweegrede vir die reeks operasies is vir sy kollegas ’n raaisel. Wat het hom oorreed om in die geval van Petra Prinsloo ’n uitsondering te maak?
Hulle het vergeefs hierdie vraag aan hulself en aan mekaar gestel, want die enigste persoon wat dit kon beantwoord, was besonder swygsaam. Ook in dié opsig het hy hierdie pasiënt anders gehanteer as enige ander. Hy het haar nie met sy kollegas of verpleegpersoneel bespreek nie. Sy is duidelik net sý pasiënt, en net in die operasiesaal het hy sy kollegas se hulp benodig. Die enkele kere dat hulle dit gewaag het om die een of ander opmerking oor pasiënt Prinsloo te maak, was sy stem kortaf en het hy duidelik getoon hy wou haar geval nie graag bespreek nie.
Hierdie byna “kleinserigheid” oor die Prinsloo-geval het Fritz en Alf verstom gelaat. Nog altyd het hierdie drie soos een man saamgewerk met elke pasiënt wat in die kliniek opgeneem is. Hul kollegas daar buite het dikwels na dié drie as die drie musketiers verwys. Maar nou was daar vir die eerste keer ’n geval binne die mure van die Wagner-kliniek wat uitsluitlik hul leier s’n was.
Petra het egter in die weke wat stadig maande geword het, agtergekom dié dokter bly ’n man van min woorde. Die noodsaaklike word gesê, maar nooit word die streng professionele houding teenoor haar verslap nie. Vir die ander in die Wagner-kliniek word sy ’n ou bekende. Wanneer dokter Wagner se ronde verby is, word daar gou by kamer 44 ingeglip om oor ditjies en datjies te gesels as die tyd dit toelaat.
Ook Fritz, aangespoor deur sy hoof se eienaardige houding, word ’n gereelde besoeker aan kamer 44, natuurlik wanneer hy seker is die grootbaas is elders besig.
Op ’n dag glip hy weer by die deur in, net soos ’n stout skoolseun wat weet hy bevind hom op verbode terrein, en Petra se oë vonkel geamuseerd tussen die wit verbande deur. Van haar gesig is net haar oë, neus en lippe sigbaar.
“Hoekom lyk jy elke keer so skuldig wanneer jy hier inkom, Fritz?” vra sy reguit en noem hom gemaklik op die voornaam. In die maande wat verby is, het hulle groot maats geword en het Petra begin besef sy voel baie gemakliker in hierdie dokter se teenwoordigheid as in dié van die beroemde dokter Wagner.
Hy lag, kom langs haar bed staan, en soos dit sy gewoonte geword het, neem hy haar een hand in syne. “Jong, ek weet dis verspot, maar ek kan nie van die gevoel ontslae raak dat die grootbaas nie daarvan hou dat ek hier by sy sterpasiënt inloer nie.”
Haar lippe lag, maar daar is ’n effense somberheid in haar stem. “Jy is verspot, Fritz. Ek is allesbehalwe die baas se sterpasiënt. Sê liewer ek is ’n doring in sy vlees!”
Hy bly glimlag, maar daar is tog ’n ondersoekende blik in sy goedige oë. “Vertel my, hoe het jy dit reggekry om hom te oorreed om op jou te opereer? Hy het ’n broertjie dood aan hierdie soort operasies
