maar net ’n ligte geskerts, maar albei is bewus van die ondertoon van erns wat in die gesprek skuil. Dis nie net Fritz wat nuuskierig is nie, die hele Wagner-kliniek sou baie graag wou weet wat die beweegrede was. Maar nog nooit het sy enigiets laat blyk nie. ’n Ligte fronsie verskyn tussen haar wenkbroue en haar blik dwaal weg van Fritz se vraende oë.
Sy weet nie hoekom nie, maar sy sal nie graag wil hê dat sy kollegas en personeel moet weet hul held het ook voete van klei nie, soos alle mense ’n swak plek in sy byna volmaakte pantser. Sy wil nie hê hulle moet agterkom die onbesproke Klaus Wagner is met geld om te koop nie.
Haar frons verdiep. Dis iets wat sy nie aan haarself kan verklaar nie. Die naaste wat sy aan ’n aanvaarbare verklaring vir hierdie onwilligheid kan kom, is dat sy hom tog lojaliteit skuld. Hy het bitter teen sy sin – daaroor bestaan daar geen twyfel nie – ingestem tot ’n “mooimaak-operasie”, soos hy daarna verwys. Sy is hom baie dank verskuldig. Daarom moet sy nie laat uitlek sy het hom ’n fortuin daarvoor betaal nie.
Maar van die oomblik dat hy ingestem het om haar te opereer, was sy bewus van ’n teleurstelling diep binne-in haar. Natuurlik was sy verskriklik dankbaar en verlig, maar die feit dat ’n groot bedrag hom tot ander insigte gebring het, het tog hier binne-in gekrap. Dit knaag vandag nog. Soms, as sy so na sy sterk gelaatstrekke bokant haar kyk wanneer hy haar gesig ondersoek, kan sy kwalik glo dat hierdie man omkoopbaar is.
Dit het egter net haar verbittering en ontnugtering in die mansgeslag verdiep. Hulle is almal eenders, het sy besluit. Een het ’n swakheid vir ’n mooi gesig en liggaam, en die ander se swakheid is geld. Daar bestaan nie ’n man soos die een wat sy in haar verbeelding opgetower het nie.
Fritz se oë beskou haar ernstig. Hierdie meisie is nou al maande lank hier, maar alles oor haar is steeds in geheimsinnigheid gehul. En hy het nie netnou ’n grappie gemaak toe hy gesê het hy kry die gevoel Klaus Wagner hou nie daarvan dat die res van die kliniek sy pasiënt te goed leer ken nie.
Daar is skielik ’n stem agter hom en hy draai skuldig om, neem sy hand vinnig van Petra s’n weg, maar hy is bewus daarvan dat sy hoof reeds gesien het sy kollega hou sy pasiënt se hand vas. Daardie vreemde ligblou oë verdonker meteens, ’n teken dat hy ontevrede is oor iets.
Petra sien ook die duidelike ontevredenheid op haar dokter se gesig toe hy nader stap. Hy probeer nie die koelheid in sy stem en oë wegsteek nie toe hy kortaf sê: “Daar is ’n oproep vir jou in die kantoor.”
Fritz knik en maak hom haastig uit die voete, en Petra kyk vinnig weg, intens bewus van die blik wat op haar rus. Hy was al vanoggend by haar. Daar is geen rede vir hom om langer te vertoef nie.
“Dit lyk of jy en Fritz Kunneke goed oor die weg kom,” sê hy styf.
Haar verbaasde oë flits vinnig op na hom. Dan kyk sy weer weg. “Ja. Hy is ’n gawe mens.”
“Hm.” Dis ’n niksseggende geluid. “En verloof.”
Nou kyk sy openlik vererg op. “So het ek verneem.”
Sy blik gryp hare vas. “Solank jy dit net onthou.”
“Dokter, ek het nie na hierdie kliniek gekom om ’n man te soek nie.”
“Dis gerusstellende nuus. Bly net by daardie voorneme. Wat jy gaan doen nadat jy die kliniek verlaat het, is jou saak, maar ek gaan nie toelaat dat jy solank jy hier is … e … ontwrigting saai nie.”
Haar ergernis neem toe – en dan, skielik, vind sy sy woorde vreeslik komies. Hy is sowaar bang dat sý, Petra Prinsloo, sy kollega van sy verloofde kan afrokkel! Daar huiwer ’n geamuseerde glimlaggie om haar mondhoeke wat die kleur van sy oë net verder laat verdiep.
“Ek sou sê ek lyk kwalik na ’n femme fatale, dokter!”
Sy blik bly vasgenael op haar gesig. “Dan het jy in al hierdie maande nog niks geleer nie.”
“Wat bedoel jy?”
“Jy verag steeds die waters van Silóa.”
“Ekskuus?”
“Dit sal nie help om te verduidelik nie. Jy dink steeds net in een rigting en die onbelangrikste is nog vir jou die belangrikste.”
Sy kyk eerlik verward op in sy oë.
“Sê my, jy het tog ’n definitiewe rede gehad hoekom jy hierdie operasies wou laat doen? Is daardie dryfveer nog so sterk soos in die begin?”
Sy kyk fronsend weg. Is dit? Sy weet eerlik nie. Sy het die afgelope maande kontak met Paula en Eugene verloor. Sy is nie meer seker nie …
Sy stem klink droog. “Dan gaan daar tog miskien iets goeds uit hierdie ding voortspruit.” Voordat sy kan vra wat hy daarmee bedoel, vervolg hy: “Het jy die mense vertel hoeveel jy my betaal?”
Sy kyk koel terug, ’n tikkie minagting in haar stem: “Moet jou nie bekommer nie, dokter. Ek het niemand vertel nie, en is ook nie van plan nie.”
Hy grynslag. “Jy verkeer onder ’n wanindruk as jy dink dat jy daardeur aan my ’n besondere guns bewys, juffrou Prinsloo. Maar ek sê nietemin dankie, veral vir die feit dat jy ten minste een keer in jou lewe jou verstand gebruik het. Die geldelike sy van hierdie saak bly tussen ons twee.”
Sy voel skielik woedend en vreemd seergemaak. Dis op die punt van haar tong om hom te vra of hy haar tjek in sy persoonlike rekening inbetaal het of in die kliniek se bankrekening. Maar sy kry nie kans nie. Hy stap uit en sy kyk na die deur wat so beslis agter hom toegetrek word.
Sy en Klaus Wagner het uit die staanspoor nie goed oor die weg gekom nie. Daar was van die eerste oomblik af ’n vreemde antipatie tussen hulle. Maar sy was bitter verleë oor hom en hy het beslis belanggestel in die vergoeding wat aangebied is. In die maande wat verby is, het daar ook niks gebeur om haar meer van hierdie man te laat hou nie. Inteendeel. Op hierdie oomblik hou sy beslis niks van hom nie en sy wens die dag breek aan dat sy hier kan uitstap.
Sy weet nie wat dit in die man is wat alles binne-in haar laat styf trek sodra hy naby haar kom nie. Sy weet dat hy teen sy sin ingewillig het, haar in sy hart verag. Haar oë is kliphard terwyl sy voor haar staar. Wat gee sy tog om wat hierdie man van haar dink? Hy veroordeel sonder dat hy al die feite ken. Dit laat haar antagonisme jeens hom net sterker word.
Daar is ’n merkbare spanning in die kamer toe Klaus Wagner op ’n oggend oor Petra buk en die verbande begin afdraai. Sy stemtoon is weer eens so egalig en onpersoonlik soos sy dit leer ken het, terwyl hy verduidelik.
“Op die oomblik sal ’n mens niks kan wys word nie. Jou gesig sal baie geswel wees en dit sal ’n paar dae duur voordat dit herstel. Dan eers sal ons weet of daar verder gewerk moet word en of die werk klaar is.”
Sy antwoord nie, sit net doodstil terwyl hy met haar besig is, en voel dan hoe die laaste verband van haar afval.
Sy sluit haar oë terwyl sy arendsblik oor haar gesig gaan. Dan maak sy haar oë weer oop toe hy sê: “Dit lyk goed.”
“Kan ek sien?”
“Nee. Daar is op die oomblik niks om te sien nie. Jy sal jouself nie herken nie.” Die skewe, siniese glimlag speel weer om sy mond. “Jy sal jouself nooit weer herken nie, al het die swelsel gesak. Maar in dié stadium is jy so lelik soos wat ’n mens kan kom. Moenie eers probeer kyk nie.”
Twee
