vol te hou nie. Sy vat haar nagklere agter haar rug saam en wat sy sien, laat haar na haar asem snak. Haar lyf kan nou by dié van haar pragtig geboude suster kers vashou! En met die regte grimering en klere behoort sy haar suster dalk nog die loef te kan afsteek!
Sy tel weer die spieël op. Sy kan dit nie glo nie! Dan versomber die oë wat na haar terugkyk. Klaus Wagner het hierdie volmaakte prentjie ’n mooi, leë gesiggie genoem. Dan glimlag sy skrams. Dis wat hý dink! Hy weet nie dat sy al die jare ’n slim kind op skool was nie en ’n ewe skrander teatersuster. Hy weet nie dat sy in dié een opsig haar pragtige suster uitgestof het nie. Maar nou is daardie aspek nie van belang nie. Wat van belang is, is haar mooi gesig en slanke liggaam – dis mos waarin mans belangstel, dan nie? Waarin Eugene sal belangstel wanneer hulle mekaar weer van aangesig tot aangesig sien.
’n Wilde opgewondenheid pak haar beet. Maar sy moet die prentjie vervolmaak. Daar het nog ’n stukkie skaafwerk oorgebly. In die verlede, toe sy nog lelik en vet was, het sy geen moeite gedoen om te leer hoe ’n meisie haar reg grimeer nie. Sy kan ook net so effentjies dans, want sy het selde ’n maat gehad. En sy gaan ook leer tennis speel. Sy sal haar suster oortref op elke gebied waarin sy uitgeblink het. Dit behoort baie interessant te wees, dink sy en besef nie dat haar lippe op dié oomblik byna op dieselfde siniese wyse vertrek as dié van die vermaarde dokter nie. Ja, dit behoort baie interessant te wees om op gelyke voet met haar suster mee te ding. Dit behoort te vergoed vir al die maande van eensame afsondering en smart.
Tot haar verbasing en latere ongemak sien sy haar dokter, soos sy aan hom dink, twee dae lank glad nie.
“Waar is dokter Wagner? Is hy weg?” wil sy die derde dag van Fritz weet.
“Nee. Hy is hier. Hoekom?”
“Nee, ek … ek het gedink hy is dalk weg.”
“O, nee, hy is beslis hier. Wat deesdae met daardie man aangaan, sal ek graag wil weet. Ons moet net mooi in ons spoor trap. Ek het nooit geweet hy kan so humeurig word nie.”
Petra frons en haar ongemak neem toe. Volgens haar eie en ook die res van die kliniek se mening is sy gereed om huis toe te gaan. Maar die grootbaas het haar nog nie formeel kom ontslaan nie. Sy kry amper die indruk dat hy skoon vergeet het sy is nog in sy kliniek. Sy het besluit om hom vandag te gaan spreek as hy nie opdaag nie, maar sy voel effens lugtig noudat Fritz haar vertel het hy is deesdae soos ’n beer met ’n kopseer.
Dan besluit sy. Wat die groot dokter ook al pla, dit het niks met haar te doen nie. Sy is ’n pasiënt en sy betaal hom goed genoeg om aandag en hoflikheid van hom te verwag. Enkele oomblikke later klop sy aan sy kantoordeur in die kliniek en stap binne.
Sy vererg haar opnuut toe hy geen woord sê nie en haar net sit en aankyk asof sy iets is wat die kat ingedra het.
Hy lyk beslis soos ’n ou beer, dink sy vlugtig toe sy teen sy hewige frons vaskyk. Sy trek haar kamerjas werktuiglik stywer om haar, asof dit haar teen die deurdringende blik sal beskerm. Sy is bewus daarvan dat haar kamerjas seker nou drie keer om haar kan gaan, maar aangesien hierdie meneer so duidelik in die verlede getoon het ’n vrou se uiterlike laat hom koud, steur sy haar ook nie daaraan hoe sy nou vertoon nie.
“Die berg het toe maar besluit om na Mohammed te kom.” Sy kan dit nie verhelp om sarkasties te wees nie, maar as sy verwag het hy sou reageer, wag sy vergeefs. Haar ergernis neem met nog ’n graad toe. “Ek het net kom hoor … is ek nog ’n pasiënt hier of nie?”
“Jy is.”
Sy sluk vinnig. As hy eers met hierdie meerderwaardige nuk van hom begin …
“Regtig? Ek het gedink ek is al twee dae gelede ontslaan, want …”
“Jy is nie.”
Sy trek haar asem in, kyk onverskrokke in die koue oë. Sy het nou al twee dae gehad om aan haar nuwe self gewoond te raak, en haar selfvertroue het toegeneem. Wat meer is, sy is nie meer verleë oor hierdie man nie.
“Fritz dink ek is gereed vir ontslag en ek ook …”
“Dokter Fritz Kunneke se mening is nie gevra nie,” word sy in die rede geval, met die nadruk op die “dokter”. “Joune ook nie.”
Sy trek haar asem in. Hierdie man was nog nooit oorvriendelik met haar nie, maar sy optrede teenoor haar word elke keer erger. Hy is byna openlik onbeskof!
“Daar is geen rede hoekom ek langer hier moet bly nie.” Hy is stil en sy vervolg kwaad: “Dit kos net geld …”
“Is joune op?”
“Nee. Maar dis onnodig.”
“Ek sal daaroor besluit.”
“Ek wil uitgaan. Ek het beter dinge om te doen as …”
“Soos om jou suster se man te gaan afvry, byvoorbeeld?”
“O! Jy … kan net aan een ding dink!”
“Soos jy. Jy het my aangesteek.” Skielik is hy meer spraaksaam. “Met watter soort strategie beoog jy om te begin?”
Sy kan gerus stik. “Dit gaan jou nie aan nie!”
“Dan kan dit nie so belangrik wees nie … dit kan wag.” Hy kyk weer na die papier voor hom en dis duidelik dat die gesprek – as ’n mens dit so kan noem – wat hom betref afgehandel is.
Sy kyk hom magteloos aan, sê dan verbete: “Ek gaan nou aantrek en dan …”
“Wat?” Sy knip haar oë en hy vra weer: “Wat gaan jy aantrek?” met sy blik steeds op die papier voor hom gerig.
“My klere natuurlik, en dan gaan ek ry …”
“Jy het nie klere nie.” Vlugtig rus sy oë op die groot kamerjapon. “Jy sal verdrink in jou ou klere …”
“Dit maak nie saak nie!”
“En ek het gedink jy sal nie omgee as ons die hele ou spul op ons maandelikse rommelveiling verkoop nie.”
Sy kyk hom met groot, geskokte grys oë aan en het geen benul watter pragtige prentjie van vroulike skoonheid sy in haar algehele verbystering slaan nie. Maar die man voor haar se oë bly uitdrukkingloos.
“Jy het my klere op ’n … rommelveiling gaan verkoop?”
“Ja, die hele onooglike spul. Ek moet jou nog bedank vir jou bydrae.”
Sy sluk vinnig die spontane woorde terug wat na haar lippe borrel. “Jy bedoel ek het nie ’n draad klere om aan te trek nie?” vra sy dan afgemete.
“Nee. Behalwe jou nagklere en daardie … e … ding wat jy nou daar dra.”
Haar lippe sluit op mekaar. “Baie slim, dokter Wagner, maar nie slim genoeg nie. Ek sal klere vir my oor die foon bestel en …”
“Wat net ’n verkwisting van geld sal wees, want jy is nie ontslaan nie.” Hulle oë meet kragte met mekaar en hy glimlag byna toe hy byvoeg: “Jou motor se battery is vanselfsprekend ná soveel maande se stanery pap.”
Sy hyg na asem. Haar pa het op ’n dag haar motor gebring vir ingeval sy dit nodig sou kry. “Ek sal ’n taxi ontbied.
