het nie!
Hy wens hy kon kwaad wees oor die verleentheid waarin Mila hom en die res van die bestuur stel. Hy sukkel egter vanoggend om sy vuurtjie van verontregting hoog genoeg aan te blaas. Hoe meer hy van die vroumens sien, dink Derek wrang, hoe meer bewonder – erger nog – begeer hy haar. Hy was nog altyd aangetrokke tot sterk vroue, en Mila is ongetwyfeld die sterkste, mees onafhanklike een wat hy nog teëgekom het. Tog is sy geen hardegat feminis nie. Sy is ’n toonbeeld van vroulikheid. Hy het immers haar weerlose sy gesien ná die drama met haar bipolêre pasiënt. Sy het hom naby haar toegelaat, daardie dag, haar wapenrusting tydelik laat sak sodat hy die warm en ruimhartige vrou daaronder beter kon leer ken.Vanoggend se optog bevestig sy vermoede: Mila is so gewild en geliefd onder haar pasiënte as wat sy bekwaam is. Hy is by verre nie die enigste een wat deur haar bekoor is nie …
Natuurlik maak sy die wêreld vir hom vuurwarm vandat hy in Wilgekloof is. Tog kan hy homself nie so ver kry om dit teen haar te hou nie. Eintlik gee dit hom net meer respek vir haar. Hy verstaan dat sy soos ’n wafferse wraakgodin optree uit pure passie vir haar werk. Vir haar roeping, soos Heleen dit gestel het. En hy wat Derek is, is geen vreemdeling vir passie nie. Hy was nog nooit een van die dokters wat dit kon regkry om onaangeraak deur sy pasiënte te bly nie. Selfs toe hy nog ’n mediese student was, was dit sy grootste swakheid: Hy raak hopeloos te betrokke by mense se lief en leed. As pediater kom hierdie onvermoë om hom los te maak van sy pasiëntjies en hul ouers hom dikwels duur te staan. Tog sou hy dit nie anders wou hê nie; vir hom is sy grootste swakheid tegelykertyd sy heel beste eienskap …
Nee, dis juis hierdie vurige streep van Mila wat hy so onweerstaanbaar vind. Dit maak haar uniek en opwindend, laat haar kop en skouers uitstaan bo al die vroue met wie hy al te doen gehad het. Sou sy so driftig tussen die lakens optree soos wanneer sy haar kind of haar geboorte-eenheid probeer beskerm, wonder Derek skuldig.
Leon Swiegers onderbreek sy mymering grimmig.
“Jy kan nie sê ek het jou nie gewaarsku nie, Derek. Ek het van die begin af geweet jy soek moeilikheid met daardie geboorte-eenheid. Heeltemal te veel estrogeen in die omtrek …”
“Jy hét gewaarsku dat ek op tone gaan trap, Leon, maar ek glo nie een van ons het besef hoe hard die eienares van daardie kleinserige toontjies gaan terugskop nie.”
“Dit kan jy weer sê, Reynders! Ons sal vanmiddag hierdie kaboedel vroumense met handskoene moet aanpak. Hoe meer diplomaties ons hulle benader, hoe beter. Ek weet en jy weet dat jou trauma-eenheid ’n voldonge feit is, dat die hospitaal dwaas sou wees om dit nie te implementeer nie, maar ons mag nie uit die oog verloor dat dit ons pasiënte is wat daar buite betoog nie. Dis belangrik dat ons hulle nie met ons optrede verder van PMK vervreem nie. Hulle is ons brood en botter. Ons aandeelhouers se wins – my en jou wins, Derek – hang van hulle af.”
Al weer die verdomde w-woord, dink Derek geïrriteerd. Hoe is dit dat alles in sy lewe skielik in terme van wins en verlies uitgedruk moet word? Verbeel hy hom of is die grense tussen sy persoonlike en professionele lewe skielik besig om te vervaag? Hy is immers die een wat Mila gewaarsku het dat sy dinge nie so persoonlik moet opneem nie. Is hy nie miskien besig om dieselfde fout te maak nie? Meer nog: Gaan hy gedwing word om ’n verpletterende persoonlike verlies te ly bloot ter wille van professionele gewin?
9
Die protesoptog voor die ABU is die volgende oggend voorbladnuus, hierdie keer nie in die kleiner Wilgeklower nie, maar in die Wilgekloof Dagblad. Aanvanklik word Mila se hart warm toe sy die foto’s van haar oudpasiënte met hul plakkate sien, maar haar ingenomenheid verander blitsig in paniek toe sy besef dat sy en haar eenheid geensins in ’n positiewe lig uitgebeeld word nie.Verward soek sy na die naam van die joernalis. Liesel sou mos nooit so iets skryf nie? Nes sy gedink het – die berig is deur iemand wat sy nie ken nie, ene Wynand Diederiks.
Die eerste paragraaf is ’n taamlik droë feitelike relaas van die redes vir en die verloop van die protesaksie. Die joernalis probeer kleur aan die vertelling gee deur ’n paar aanhalings van ma’s en die hospitaalbestuur in te strooi. Mila wonder waarom dié Wynand Diederiks dan nie die moeite gedoen het om haar kommentaar ook te kry nie. In die tweede paragraaf word dit duidelik waarom hy nie in haar kant van die storie belanggestel het nie:
Daar is beslis ook diegene wat voel dat dit geen verlies sal wees as die ABU sluit nie. Volgens ’n dokter wat graag anoniem wil bly, loop suster Mila Mouton onnodige risiko’s in haar eenheid. Vroeër die week het ’n tragedie byna op PMK se vyfde verdieping afgespeel. Dit was so hittete of een van Mouton se pasiënte het haar pasgebore baba by die balkon afgegooi. Die agt-en-dertig jarige vrou het ’n lang geskiedenis van bipolêre versteuring en het boonop ’n keisersnit met die geboorte van haar vorige kind gehad. Volgens die arts van PMK sou ’n beplande keisersnit veel veiliger vir hierdie moeder en haar baba gewees het. Dit lyk asof die pyn en stres van ’n natuurlike bevalling by Mouton vir die vrou net te veel geword het. Boonop moes sy net ná die geboorte na die teater gehaas word vir ’n noodoperasie om die nageboorte te verwyder. Weens ernstige bloedverlies moes sy verskeie bloedoortappings kry. Wilgekloof Dagblad het gaan uitvind wat die pasiënt se eggenoot oor die saak te sê het: “Niemand het ons gewaarsku oor hoe stresvol ’n natuurlike geboorte sou wees nie. Ek’s nie verbaas dat die pyn en spanning my vrou oorweldig het nie. Ek verstaan nou dat keisersnitte hul plek het en dat ’n natuurlike geboorte nie die alfa en die omega is nie. Ons moes op die harde manier leer dat ’n watergeboorte ten alle koste nie die moeite werd is nie. Nou sit ek alleen met ’n pasgebore baba. My vrou gaan waarskynlik maande neem om volkome te herstel. Eers het sy byna haar baarmoeder met die operasie verloor, nou haar sanity. Die ergste van alles is dat ons albei amper ons dogtertjie op die verskriklikste manier verloor het. My vrou sou nooit daarmee kon saamleef as sy ons baba by daardie balkon afgegooi het nie. Op hierdie stadium weet ek nie of ons regsaksie teen PMK gaan bring nie, maar ons oorweeg dit sterk.”
Marius se beskuldigings sny soos ’n lem deur Mila se hart. Is dit werklik hoe hy voel? Hou hy haar verantwoordelik vir die feit dat dinge so skeefgeloop het? Sunet wou dolgraag ’n natuurlike geboorte hê en Mila het gevoel dat dit vir haar ’n helende ervaring kon wees. Sy het gehoop dat dit vir Sunet die selfvertroue sou gee wat iemand met haar geestestoestand so broodnodig het … Met ’n loodswaar hart lees Mila verder.
Volgens Leon Swiegers, hospitaalbestuurder van PMK, is die oorgrote meerderheid van Mouton se bevallings watergeboortes. Swiegers wou geen kommentaar lewer oor die veiligheid hiervan nie. Wilgekloof Dagblad se anonieme informant, ’n gerespekteerde arts in obstetriese kringe, voel egter dat watergeboortes “hoogs onnatuurlik” en “sommer lawwigheid” is. Hy redeneer dat selfs sekere seediere na die land beweeg sodra dit tyd word om geboorte te skenk weens die risiko’s in die water.
“Waarom sou suster Mouton haar pasiënte dan nou juis in die bad stop wanneer hulle in kraam is? Dit kan nie veilig wees nie. Moet die hospitaal wag tot ’n baba verdrink of breinskade opdoen voordat die praktyk stopgesit word? Nee wat, ginekoloë is opgelei om bevallings te hanteer, vroedvroue nie. Hoe gouer die geboorte-eenheid sluit, hoe beter vir PMK as ’n geheel.”
Bewend van woede smyt Mila die koerant neer. Die vermetelheid! Sy kan nie glo hoe Derek Reynders die feite van Sunet se geboorte verdraai het nie. En dan is hy nog ’n papbroek ook! Sy het wraggies nie verwag dat hy agter anonimiteit sou wegkruip terwyl hy haar beswadder nie. Sy’t gedink hy’s heeltemal mans genoeg – heeltemal arrogant genoeg – om verantwoordelikheid vir sy eie aanvalle te neem. O, sy’t lus om sommer nou na sy spreekkamer te ry en hom te gaan vertel presies wat sy van hom dink! Vir wie dink hy miskien draai hy ’n rat voor die oë met sy kastige anonimiteit? Beslis nie vir haar nie! Hoe anoniem dink hy kan hy wees as hy heeltyd praat van wat kastig die beste vir die hospitaal “as geheel” is?
Dalk wóú hy hê sy moet hom herken, sy en niemand anders nie. Dis natuurlik presies hoe dit is! Hy wou sy beeld as sensitiewe
