het nie ’n saak nie, man.”
“Sjoe,” sug Mila, “jy laat dit beter klink as die koerant.”
“Ja, my darling, ons weet mos almal daar’s nie so ’n ding soos ’n honest koerant nie. Dis sensasie wat koerante verkoop, nie die boring waarheid nie. Maar kom ons sê nou maar net die ergste gebeur en jy word wel hof toe gesleep. Wat sal gebeur as jy skuldig bevind word? Onthou nou, niemand het die emmer geskop of eens rêrig seergekry nie.”
Mila se kop draai effens, maar sy forseer haarself om so helder en logies as moontlik te dink. “Wel, ek veronderstel dat Marius geld sal eis. Geld vir pyn en lyding, en miskien vir Sunet se psigiatriese hospitalisasie ook … Miskien vir die evakuasie wat Peet moes doen vir die plasenta? Dit sal nie ’n groot bedrag kan wees nie, en ek hét goeie versekering. Mens kan nie in die bababedryf wees daarsonder nie …”
“Presies!” roep Lise-Marie uit.“Sien jy wat ek bedoel? Worst-case scenario is dat jou versekering ’n paar duisend moet opdok en dat die Raad jou oor die vingers tik. Natuurlik dink ek nie vir een oomblik dit gaan prettig wees nie, maar jy sal oorleef. Sien, jou eerste probleem is glad nie so erg nie!”
“Jy’s reg, Lisetjie, soos altyd. Die hele ding het soos ’n berg gevoel omdat dit in die koerant was en omdat die bestuur reeds die ABU wil toemaak. My hart voel al klaar ’n bietjie ligter. Los nou net gou-gou vir my die ander probleme ook so pynloos op, toe!”
Lise-Marie lyk skielik ernstiger. “Ek’s bevrees probleem nommer twee is nie so eenvoudig nie, Mila.” Sy dink ’n oomblik.“Het jou pa ooit na Alcoholics Anonymous toe gegaan vir sy drankprobleem?”
“My pá?” Nou is Mila skoon van stryk gebring. “Wat het my pa met die prys van eiers uit te waai?”
“Ag, orraait, man, ek vergeet lateral thinking is bo jou vuurmaakplek. Wat ek eintlik wil weet, is of jy die Serenity Prayer ken wat AA gebruik? Die een van ‘God, grant me the serenity …’”
Mila voltooi haar sin: “‘ … to accept the things I cannot change, the courage to change the things I can, and the wisdom to tell the difference.’ Ek’t al van daardie gebed vergeet. Die ding het vir jare teen my pa en ma se kamermuur gehang. Nou verstaan ek hoekom dit daar was.”
“Daar het jy dit. My punt is, Milatjie, dat Probleem Nommer 2 een van daardie goed is wat jy nie kan verander nie, die goed wat maar aanvaar moet word. Ag, moenie my met sulke droewige oë aankyk nie, man, dis waar. Die ABU se doppie is geklink by Protea Moeder-en-Kind. Jy weet so goed soos ek dat ’n hospitaal ’n besigheid is en dat ’n besigheid net oor geld gaan. Daardie koerantberig was ’n lae hou, maar dis mosterd na die maal. Ou Leon en jou dokter Reynders het klaar besluit wat vir hulle die meeste wins gaan maak, en niemand se tantrums gaan ’n verskil daaraan maak nie. Nie myne nie, nie joune nie, nie al die vroue wat in die ABU gekraam het s’n nie. Ek is jammer, vriendin, maar hierdie is een van die terugslae in die lewe wat jy maar net met grasie moet aanvaar – en dan aanbeweeg.”
Dit is beslis nie wat Mila wou hoor nie. Sy het teen haar beterwete begin glo dat Lise-Marie ’n plan sou hê om haar eenheid te red nadat sy so koelkop was oor Marius se hofdreigemente. Lise-Marie sien haar teleurstelling en kom sit langs haar op die rusbank. Sy sit haar hand ’n oomblik vertroostend op haar vriendin se knie.
“Jy het voor die bestaan van hierdie eenheid bybies gevang, Mila, en jy sal dit daarna steeds doen. Jy’s die beste vroedvrou in Wilgekloof, die beste van ’n klein ou handjie vol.” Lise-Marie glimlag bemoedigend. “Vat jou tyd om te rou oor wat jy verloor het, maar moenie té lank op ’n hopie sit en kroes voel nie. Ons moet ’n plan maak oor waar jy voortaan gaan bybies vang, nie net vir jou gemoedsrus nie, maar vir jou pasiënte s’n ook.”
“Daar is nêrens om heen te gaan nie, Lise! Ek het nou al gesoek en ek kry nie een verdomde venster wat oop is nie. Die enigste alternatief is om weer uitsluitlik tuisgeboortes te doen en die ma’s oor te plaas Protea toe as daar komplikasies is.”
Maar Lise-Marie skud haar kop ontkennend.“Dit kan ek nie glo nie, Mila. Jy kan nie sommerso op moedverloor se vlakte wil gaan afpak nie, só ken ek jou nie. Daar moet ’n ander alternatief wees. Daar’s mos baie visse in die see! Protea is nie die enigste hospitaal met ’n kraamsaal nie. Miskien het een van die ander spasie wat hulle aan jou kan verhuur. Jy moet onthou, van hierdie hospitale is finansieel heelwat sterker as PMK. Hulle is dalk nie so verleë oor elke ou kamertjie nie.”
Ten spyte van Lise-Marie se positiewe houding kan Mila nie haar wanhoop afskud nie. Sy wil bitter graag die ligstraaltjie raaksien wat die doula vir haar probeer uitwys, maar sy kry dit eenvoudig nie reg nie.
“Ek het meer as net ’n kamertjie nodig, Lise, jy weet dit. Ons praktyk het eintlik al te groot geraak vir die kamers by PMK. En waar sal ons ’n ander backup-ginekoloog kry as ons van Protea af moet weggaan? Mens skop dokters soos Peet de Wit nie agter elke bos uit nie. Hy’s ’n uitstekende gynae én hy is ten gunste van vroedvroue en van natuurlike geboorte omdat hy so lank in Europa gewerk het.”
“Peet werk nie uitsluitlik by Protea nie. Doen heel eerste navraag by die ander hospitale waar hy spreekkamers het. Dan kan jy ten minste die vennootskap met hom behou. Moontlik kan hy selfs vir jou ’n goeie woordjie daar doen.”
Huiwerig stem Mila in. “Oukei, ek beter my sokkies optrek en begin uitvind. Ek weet nie hoe lank ek nog bevallings in die eenheid sal kan doen nie, en my pasiënte is baie benoud.” Sy skud haar kop weer vies. “Dis wreed om dit aan swanger vroue te doen. Die hospitaal behoort te weet hulle voel kwesbaar en dat skielike veranderings hulle ontstel.”
“Nou maar sê dit vir die bestuur, Mila! Swiegers is nie onmenslik nie, en Reynders lyk vir my ook soos ’n ou met wie ’n mens kan praat. As jy hulle nie kan kry om jou ekstra tyd te gee nie, is ek seker ’n goed geplaasde koerantberiggie sal hulle van plan laat verander.”
“Ek weet nie so mooi nie, jong! Dit voel vir my of ek my vingers lelik verbrand het met hierdie uitlatings in die pers. Derek het my gewaarsku dat ek gaan seerkry, dat ek nie mans genoeg is om met die grootmenere van hospitaalbestuur te kompeteer nie, en seergekry het ek ook. Hierdie laaste vreeslike berig sal my twee keer laat dink voor ek Liesel weer vra om oor iets te skryf!”
Lise-Marie lag hartlik.“Toemaar, Mila, ek’s seker dokter Reynders lek so in die stilligheid ook maar sy wonde. Dit kan nie maklik wees om nuwe pasiënte in ’n vreemde dorp – heng, ’n vreemde provinsie – te kry as die pers jou as ’n ‘winsjagter’ en ’n ‘wolf in skaapklere’ bestempel het nie! Enige mamma sal haar bloedjie teen só ’n pediater wil beskerm. En ons is beslis nog nie klaar met hom nie …”
“Nou maak jy my benoud, Lise! Ek sien nie kans vir nog konflik nie. Ek glo nie ek het meer baklei in my oor nie.Veral nie met Derek nie. Miskien moet ek nou maar al my energie fokus op my soektog na ’n nuwe plek vir die ABU …”
Lise-Marie se groen oë rek wyd. “Gaan jy hom tog nie laat wegkom met daardie belaglike berig nie? Hy is onkundig oor watergeboortes en oor vroedvroue, Mila, en boonop arrogant genoeg om sy simpel idees aan ’n joernalis te verkondig. Fotostateer vir hom ’n paar artikels uit mediese tydskrifte! Genade, Mila, jy kan hom mos nie toelaat om so snert te praat in die koerante nie, dis sleg vir ons besigheid! Buitendien maak hy nie net vir jóú seer nie. Hy belaster al die ander vroedvroue regoor die wêreld ook, en hy ontneem vroue van ’n veilige en bevredigende opsie deur te beweer dat hulle by ginekoloë móét kraam. As jy dan nie vir jouself wil opstaan nie, doen dit vir jou kollegas en vir die vroue daar buite!”
Ingedagte draai Mila ’n donker haarlok om haar voorvinger. “Hmm, oukei,” mymer sy. “Ek het nie só daaraan
