verloor het. Sy kan nie gló dat Marius met regsaksie dreig nie …
Moedeloos sak Mila op die rusbank neer, haar fut skielik uit. Derek Reynders maak haar woedend, maar hy maak haar bitter seer ook. Sy wrede woorde sny selfs nog dieper as Marius s’n. Nie net omdat hy ’n kollega is wat eties nie veronderstel is om haar in die pers te beswadder nie. Ook omdat daar van die begin af iets tussen hulle twee was. Sy is seker hy het dit ook gevoel, sy kon dit sien in daai come-hither-oë van hom …
Of het sy haar gruwelik misgis? Sy probeer haar wysmaak dat hy nie gevoelloos teenoor haar staan nie, dat hy haar seermaak omdat sy werk dit vereis. Almal weet immers hoe mans voel oor hul werk … Maar miskien lieg sy vir haarself. Miskien is haar arme brein so benewel deur sy skitterende glimlag en sy begeerlike lyf dat sy nie eens kan raaksien dat hy haar verag nie.Vir al wat sy weet, sien hy haar as ’n onverantwoordelike waaghals wat pasiënte met haar fanatiese geboorte-idees in gevaar stel. Hoe kon sy haarself so voor hom verneder? Hoe kon sy so blind wees om te dink dat hy belangstel in wat sy by die geboorte-eenheid doen, dat hy jammer is omdat hy dit moet sluit? Al die tyd was hy net besig om skietgoed te versamel … skietgoed wat hy nou in ’n kwetsende aanval teen haar gebruik het.
’n Uur later hou Mila onder die afdak voor Lise-Marie se pienk huis stil. Haar vriendin se vier husky-honde hardloop die kar tegemoet. Mila klim moeisaam uit en begin die sagte swart-en-wit koppe voor haar streel. Hulle lek haar hande vertroostend, asof hulle bewus is van die tornado wat binne haar woed.
Lise-Marie kom kaalvoet by die agterdeur uitgestap. Sy lyk gemaklik aards in ’n oranjebruin slooprok. Die kleur laat rooibruin liggies in haar lang los hare dans.“Ja, julle vrotsige waghonde,” raas sy kamma met die huskies. “Vreet haar maar op van liefde, toe! Vir al wat julle weet, is sy ’n gevaarlike krimineel!”
Dan sien sy Mila se gesig en laat vaar onmiddellik alle grappies. “Jy lyk asof jy ’n druk nodig het,” som sy akkuraat op. Sy slaan haar arms om Mila en hou haar styf vas. Mila het haar dit al soveel keer met pasiënte in kraam sien doen, en sy verstaan dadelik waarom dit so goed werk. Daar is iets moederlik-vertroostends aan Lise-Marie se sterk maar sagte arms en aan haar milddadige boesem. Die twee vroue staan lank so onder die afdak. Dan neem Lise-Marie Mila se hand en trek haar by die huis in.
“Wat gaan jy drink?” vra sy toe Mila op die swart leersofa gaan sit. “Iets uit die ketel of iets uit die bottel?”
Mila glimlag effens.“Dis ’n bietjie vroeg vir iets uit die bottel, of hoe?”
“Iewers in die wêreld is dit vyfuur,” korswel Lise-Marie. Maar die glimlag styg nie tot in haar groen oë nie. Hulle bly bekommerd op Mila gerig.
“Gaan sit gou vir ons die ketel aan, dan kom sit jy by my. Ek’t vir jou iets saamgebring om te lees.” Mila se stem klink vir haarself vreemderig: moeg en doods.
Lise-Marie kyk nuuskierig na die koerant wat Mila uit haar sak te voorskyn bring, maar gehoorsaam tog. ’n Paar minute later kom sy terug met ’n skinkbord waarop ’n delikate porselein-teeservies keurig gerangskik is. Daar is pers viooltjies op die koppies geverf en die borande is verguld. Fyn goue teelepeltjies rond die prentjie af.
“Dis pragtig,” glimlag Mila, verras om ’n fyner kant van haar pragmatiese kollega te ontdek.
“Nou toe,” sê Lise-Marie toe sy vir Mila haar tee aangee en oorkant haar gaan sit.“Spit it out. Ek weet jy’s nie hier om jou te vergaap aan my Royal Albert-erfgoed nie. Hoekom lyk jy só, hmm?”
Mila draai die lepel soveel keer om en om in haar rooibostee dat haar vriendin haar eindelik weer ongeduldig moet aanpor. “Jy gaan g’n jou fortuin in die koppie sien nie, Mila, ek maak die tee met sakkies. Gee bietjie aan daai koerant dat ek sien of ek kan uitmaak hoekom jy vanmôre met sulke droopy honde-ogies rondloop.”
Mila gee die koerant vir Lise-Marie aan. Ingedagte blaas sy haar tee koud terwyl haar vriendin die berig deurlees. Ná wat soos ’n leeftyd voel, kyk Lise-Marie op.
“Hmmm, the plot thickens,” sê sy lakoniek. “En nou, Milatjie, begin jy heel voor en jy vertel vir my alles. Ek dink ek verstaan waarom jy so leepoog lyk as dokter Derek Reynders ter sprake is, maar ek wil dit uit jou eie mond hoor. Toe, uit daarmee!”
Mila neem klein teugies van haar warm tee en begin stadig, met rukke en stote, vir Lise-Marie vertel wat alles gebeur het, van die oomblik toe Derek die eerste keer aan haar deur geklop het. Lise-Marie luister sonder om haar ’n enkele keer te onderbreek. Toe Mila uitgepraat is, som sy op.
“So, Mila dear, jy het drie probleme, drie hengse probleme. En die goue draad wat deur al drie loop, is die gorgeous dokter Reynders.”
Lise-Marie tel op haar vingers af: “Een, Sunet se man dreig jou met regsaksie.Twee, die hospitaal gaan jou eenheid sluit. En drie, jy’s smoorverlief op Derek Reynders, wat ongetwyfeld die vark in hierdie verhaal is.”
Mila knik. “Kolskoot.”
“Oukei,” gaan Lise-Marie rustig voort. “Probleem nommer een: Marius en regsaksie. Kom ons dink nou mooi logies. Het jy Sunet informed consent laat teken vir die VBAC?”
“Natuurlik, jy weet mos ek doen dit altyd. Ek sien die ma en pa saam en maak seker dat albei die risiko van uterusruptuur verstaan, asook die risiko’s van ’n herhaalde keiser. Dan laat ek die ma ’n vorm teken om te sê ek het haar ingelig oor potensiële gevare en dat sy nietemin daarmee wil voortgaan.”
“Great, so jy is gecover wat dit betref. Dan het jy en Peet natuurlik met haar psigiater en sielkundige en met haar ongebore baba se pediater ontmoet om die geboorte te bespreek. Ek hoop iemand het ’n notule van die vergadering gehou?”
“Ek het, Lise-Marie, hoewel dit eintlik maar ’n kort, informele ontmoeting by die eenheid was.”
Lise-Marie skud haar kop beslis. “Aikôna, Mila, van nou af noem jy dit ’n amptelike vergadering. Wat staan in jou notule?”
Mila dink ’n oomblik na. “Maar net dat ons bymekaargekom het om die bevalling te bespreek. Ons het gepraat oor die risiko’s: nie soseer die gewone risiko’s wat maar met elke bevalling saamgaan nie, eerder oor die risiko’s wat eie aan Sunet se geboorte sou wees.”
“En watter risiko’s is dit?”
Mila verkyk haar aan Lise-Marie wat so saaklik soos ’n wafferse prokureur met haar sit en praat. Sy’s bly dat sy kom kuier het. Hoewel haar probleme nog net so monsteragtig lyk, begin sy hulle darem beter verstaan.
“Daar was eintlik net twee risiko’s: die gevaar dat Sunet nie die stres van ’n normale bevalling sou kon hanteer nie, en die bekommernis dat haar baba by geboorte flat sou wees as gevolg van haar ma se meds. Ons het saam besluit dat ek die baba net so goed in die eenheid sou kon resussiteer indien nodig, en haar daarna vinnig genoeg kon oorplaas neonataal toe. Die pediater het in elk geval nie gedink dit sou gebeur nie.”
Lise-Marie knik tevrede en skink vir hulle nog tee. “Wat het julle nog alles besluit?”
“Dat die keiser laaskeer vir haar vrek traumaties was en dat sy waarskynlik beter sou cope in die eenheid. Natuurlik het Peet reggestaan om ’n keiser te doen die oomblik dat Sunet van plan verander of as ek besluit dat dit nie werk vir haar in die ABU nie.”
“En wie se besluit was dit? Het almal saamgestem daaroor?”
Mila gee ’n flou glimlaggie.“Jinne, Lise, jy laat my voel of ek onder kruisverhoor is!
