sal haar net môre vra.”
“Net een ding, Lille,” keer hy vinnig. “Ek dink nie jy moet jou tante vertel dat jy my in jou vertroue geneem het nie. Dit sal haar ontstel en haar gesondheid is juis nie goed nie. Sy hoef nie te weet nie. En, my skat, probeer maar met haar grille saamspeel.”
Sy kyk hom vinnig aan. “Bedoel jy ek moet stilbly as sy my wil voorskryf met wie ek mag trou?”
Hy glimlag in haar verontwaardigde oë af, sy stem sussend: “Sy kan jou nie regtig dwing om teen jou sin met iemand te trou nie. Speel dus maar saam. Sus haar maar net. Dit sal nie help om haar die harnas in te jaag nie. Sy onterf jou dalk, en dit sal darem nie regverdig teenoor jou wees nie. Dit kom jou immers toe.”
“Maar, Louis, wat sy eintlik wil hê, is dat ek jou nie langer moet sien nie. Sy hou nie van jou nie. Ek het jou dit reeds gesê.”
Maar hy glimlag net. “Ek weet, en miskien moet ons maak asof ons haar wens respekteer. Miskien moet ons mekaar liewer in die toekoms in die geheim ontmoet, haar die indruk gee dat jy my nie meer sien nie.”
Sy kyk hom fronsend aan. “Maar hoekom?”
Hy hou sy ongeduld goed in toom. “Dis alles net ter wille van jou. Ek wil nie eendag hoor of weet dat ek jou van jou wettige erfenis beroof het nie. Jou tante is eksentriek en ons sal ons maar na haar wil moet skik. Dit sal tog seker nie vir lank wees nie. Jy sê self sy is deesdae feitlik bedlêend.”
Sy stem is dringend. “Lille, moet niks doen wat haar teen jou sal laat draai nie.”
Sy kyk hom onseker aan. “Sy kan nog jare leef, Louis. Is die erfporsie werklik so belangrik? Jy het mos genoeg vir ons albei, nie waar nie? Het ons dit werklik nodig?”
Sy seepgladde tong is gereed. “Natuurlik het ek genoeg vir ons albei. Dis nie aan ons wat ek dink nie. Maar, Lille, daardie erfenis is grootliks van jou ouers afkomstig, en hulle sou graag wou sien dat dit eendag na jou kinders gaan. Dit kom jou kinders toe, nie vreemdelinge nie. My meisie, jou ouers het tog met hul lewens daarvoor betaal, nie waar nie?”
Sy knik, haar gesig somber. “Ja, dis waar. My ouers het albei onder die valbyl gesterf. Die bietjie wat gered kon word, kom my en my kinders toe. Jy is reg, Louis.”
“Natuurlik! Daarom moet ons keer dat jou tante dit nie dalk deur skone kindsheid uit jou hande laat glip nie. Selfs al kan jy haar ook net aan die gang hou totdat ons weet by wie jou erfenis is.”
Louis neem haar daardie aand vroeg terug huis toe. Hy soen haar met hartstog toe hulle afskeid neem.
“Onthou nou wat ek gesê het. Kry daardie naam by jou tante. En vertel haar dat ek en jy ’n woordewisseling gehad het en mekaar nie weer sal sien nie. Ek sal weer met jou kontak maak.”
Daar is skielik ’n vae onsekerheid in haar hart toe sy die koets agternakyk. Louis hamer darem te veel op hierdie erfenis van haar. Dan voel sy weer skuldig. Hy doen dit net ter wille van haar. Sy draai met ’n sug om en stoot die voordeur oop. Tot dusver het sy ’n kommerlose lewe gelei. Maar skielik het alles verander. Sy kan amper wens daar is nie êrens ’n erfenis wat op haar wag nie. Die lewe sou dan baie minder verwikkeld gewees het. Aan die ander kant weer besef sy maar te goed dat sy nie daarsonder kan klaarkom nie. Maar Louis het tog gesê hy het genoeg vir hulle albei. Haar oë vernou weer. Tog is dit duidelik baie belangrik vir hom dat sy haar regmatige erfporsie moet kry.
“Jy is vroeg terug, my kind,” hoor sy haar tante se stem uit die kamer kom, en sy stap onwillig daarheen. Sy sou liewer nie vanaand met haar oor al hierdie dinge wou gesels nie.
“Ja.”
Die ouer vrou frons en kyk haar ondersoekend aan. “Skort daar iets, Lille?”
Sy skud haar kop, ontwyk die skerp blik. Dit is vir haar baie moeilik om vir haar tante te jok. Maar dis tant Josephine se eie skuld, dink sy opstandig. As sy nie so bevooroordeeld teenoor Louis was nie, sou dit nie nou nodig gewees het om leuens te vertel nie.
“Nee. Dis maar net … ek en Louis het stry gekry en … ons sal mekaar seker nie weer sien nie. Tante sal seker bly wees om dit te hoor, nè?”
Die vreugde en verligting in die ouer vrou kry ’n tikkie kommer by. “Het jy werklik vir daardie man omgegee?”
Lille aarsel. Sy wens sy kon ’n eerlike antwoord op dié vraag gee, maar sy weet self nie. Soms, wanneer hulle so vrolik saam is en soos vroeër vanaand toe hy so bekommerd oor haar geklink het, het sy al gedink dat sy regtig vir hom lief is. Maar net so gou het die oomblikke van vertwyfeling weer gekom, was sy glad nie seker wat sy werklik vir Louis Paquin voel nie.
Sy glimlag nou effens, gaan neem op die voetenent van die bed plaas, en antwoord eerlik: “Ek weet nie, tante. Ek weet regtig nie. Hoe voel jy, wat voel jy as jy werklik vir ’n man omgee?”
Die ouer vrou glimlag verlig, leun gespanne terug teen die kussings agter haar en kyk teer na die jong meisie voor haar. “Jy sal weet wanneer die regte man op die toneel verskyn. As jy nog twyfel, het jy hom nie lief nie. Waaroor was die rusie?”
“O … sommer.” Sy haal haar skouers op en die ouer vrou dring gelukkig nie op verdere besonderhede aan nie. Sy is maar net te dankbaar om te hoor dat Louis Paquin van die toneel af verdwyn het. “Tante …”
“Ja?”
“Wat is die seun se naam, ek bedoel nou die seun van die man op wie tante verlief was?”
“Philippe. Het ek jou nie gesê nie?”
“Dan is hy Philippe wie? Wat is sy van?”
“Bidault. Hy is Philippe Bidault.” Josephine Jacquard hou haar broerskind fyn dop. Dis al vir haar asof die kind ongemaklik is. “Hoekom vra jy?”
Lille lag kortaf. “Hy is die bewaarder van my erfenis, nie waar nie? Ek moet darem seker sy naam ken, of hoe? Veronderstel u kom skielik iets oor, dan ken ek nie eens die man se naam wat my aardse skatte vir my oppas nie!” probeer sy dit ligtelik afmaak, maar die ouer vrou skud haar kop.
“Dit is eintlik so, maar jy is verniet bekommerd. Hy weet beslis van jou en dat jy eendag jou erfenis van hom moet kry. Ek het klaar ’n brief vir hom geskryf.”
“’n Brief aan hom geskryf? Wanneer?”
“’n Rukkie gelede al, en dit toe met een van die skepe wat suidwaarts gaan, saamgestuur.”
“Hoekom?”
“Om hom te nooi om vir ons te kom kuier.”
“O?” Lille kyk haar tante agterdogtig aan. Dit staan soos ’n paal bo water dat haar tante allerhande planne in die mou voer. “Hoekom?”
Josephine Jacquard sug. Miskien moet sy maar liewer heeltemal openlik met Lille wees. Noudat die ding tussen haar en Louis Paquin uit is, moet sy liewer die yster smee solank dit warm is.
“Omdat ek graag wil hê julle twee moet mekaar ontmoet en leer ken, noudat jy ’n vrou word.”
“Tante! Wat voer u in die mou?” vra Lille reguit, maar skielik is haar tante se plan glashelder vir haar, en dit is amper onnodig vir die ouer vrou om effens selfbewus te begin verduidelik.
“Hy is
