die koeël is reeds deur die kerk.
“Nee, omdat hy self ook ’n man is so reg na ’n vrou se hart. Hy was agttien toe hy die dag saam met sy ouers op die skip geklim het om na die Kaap te vaar. Maar toe al was hy ’n besonderse jong man. Nou is hy dit veel meer. Elke jaar nog het ek ’n brief van hom gekry waarin hy verneem hoe dit met ons gaan en my terselfdertyd verseker het dat jou erfenis nog veilig is. Nou het ek hom laat weet dat hy hierheen moet kom, want my gesondheid is aan die ingee. Lille …”
“Nee, tante!”
“Lille, jy sal nie beter kry nie …”
Die donker oë blits verontwaardig. “Tante, ek gaan nie toelaat dat u my aan ’n vreemdeling afsmeer nie …”
“Lille!”
“Dis waar, is dit nie? Ek sien dit nou duidelik. Dis hoekom geen jong man, ook nie Louis nie, goed genoeg in u oë is nie. Dis omdat u al die jare die droom vertroetel het dat ek eendag met die seun van die man wat u liefgehad het, moet trou. Ontken dit?”
Josephine Jacquard se oë vul met erkenning en weemoed. Ja, dis wat sy al die jare gedroom het. Lille is soos ’n eie kind vir haar, en so dikwels hoop ouers dat dit wat hulle nie self tot uitvoer kon bring nie, in hul kinders volbring sal word. So het sy ook gehoop. Sy kon nooit met Corné Bidault trou nie, maar Lille kan met sy seun trou … eendag … en daardeur iets aan haar tante teruggee wat sy jare gelede verloor het.
“Ja, my kind. Ja, dis wat ek nog altyd gehoop het sal gebeur. Jy en Philippe …”
“Maar, tante, verloor u darem nie nou die werklikheid uit die oog nie?” vra Lille met kwalik bedekte ongeduld, maar ook met deernis in haar oë. Arme tant Josephine! Haar hart kleef maar nog vas aan haar jeugliefde en selfs nie die ouderdom kon dit laat verflou nie. Sy moet Corné Bidault verskriklik liefgehad het. “Philippe Bidault is seker nou al … laat ons sien … hy was agttien met die uitbreek van die rewolusie … dan is hy nou al agt en twintig. Hy is seker jare gelede al getroud en …”
“Hy is nie.”
Lille frons ongelowig. “Hoe weet u?”
“Ek het jou gesê ons het kontak met mekaar behou. Hy is nog nie getroud nie.”
“Dan moet daar ook maar iets met hom skeel. ’n Man van agt en twintig wat nog nie getroud is nie …”
Haar tante glimlag breed. “Soveel as wat daar met jou skeel. Agttien is deesdae ’n hoë ouderdom vir ’n meisie om ongetroud te wees.”
“Daar skort niks met my nie! Ek het net nie lus om my nou al te laat bind aan een man nie …”
“Presies dieselfde met Philippe. Hy is ’n avontuursoeker soos sy vader. Ook hy het nie lus om hom nou al te laat bind nie.”
Lille frons ergerlik. Regtig, tant Josephine kan soms moedswillig hardkoppig wees! “Dan nog bly dit vergesog,” hou sy vol. “Ons ken mekaar glad nie …”
“Daarom het ek hom genooi om te kom kuier sodat julle mekaar kan leer ken.”
“Nie dat dit eintlik enigiets beteken nie, nè? U het reeds in u hart besluit dat ons twee moet trou,” beskuldig sy reguit, maar die ouer vrou kyk kalm in die opstandige oë terug.
“Ek ken geen ander man aan wie ek jou met groter vrymoedigheid sal gee, jou en jou erfenis, as Philippe Bidault nie.”
Lille gryp na haar laaste troefkaart. “Tante, besef u dat u nou met my wil doen wat u vader jare gelede met ú gedoen het?”
Maar tant Josephine skud haar kop. “Nee, my kind. My vader het my weggehou van die man wat ek opreg bemin het. Jy bemin niemand nie. Jy het my pas vertel dat jou en Louis Paquin se vriendskap verbreek is. Daar is geen ander man nie. Dus doen ek jou of enige ander man geen kwaad aan om my drome te droom nie, nie waar nie?”
Lille is hewig ontsteld toe sy Louis die volgende middag op die straathoek ontmoet. Sy het haar tante vertel sy gaan ’n entjie stap, en onbewus daarvan dat oë sien hoe sy by Louis Paquin se wagtende koets inklim, val sy sommer met die deur in die huis toe die koetsdeur agter haar toeklap.
“Louis, ons het ’n verskriklike fout begaan om tante Josephine onder die indruk te bring dat ons vriendskap van die baan is. Jy moet net hoor watter planne sy nou het …”
Hy frons ook bekommerd. “Wat is dit? Jy is vreeslik ontsteld.”
“Natuurlik is ek! My tante het vas besluit ek moet met daardie ander man trou … daardie vent daar in die barbaarse Kaap die Goeie Hoop.”
Hy frons kwaai. “Het jy sy naam gekry?”
“Ja. Hy is ene Philippe Bidault en die son skyn glo uit hom sover dit my tante aangaan. O, Louis, ek het ’n groot probleem! Wat gaan ek doen?” Sy kan die bewing van haar lippe nie keer nie. “Tant Josephine het hom al klaar genooi om vir ons te kom kuier sodat ek en hy mekaar kan leer ken!”
Louis Paquin sit ’n oomblik fronsend en dink. Dan glimlag hy effens. “Dis nie so erg soos jy dit maak nie, Lille. Miskien is dit ’n baie goeie plan om die man hierheen te laat kom.”
Haar oë rek groot van verbasing. “Is jy van jou verstand af?”
“Nee. Luister. As die man hier kom, kan jy en hy mos oor die saak gesels. Jy kan by hom uitvis waar hy jou erfenis in bewaring hou, en so meer. Jou tante kan jou nie werklik dwing om met die man te trou nie, Lille. Daardie tye is verby.”
“O, jy ken nog nie my tant Josephine nie! Sy is dierbaar en goed en ek weet sy is baie lief vir my, maar waar dit Philippe Bidault aangaan, dink ek nie sy is meer heeltemal normaal nie. Ek hoor maar gisteraand eers dat sy hierdie droom al die jare koester. Ons moes nooit met leuens begin het nie,” sê sy bekommerd. Sy het uit die staanspoor nie van Louis se voorstel gehou om haar tante te bedrieg nie. Sy het tot dusver nog altyd ’n reguit pad gestap, en om ’n leuen aan haar tante op te dis, het nog nooit by haar opgekom nie. En nou sit sy dieper in die gemors as ooit!
Louis Paquin se verstand werk blitsig. Diep in sy hart voel hy ook ergerlik teenoor die ou vrou. Hy wens hy kon haar iets aandoen, maar dit sal hom nie help om Lille én haar erfenis in die hande te kry nie. Hy mag in hierdie geval geen kanse waag nie. Daar is te veel op die spel. Maar as die heer Philippe wel hier in Frankryk opdaag en Lille kan daarin slaag om by hom vas te stel waar presies hy haar erfenis hou, kan daar mos ’n ongelukkie plaasvind. Frankryk is vol rowers en moordenaars en skurke.
Sy stem is nou weer kalmerend toe hy sê: “Lille, ons moenie nou kop verloor nie. Ek sê weer, om in opstand teen jou tante te kom, gaan ons nêrens bring nie. Jy moet maar maak asof jy saamspeel …”
“Louis!” Weer is die bedenkinge terug in haar hart. Hoeveel gee hierdie man werklik vir haar om? “Tot waar moet ek saamspeel? Tot vóór of ná die troue met meneer Philippe?”
“Moenie verspot wees nie. Daar is geen rede om so bang te wees nie. Dit duur maande vir ’n brief om in Kaap die Goeie Hoop te kom, en weer maande om terug te kom. Selfs al aanvaar daardie man jou tante se uitnodiging, kan hy nie eers voor oor agt maande hier aanland nie. Daar kan nog baie dinge gebeur, my skat,” sê hy en voeg in sy gedagtes by: Soos dat die bemoeisieke ou feeks van ’n tante van jou die emmer kan skop. Maar hy sê dit nie hardop nie. Lille sal net geskok wees.
Lille
