ontmoet … Dis egter nou te laat om iets daaraan te verander. Sy is klaar in ’n web van leuens vasgevang.
Toe die middeljarige Franse vrou Josephine Jacquard se kamer binnestap, kan laasgenoemde in haar oë lees dat haar vermoedens reg is.
“Sy het hier onder in die straat by Louis Paquin in sy koets geklim.”
Die ouer vrou sug. “Nes ek dus vermoed het. Hulle sien mekaar nog. Dis die eerste keer dat ek Lille op ’n leuen aan my betrap. Dit bewys dat ek reg het wat Louis Paquin betref. Hy het nie ’n goeie invloed op Lille nie. Hy is ’n skurk soos ek van die begin af aangevoel het. Marie,” beveel sy die vrou wat al jare lank ’n hulp vir die Jacquards is sedert hulle hulle hier in Toulon gevestig het, “neem hierdie brief na monsieur Colonne. Ek moet hom dadelik spreek.”
“Goed, mam’selle,” antwoord die vrou en verdwyn weer by die deur uit.
Josephine Jacquard se oë is peinsend terwyl sy lê en wag. Sy sal moet optree. Noudat sy vir seker weet van Lille se bedrog, voel sy ook seker dat Lille daardie Louis in haar vertroue geneem het. Daar is nie meer tyd om te wag op ’n antwoord van Philippe Bidault nie. Sy sal dadelik moet optree.
Toe die gryskopman in die deur verskyn, roep sy hom nader na die bed: “Kom binne, Pierre.”
Hy buig oor haar hand, glimlag op haar af. “Hoe gaan dit?”
Sy glimlag meewarig, wys na ’n stoel. “Soos jy sien. Ek is deesdae so te sê bedlêend. Maar ek het jou nie laat roep om oor myself te gesels nie. Ek het dringende sake wat so gou moontlik afgehandel moet word.”
Hy neem plaas. “Laat ek hoor. Jy weet dat ek jou altyd as vriend en prokureur wil help. Wat kan ek vir jou doen?”
“Ek wil my testament verander. Nee, nie verander nie. ’n Heeltemal nuwe een opstel.”
“Goed.”
“Dan nog iets. Daar moet onmiddellik ’n brief na Kaap die Goeie Hoop gestuur word. Weet jy miskien van ’n skip wat die eersvolgende paar dae na daardie uithoek vertrek?”
“Ek dink daar is een wat Marseilles môre verlaat. Ek sal vasstel.”
“Asseblief, Pierre. Die brief móét so gou moontlik weggaan. Dit moet in die skeepskaptein se hande gegee word en hy moet dit aan die goewerneur aan die Kaap oorhandig. Hy sal sorg dat dit by die regte persoon uitkom.”
“Goed, Josephine. Ek sal persoonlik die brief na Marseilles neem en sorg dat dit wegkom. Mag ek vra hoekom dit so belangrik is?”
“Jy sal verstaan as jy my testament hoor, die nuwe een. Vertel my eers … wat weet jy van hierdie pierewaaier Louis Paquin af?”
Die prokureur frons. ’n Mens mag dink wat jy wil, maar nie altyd sê wat jy wil nie, ook nie altyd wat jy weet nie. Dit kan gevaarlik wees.
“Hoekom wil jy weet?”
“Omdat my broerskind in sy kloue is. Hy het haar nou al geleer om te lieg ook. Pierre, ek voel mal van bekommernis oor Lille. Daardie man is net agter haar geld aan.”
Die prokureur frons. Hy het al baie stories oor Louis Paquin gehoor, en hy, soos die hele Toulon, vermoed waar hy aan sy rykdom gekom het. Hy kan sy ou vriendin se kommer begryp. Hy knik nou.
“Ek dink jou vermoedens is juis. As ek ’n dogter gehad het, sou ek haar baie ver van Louis Paquin af gehou het.”
“Dan het ek hom reg opgesom.” Sy sug. Sy ken Pierre Colonne al jare as ’n versigtige man, ’n man wat nie sommer dinge sê sonder grond onder sy voete nie. Sy weet hy sal niks verder sê nie, maar wat hy wel laat val het, is genoeg vir haar. “Goed, Pierre. Is jy gereed? Kan ek maar begin praat?”
Soos die testament vorder, word die prokureur se frons al dieper, totdat hy later noodgedwonge laat hoor: “Josephine, dis jou saak hierdie en jy het die reg om bepalings te maak. Maar dink jy dis heeltemal regverdig teenoor Lille én die man wat betrokke is? Hulle ken mekaar nie eens nie!”
“Maar ék ken hulle albei en ek glo dit sal uitwerk, Pierre. Dit móét. Dis die enigste manier waarop ek Lille kan beveilig. Selfs al was daar nie ’n Louis Paquin op die toneel nie, sal daar wel ander wees wat soos wolwe op haar sal toesak die oomblik dat ek my kop neerlê en hulle agterkom sy is die erfgename van ’n fortuin.”
“Maar hoe goed ken jy hierdie Philippe Bidault? Kan jy hóm vertrou?”
“Iemand móét ek kan vertrou in hierdie saak, en hy is die beste een. Ek het nie juis ’n keuse nie, het ek? Maar ek vertrou hierdie Philippe. Ek glo nie ek het hom verkeerd opgesom nie. Die feit bly staan, my vriend, dat hy al die jare die volle erfenis in sy besit het. As hy nie betroubaar was nie, kon hy dit nou al alles vir homself geneem het. Maar in sy laaste brief het hy my verseker dat die volle erfenis nog steeds veilig in sy bewaring is. Daarom, afgesien daarvan dat ek my op hom beroep vir Lille se veiligheid in die toekoms, voel ek hy verdien ook ’n deel van wat daar is.”
Pierre Colonne neem ’n ruk later afskeid van sy kliënt met haar laaste bevel in sy ore: “Pierre, sorg dat daar ’n afskrif van hierdie testament môre op ’n skip na die suidpunt is.”
By die voordeur loop hy ’n effens skuldige, windverwaaide Lille raak. Oor haar skouer sien hy die bekende koets van Louis Paquin net om die hoek verdwyn. Miskien het Josephine tog reg gedoen om hierdie nuwe testament te maak.
Toe Lille by haar tante in die kamer kom, vra sy reguit: “Wat het monsieur Colonne hier kom maak?”
Haar tante kyk onskuldig terug. “Net kom verneem hoe dit gaan. Hy is ’n goeie vriend. Waar was jy?”
“Gaan … stap. Sommer ’n bietjie af hawe toe en so aan. Hier is nie veel in Toulon te doen nie.”
Haar tante laat dit maar verbygaan. Sy moet tyd wen, en daarom moet sy maar voorgee dat sy alles glo.
Die weke draal verby vir die bejaarde vrou wat wagtend in haar bed lê. Haar kommer verdiep met elke verbygaande dag. Die tyd is so min. Sy voel dit aan. Haar gesondheid neem nou vinnig af. Met kommer sien Lille hoe die fyn gesig elke dag fyner en kleiner vertoon en ’n deurskynende perkamentagtigheid aanneem. Elke dag voel sy hoe die greep van die maer vingers om hare al swakker word. Met die vaste wete dat sy haar tante nie veel langer by haar sal hê nie, word haar afhanklikheid van Louis Paquin groter. Sy gaan alleen in die wêreld oorbly. Daarom word haar geheime vriendskap met Louis van groter belang in hierdie dae dat sy die doodsengel al nader sien beweeg.
Josephine Jacquard is net ’n wit gees in die groot bed toe haar ou vriend, Pierre Colonne, op ’n dag weer haar kamer binnestap. Ook hy is diep geskok oor wat hy sien. Sy het die afgelope maande baie vinniger agteruitgegaan. Maar hy onderdruk sy ontsteltenis en buk weer oor haar hand wat swak na hom uitgehou word.
“Ek het goeie nuus, Josephine. ’n Brief uit Kaap die Goeie Hoop!”
Sy glimlag dankbaar na hom op. “Lees dit vir my, Pierre, asseblief.”
Sy is lank stil nadat die brief klaar gelees is. Dan biggel dankbare trane oor die bleek wange. “Ek is regtig so verlig, Pierre! Lille se toekoms is verseker.”
“Wat moet ek vir hom terugskryf? Dat julle sal kom?”
Die grys kop skud. “Nee. Ek sal nie
