Frankryk, verlang sy terug na die vryheid, die koelte van bome in die son en die gesellige samesyn met haar goeie vriende en familie.
Consuela kom voor haar staan.
“Julle kan vanaand ’n goeie prys behaal en as ’n man baie vir sy ware betaal, pas hy dit goed op. Onthou dit!” Dan swaai sy op haar hakke om en verlaat die vertrek.
“Sjeik Salem Khidr soek net die beste,” hoor Isabelle ’n man sê en sy waag dit om op te kyk.
Daar is twee mans in die aangrensende vertrek. Die een is ’n vet, ronde mannetjie met ’n donker gelaat. Hy vryf sy hande voortdurend asof hy senuweeagtig is oor iets. Die ander is lank en lig van gelaat. Onder sy keffiyeh is sy oë donker en geheimsinnig soos die Arabiese nagte. Sy gelaatstrekke is sterk, sy mond ’n streng, reguit lyn.
Isabelle voel ’n fladdering in haar hart. Wie van hulle gaan haar en die ander meisies koop? En gaan hulle slawe wees?
Hulle word die vertrek ingeneem waar die mans is en die ses van hulle gaan staan in ’n ry soos vase op ’n winkelrak.
“Salem Khidr is ’n man sonder gewete, Suleiman,” sê die lang man.
Suleiman maak ’n verskrikte buiging. “Mag Allah my tong laat opdroog as ek kwaad van u of die sjeik praat.”
Die ander man lag en sy tande skitter wit teen sy sonbruin gelaat. “Ek hoor wat jy in die mark praat. Jy sê dat sjeik Xavier Jarad en sjeik Salem Khidr mekaar soos twee leeus sal verskeur.”
“Sjeik Xavier Jarad, ek is u dienskneg,” prewel die vet slaweverkoper.
“Jy lieg dit, Suleiman.” Die sjeik draai terug na die deur. “Ek sal vanaand by die veiling wees.” Hy beduie na Isabelle en sy krimp verskrik ineen. “Ek het nie slawe nodig nie, maar ek sal op daardie een kom bie … net om Salem Khidr uit te tart.”
Suleiman volg hom handevrywend na die aangrensende vertrek. Dan raak dit skielik stil.
Isabelle kyk na Jeanne. “Wat gaan nou gebeur?” wil sy weet.
“Ek was nog nooit as slavin verkoop nie, my liewe Isabelle,” kom die antwoord. “Ons moet maar net wag en kyk. Moet hulle nie rede gee om oor jou te baklei nie. Die Arabiere is onvoorspelbare mense; jy kan hul motiewe nooit vertrou nie.”
“Wat bedoel jy?”
“Moet nooit jou gevoelens wys nie, want dan sal hulle weet wat jy dink en hoe jy voel. Laat hulle altyd in die duister – ook die vrou vir wie jy gaan werk.”
Isabelle voel baie onrustig. Sjeik Xavier Jarad herinner haar aan ’n arend wat sy prooi vanuit die hoogte dophou voordat hy tot die aanval oorgaan. Hy is aantreklik, en sy galabiyeh is van weelderige materiaal wat tot op sy enkels hang. Die borduursels van goud en pers en rooi wat sy galabiyeh versier, laat hom soos ’n prins lyk, en om sy keffiyeh pryk ’n dubbele agal van goud en swart wat die hooftooisel in posisie hou.
Sjeik Xavier Jarad is nie ’n gewone man nie, dink sy. Hy is ’n vreemdeling van ’n vreemde geloof, maar as daar iewers in hierdie plek genade te vinde is, sal dit by hom wees, weet sy intuïtief. As hy dalk haar posisie sal verstaan, sal dit haar hoop gee. Sy is beloof aan Etienne le Riche. Sy is ’n dame van Franse afkoms en hierdie land is vir haar vreemd.
Hul aandete is kebabs met rys. Na ete word hulle weer ’n bietjie verfris met kam en parfuum. In die aangrensende vertrek kan hulle stemme hoor. Daar is ook musiek, maar geen vrouestem bereik hul ore nie.
Die deur word oopgemaak en een vir een word hulle na binne gelei. Net Isabelle en Jeanne bly agter. Hulle kan hoor hoe die Arabiere op die ander vier meisies bie. Netnou sal hulle twee ook daar moet ingaan en wie weet watter lot hulle daarna te beurt sal val?
Plotseling gaan die deur weer oop en Isabelle en Jeanne moet ingaan. Isabelle se hande is natgesweet van spanning. Teen hierdie tyd het die gevoel dat dit net ’n nagmerrie is waaruit sy sal wakker skrik, finaal verdwyn. Dis die werklikheid dié. Jemen is die Verbode Land. Infidels word doodgemaak, en sy is een. Sy sal nooit na die sonnige Kaap de Goede Hoop kan gaan nie. Sy sal Etienne le Riche nooit weer sien nie.
Hulle word na die middel van ’n ruim vertrek gelei. ’n Swaar wierookreuk hang in die lug. Om hulle sit en lê verskeie goedgeklede Arabiere op kussings. Hulle gesels onder mekaar en lag vrolik oor mekaar se grappies.
Elke meisie word deur ’n wag binnegelei. Isabelle voel die koel vloer onder haar kaal voete, ruik die skerp sweetreuk van die wag langs haar. Sy kan sy asemhaling hoor en die reuk van brandende swael laat kriewel haar neus. Jeanne loop voor haar; haar skouers is blink van die olie waarmee hulle ingesmeer is. Een keer kyk sy om na Isabelle en die angs lê vlak in haar oë. Dan word sy vorentoe gestoot en moet sy voor haar kyk.
Jeanne word eerste opgeveil. Daar is lewendige belangstelling in die donkerkopmeisie met die groen oë en bleek gelaat. Die sjeiks verskeur haar met hul oë, verslind elke ronding asof hulle weet dat hulle hierdie meisie dalk nie weer sal sien nie.
Die prys word opgejaag en een na die ander blaas die minder gegoede sjeiks die aftog. Daar bly net ’n ouerige een oor en ’n vet, olierige sjeik wat raserig aan neute sit en smul.
Isabelle voel siek. Die ou man maak die hoogste bod en hy lag van oor tot oor. Sy donker blik flits vermakerig na die jonger man wat sy prooi voor hom probeer wegraap het.
Jeanne staan ’n oomblik lank roerloos van skok. Dan kyk sy verwilderd om haar rond asof sy na ’n uitkoms soek wat nie daar is nie. Voordat sy haar kan regruk, word sy weggeneem en net voordat sy deur die oop deur verdwyn, ontmoet haar en Isabelle se oë.
Daar is angs in Jeanne se blik wat Isabelle nie verwag het nie. Haar selfversekerdheid het verdwyn. Sy steek haar hand uit en roep magteloos: “Isabelle!”
Trane blink in Isabelle se oë. “Adieu, m’ami!” roep sy en sluk hard. “Mag God jou behoed …” Dan word sy hardhandig teruggepluk na die plek waar sy gestaan het.
“Sy hoort in ’n harem, Suleiman!” roep een van die sjeiks. “Dié een sal nie as slavin deug nie.”
Suleiman kom staan by Isabelle en wys na haar welgevormde bene, wat deur die materiaal sigbaar is.
“Sy het sterk bene, Salah Abed. Sy is nog jonk en ná ’n ruk sal sy ’n goeie slavin wees.”
Daar is ’n beroering onder die mans toe die deur oopgaan en iemand ingestap kom. Isabelle se hart ruk in haar keel toe sy sjeik Xavier Jarad herken. Hy bly ’n oomblik staan en sy blik gly oor haar.
Sy deins effens terug. Sy wil nie hier voor hierdie mans verneder word nie. Die fyn glimlag om sy lippe bring trane van woede na haar oë.
“Wat is die bod, Suleiman?” vra hy.
“Ons het nog nie begin nie.”
“Dan maak ek ’n bod van eenhonderd rijal.” Die ander kyk vinnig na mekaar en die ou sjeik trek sy oë op skrefies.
“Het jy mal geword? Sy is net ’n slavin!”
Xavier Jarad lag, maar sy oë bly koud toe hy na die ou man kyk. “Jy is ’n geslepe duiwel, Salem Khidr. Jy het sewentien vroue en nie een is so mooi soos hierdie een nie. Jy koop haar as slavin en trou dan met haar, of hoe?”
“Wat
