mure het wat ons sal kan help.”
“Jy is heeltemal gek!”
Isabelle gaan terug na haar kamer, gevolg deur Jeanne. Jarad stel nie belang in ons pleidooie nie, dink sy vies. Sy wêreld bestaan uit die vete tussen hom en Khidr.
Die aand is nog jonk. In die harem maak die vroue gereed vir hulle nagtelike kuier. Iewers in die gebou is die mans vergader en hulle gelag kan ver deur die gange gehoor word. Dit maak nie saak hoe fyn Isabelle luister nie, sy kan Jarad se stem nie tussen die ander hoor nie.
Die hitte van die dag het gewyk en sy gaan uit na buite om die aandlug te geniet. Dis nog ’n gebruik waaraan sy moeilik gewoond geraak het: hier slaap die mense bedags en snags kom hulle bymekaar om te kuier. Eers in die vroeë oggendure bedaar die geselsery en soek elkeen sy bed op.
’n Maanblom laat sy soet geur deur die tuintjie draal. Daar is niemand anders in die tuin nie en sy dwaal van lantern tot lantern en dink aan Frankryk en die man met wie sy sou gaan trou het in die Kaap de Goede Hoop. Hoe anders het haar pad nie geloop as wat haar vader beplan het nie …
Sy het pas teruggekeer na die skaduwees van die koel stoep toe sy haastige voetstappe hoor nader kom. Met ’n skok herken sy Jarad waar hy oor die binneplein reguit in haar rigting aangestap kom. Wat maak hy hier in die vrouekwartiere? wonder sy en hou haar verskuil in die skaduwees.
Hy stap reg by haar verby, maar steek ’n tree verder vas. Dan kyk hy om.
“Hierdie gedeelte van die tuin is nie vir vroue bedoel nie, Mademoiselle.”
Sy skrik. “Ek het nie besef dat ek so ver afgedwaal het nie.”
Hy kyk om hulle rond en dan terug na haar. “Dis nie veilig vir ’n Europese meisie om hier alleen in die nag rond te loop nie. Vra u vriendin om u te vergesel wanneer u tuin toe kom. In hierdie huis is mense wat ander nie respekteer nie … veral nie vroue nie.”
“Merci, Monsieur.”
Hy glimlag vlugtig. Dan knik hy net en stap verder.
Isabelle keer haastig terug na die ander deel van die tuin. Sy is nog op die stoep op pad na die deur toe Jeanne haar verskyning maak.
“Ek het na jou gesoek!” Sy kom nader en trek Isabelle by die deur in. “Ek het vanaand iets interessants oor Jarad uitgevind. Sy pa was ’n belangrike sjeik, maar niemand weet wie sy ma was nie. Ek sou raai dat sy ’n Europeër was, te oordeel na sy ligte kleur oë. Al wat hulle weet, is dat sy baie mooi was.”
“Jeanne, wat maak dit tog saak?”
“Luister verder: met die sjeik se dood het Jarad die sjeikdom geërf omdat hy die enigste seun was. Khidr haat Jarad daaroor, want hy wou die sjeikdom vir homself gehad het, daarom maak hy die wêreld baie moeilik vir Jarad.”
Isabelle knik. “Hulle het daaroor gepraat toe ek vanmiddag by was. Khidr se rasjids keer dat Jarad se kamele by die waterputte kom, en Jarad was baie kwaad daaroor. Hy het Khidr met oorlog gedreig as die dispuut nie opgelos word nie.”
Jeanne klap ’n muskiet teen haar arm dood.
“Mans dink mos dis al manier om ’n probleem op te los – die een wat die hardste kan slaan, hy wen.”
“En wie was Leila?” vra Isabelle.
“O, sy was die dogter van ’n baie magtige man, ’n prins eintlik, en Jarad sou met haar trou.” Musiek uit die harem dryf deur die soel nag en vul die huis met ’n vrolike klank. Isabelle kan nie verstaan hoedat die mense in hierdie godverlate wêreld so vrolik kan wees nie. Sy raak somtyds so depressief dat sy daarvan wil verstik.
“Ek wonder wanneer hy gaan vertrek,” sê sy, meer tot haarself as tot Jeanne.
“Wie, Jarad? Ek verstaan hy bly môre oor. Ná so ’n nag van fuif en kuier, slaap hulle mos eers hulle roes af.”
Isabelle kyk skerp na haar. “Dit lyk my jy is besig om so saggies en gerieflik by hierdie soort lewe in te pas.”
Jeanne haal haar skouers op. “Dis maar hoe ek is. Ek pas maklik aan, en sodra ek inpas, kan ek my planne begin uitwerk.”
Isabelle sê liewer niks. Hier gaan geen plan hulle ver bring nie. Soms is haar verlange na haar vaderland en die lewe wat sy geken het allesoorheersend. Al wat sy kan doen, is om te bly bid dat daar iewers hoop vir haar sal wees.
Die klomp mans sit-lê reeds om die lae tafels toe sy vroegaand by Khidr se kamers instap. Sy kyk nie na een van hulle nie, maar begin om die wierook aan te steek en die lampe se vlammetjies kleiner te draai sodat die vertrek in sagte lig gehul is.
Jarad is ook daar, maar sy vermy dit veral om direk na hom te kyk. Sy skink die wyn en ontduik die gaste se voelende hande sover moontlik en bid dat sy dit nog hierdie aand ook sal kan verduur.
Khidr is nie beïndruk met haar swygsaamheid nie. “Dans vir ons!” beveel hy.
Dans … Sy ken nie hierdie wulpse, uitlokkende danse waarvan hulle hou nie, dink sy paniekerig, maar daar is geen wegkomkans nie, want die musikante is reeds besig om te speel. Sy onthou ’n paar passies wat Jeanne haar op ’n speelse manier geleer het en halfhartig begin sy op maat van die musiek beweeg.
Khidr vervies hom. “Dans, magtie, dans!”
Sy probeer, maar dis asof haar ledemate nie wil saamspeel nie.
“Stop!” skreeu hy ergerlik en beduie aan sy rasjids dat hy dansers verlang.
Isabelle verlaat dankbaar die vloer en soek die skaduwees agter die pilare op. Vandaar staan sy en kyk na die danseresse wat uitlokkend en tergend dans en dit ooglopend geniet.
Dit sal ek ook moet leer, dink sy en sluk swaar. Dit wat daardie meisies doen, is dalk wat ek nog vir baie lank sal moet doen.
Jarad is oënskynlik onbewus van haar en sy is dankbaar dat hy haar ignoreer. Sy het nie meer probleme nodig as wat sy reeds het nie.
Daar is ’n oomblik lank stilte en dan sê Jarad: “Ek wil vrede tussen ons sjeikdomme hê. Ek het hierheen gekom om vrede tussen ons te bewerkstellig, maar dit wil lyk asof ek my tyd kom mors het.”
“Ek is net so min lus vir oorlog as jy, Jarad, maar dalk is oorlog die enigste manier hoe ek Leila se dood kan wreek.” Khidr se klein swart ogies glinster boosaardig.
Jarad skud sy kop stadig. “Sy was niks van jou nie. Hoekom wil jy haar dood wreek? Ek het niks daarmee te doen gehad nie. Jy weet ek sou haar nooit enige leed aangedoen het nie.”
“Maar sy is in jou karavaan doodgemaak,” sis Khidr.
“Nie deur enige van my volgelinge nie,” antwoord Jarad snydend. “Dit was iemand van buite wat dit gedoen het … iemand wat dalk betaal is om dit te doen.”
Khidr beteuel ooglopend sy humeur met moeite. Hy dwing ’n glimlag uit en dan tel hy ’n bord met heuningkoeke op en bied dit vir sy gas aan.
“Ons kan hierdie probleem oplos,” sê hy. “Gee my wat my toekom, en ek sal my rasjids terugroep.”
“Helu behoort nie aan jou nie. Dis my huis en dis waar ek bly.”
Khidr
