tekort aan water nie en dus verwag die sjeik dat almal in sy huis gewas en skoon moet wees soos sy geloof dit vereis.
“Ek sal nooit aan hierdie lewenswyse gewoond kan raak nie,” sê Isabelle een aand aan Jeanne nadat hulle na hul kamer teruggekeer het.
“Hou moed, chérie, ons sal ’n manier vind om hier uit te kom.”
Hulle leer die sjeik ken as ’n wrede en onregverdige man, wat enigeen wat oortree buitensporig straf. Wanneer hulle mark toe gaan, is dit nie ’n ongewone gesig om iemand aan ’n paal vasgebind te sien nie – bloedrooi en flenters gebrand deur die bloedige son. Soms vra die ongelukkige vir ’n bietjie water, maar as jy dit sou waag om gehoor te gee, word jy met ’n sweep bygekom deur Khidr se handlangers.
Dan haas hulle hulle weg van die toneel en bid dat so iets nie met hulle moet gebeur nie, maar daar is geen versekering daarvoor nie. In Salem Khidr se wêreld is jy nooit seker of jy oortree of nie.
’n Maand nadat Isabelle en Jeanne vir die sjeik begin werk het, word Isabelle ander werk in die huis gegee. Sy word na Khidr geneem waar hy in ’n ruim vertrek op ’n paar kussings sit. By hom is nog twee Arabiere. Hy kyk op en wink haar nader.
“Hier is my nuutste aanwins,” sê hy op Arabies aan sy twee vriende sonder dat hy agterkom dat Isabelle hom verstaan. “Xavier Jarad het my duur vir haar laat betaal, maar dit was die moeite werd. Net sodra ek haar mak gemaak het, sal ek haar inlyf in die plesiertjies wat ek haar kan bied.” Sy blik dwaal waarderend oor haar. “’n Mooi ou dingetjie. Dis so jammer dat hulle almal so gou verwelk. Ek het ’n harem vol verwelkte rose om dit te bewys.”
“Gaan jy met haar trou, Khidr?” vra die een Arabier.
Die sjeik lag. Hy vryf sy ronde maag selfvoldaan.
“Dis nie die moeite werd nie, Ibrahim. Die ou goedjies raak te gou verlep.”
In Ibrahim se oë flikker ’n duiwelse laggie. “Dis omdat jy so hard op vroue is, Khidr. As jy hulle sagkens behandel, hou hulle langer.”
Khidr se blik dwaal terug na Isabelle, wat hom vol veragting en haat aanstaar.
“Ek sal altyd weer vroue in die hande kry,” sê hy mymerend. “’n Mens kry nie die beste uit hulle as jy sagkens met hulle werk nie. Binnekort sal ek haar na my kamers neem.”
Isabelle verroer nie ’n ooglid nie.
Die sjeik wink sy tolk nader. “Sê vir die meisie dat sy in die vervolg my persoonlike slavin sal wees. Sy sal hier wees wanneer my vriende kom kuier en sy sal dadelik kom as ek haar roep.”
Dis nie goeie nuus vir Isabelle nie. Sy sou verkies het om liewers in die harem saam met Jeanne te werk. Sy verafsku die sjeik se vet gesig, die swaar sakke onder sy oë, sy growwe vel en die sweetreuk wat gedurig aan hom kleef. Hy is vir haar ’n afstootlike ou man, veral as hy winde opbreek nadat hy klaar geëet het.
Khidr beduie aan haar dat sy haar plek half skuins agter hom moet inneem sodat sy byderhand sal wees indien hy haar nodig kry.
Isabelle gaan met ’n swaar hart sit, haar bene onder haar ingevou soos sy geleer is om te doen. Afgetrokke luister sy na die gesprek, totdat Ibrahim die naam van Xavier Jarad noem. Sy kyk belangstellend op.
“Khidr,” sê Ibrahim, “jy het glo slegte nuus ontvang die dag toe jy hier aangekom het. Wanneer gaan jy die geskil tussen jou en Xavier Jarad dan eendag bylê?”
“Jarad sal my nie onderkry nie. Ek sal nie rus voordat ek al sy grondgebied ingepalm het nie.”
“Die sultan sal dit nie toelaat nie,” sê die ander man. “Hy weet van jou en Jarad se vete.”
“Die sultan kan niks aan die rusie doen nie,” antwoord Khidr rustig. “Dit staan my vry om Jarad se grondgebied te vat, mits ek dit ook kan bestuur. En ek kan … of wil jy my bekwaamheid in twyfel trek?”
“Jarad het teruggevat wat jy van hom gevat het. Laat dit nou daar,” paai Ibrahim.
“Jy praat soos ’n bang vrou, Ibrahim,” antwoord Khidr dreigend.
“En jy onderskat Jarad se mag, my vriend.”
“Xavier Jarad kan niks doen om my te stuit nie. Toe ek in Qa’taba was, het hy my aan die hakskeen gebyt soos ’n lafhartige hond. Ek sal hom daarvoor laat boet.”
Ibrahim skud sy kop. “Jarad is nie ’n man wat gou kwaad word nie, maar jy tart hom uit. Dit gaan nog op ’n konfrontasie uitloop. Is jy reg vir ’n oorlog met hom?”
Salem Khidr sê niks. Hy staar net na die mabkhara voor hom waarin wierook brand wat ’n soet, swaar geur deur die vertrek stuur. Yl rook borrel deur die fyn gaatjies in die filigraan waarmee die geelkoperinstrument versier is. Dit het gewoonlik ’n kalmerende uitwerking op die ou man, maar vandag kan niks blykbaar sy wraaklus demp nie.
“Ek het gesweer dat ek Xavier Jarad sal vernietig. Leila was die dogter van die sultan, ’n prinses, en sy was myne! Hy het haar afgerokkel … en toe het sy op pad na sy huis gesterf. Jarad mag nie bly leef nie. Hy moet sterf omdat Leila gesterf het.” Sy dik kenne dril van woede en verontwaardiging.
“Die sultan –”
“Jy weet niks!” brul Khidr. “Sy het aan my behoort en nou is sy dood!”
Ibrahim waag dit nie om iets verder te sê nie. Sy maat is ook doodstil. Spoedig neem hulle afskeid van Khidr, asof hulle haastig is om van die huis af weg te kom. Hulle laat egter nie na om ’n tiental male voor Khidr te buig toe hulle hom groet nie.
’n Week lank bly Khidr in afsondering. Gedurende daardie week hoor Isabelle-hulle elke dag beangste gille vanuit die selle onder die huis kom. Al haar vrae oor wat aan die gang is, val op dowe ore. Niemand wil daaroor praat nie.
Teen die derde dag kan Isabelle dit nie meer hou nie.
“Wat gaan daar onder aan?” vra sy een van die slavinne wat sy kon vaskeer.
Die meisie se blik flits heen en weer asof sy bang is dat iemand haar sal hoor as sy praat.
“Dis mense wat deur die sjeik gemartel word,” fluister sy haastig en probeer wegkom, maar Isabelle se greep op haar arm verstewig.
“Hoekom?”
Die slavin sluk swaar. “Achmed het … het gesê dat sjeik Jarad ’n beter meester is as sjeik Khidr.”
Isabelle laat haar los en sy hardloop in die gang af en verdwyn om ’n hoek.
Toe Isabelle dit vir Jeanne vertel, is dié se antwoord genoeg om haar nog verder die skrik op die lyf te jaag.
“Jy mag die sjeik niks weier nie, Isabelle. Dis nie Frankryk hierdie waar jy met ’n man se gevoelens kan speel nie. As jy hom kwaad maak, kan hy jou dalk vermink of vir die aasvoëls gooi. Ons hoor elke dag hoe iemand in die selle gemartel word, en wie weet of hy enigiets verkeerd gedoen het.”
“Hy is ’n monster!” Isabelle spits haar ore, maar sy hoor nie meer die man in die selle skreeu nie. “Jy moet versigtig wees, my vriendin. Al is dit hoe walglik, laat hom begaan en wag jou kans af.”
“Watter kans,
