behoort aan die woestyn en aan die mense van hierdie land. Jy is ’n infidel, Jarad. Moet dit nie vergeet nie, want die woestyn sal dit ook nie vergeet nie.”
Jarad staan op. “Ons sal nie verder kom met hierdie gesprek nie, Salem. Maar voordat jy oorlog teen my maak, moet jy eers goed nadink. Jy gaan hierdie hele gebied in ’n bloedige geveg dompel en dít oor iets wat lank terug gebeur het, iets waarvoor ek nie verantwoordelik was nie.”
Khidr leun terug teen die kussings. “Jy is nie so onskuldig as wat jy wil voorgee nie. Al waarvoor ek leef, is dat jy uit Jemen padgee … weg uit my lewe!”
Jarad staan vir ’n oomblik doodstil asof hy dink aan iets om te sê, maar dan maak hy net ’n vinnige, stywe buiging en verlaat die vertrek saam met sy wagte.
Daar is haat in Khidr se oë toe hy hom agternakyk. “Ons paaie gaan binnekort op die sandvlaktes van die woestyn kruis, infidel! En hierdie keer sal ek nie weer ’n fout maak nie,” skree hy.
“Hou julle gereed,” praat Khidr met die mans om hom. Hulle is almal lojaal teenoor hom. “Hierdie saak gaan binnekort eens en vir altyd besleg word.”
“Wat gaan die rede wees waarom u aanval?” vra die man aan sy sy. “Ons het Leila reeds vermoor en daar is nie nog een nie. Hy het nie vrou of kind nie.”
Khidr neem ’n paar slukke wyn. “As ek hom toegelaat het om met daardie vroumens te trou, het ek geen kans gehad om sy sjeikdom in die hande te kry nie. Ek wil nie net Salem Khidr, sjeik van hierdie gebied, wees nie. Ek wil sjeik Salem Khidr die Magtige wees, die onoorwinlike. Dán sal ek sultan kan word.” Hy sug diep. “Maar ek het ’n rede nodig om hom aan te val, een wat hom sal laat terugveg – en ek het nie een nie.”
Die man aan Khidr se sy kyk na Isabelle en sy slaan haar blik vinnig neer.
“Ek het gesien hoe hy na jou slavin kyk. Dalk vra hy haar as geskenk.”
Khidr lag uit sy maag. “Natuurlik, my vriend! Ek sal haar saam met hom laat gaan, maar nie as ’n geskenk nie – as iets wat hy van my gesteel het. Wanneer hulle môre by die wadi uitry, sal my rasjids hulle voorlê en verras en haar as verskoning gebruik om ’n oorlog te begin. Daar is twee paaie uit die wadi – die een is deur die poort en die ander is oor die kranse. Niemand sal so kranksinnig wees om teen die kranse uit te klim nie. My slavin sal binne ’n paar uur terug wees, en ek sal vir altyd van Jarad ontslae wees.”
“En wat word dan van haar?” wil een weet. Khidr haal sy skouers op. “Wat maak dit saak? Ek sal my doel bereik het. Kom, ons het baie om te beplan.” Hy kyk om na Isabelle. “Sy kan gaan.”
Die tolk vertaal die sjeik se woorde ongeduldig aan Isabelle en sy maak haar vinnig uit die voete.
Buite die deur bly sy ’n oomblik staan. Niemand vergesel haar na haar slaapplek nie omdat sy die pad goed genoeg ken. Kan sy alles glo wat sy gehoor het? Sy moet Xavier Jarad vind en hom waarsku, maar as sy betrap word, sal sy in baie groot moeilikheid wees.
Geruisloos loop sy in die gang af op die dik matte. Al langs die mure op die vloer is daar brandende kerse om haar pad te verlig. Hulle flikker wanneer sy verby beweeg en gooi groot, verwronge skaduwees teen die growwe mure.
Iewers hier moet Jarad se kamer wees. Sy weet nie presies waar hy is nie, en as sy by die verkeerde deuropening instap, sal sy nog vóór Jarad kos vir die aasvoëls wees. Die gordyne voor die deuropeninge maak haar soektog ietwat makliker, want sy hoef dit net op ’n skrefie geruisloos oop te trek om te bepaal of dit die regte vertrek is.
Haar hart klop vinnig en vrees druk haar keel toe. Telkens kyk sy om om te sien of sy agtervolg word, maar die gang is leeg, net die gordyne waai liggies in die koel bries oor die gladde klipvloer. Sy kan gedempte stemme hoor, maar dis moeilik om te bepaal waarvandaan dit kom.
Sy wonder skielik waarom sy dit doen, want sy ken die man nie. Hy het tot nou toe maar net ’n paar woorde met haar gepraat. Maar sy weet dat sy haarself nooit sal vergewe as sy hom nie ten minste probeer waarsku nie. Net die feit dat hy vandag met haar gepraat het in haar moedertaal, beteken vir haar baie. Dit voel amper asof hy haar goedgesind kan wees, en in haar situasie het sy elke vriend nodig.
Plotseling sluit twee hande van agter in ’n staalgreep om haar arms. Isabelle gaan botstil staan. Die bloed suis in haar ore en haar liggaam is lam van skok. Wat sy gevrees het, het gebeur. Daar is nou nie meer ’n moontlikheid dat sy Xavier Jarad sal kan waarsku nie.
Stadig kyk sy om, vas in die woedende oë van Khidr se rasjid. Geen verduideliking sal haar lewend hieruit kry nie.
4
Isabelle word hardhandig gesleepdra na Khidr se kamers, waar hy en sy vriende steeds die aanslag op Jarad se lewe sit en bespreek. Sy baklei met hand en tand om haar uit die man se greep te bevry, maar sy vingers is soos staalklampe om haar arms.
Khidr kyk gesteurd op toe hulle inkom. “Wat is dit nou?” wil hy weet.
“Ek het haar in die slaapkwartiere van die mans gekry.”
Die rasjid stoot Isabelle vorentoe. Sy bewe van woede en verydeling eerder as vrees. Sy weet dat Khidr haar met een woord kan laat onthoof.
“Nou toe nou!” sê hy plesierig. “Wie het nou kon dink dat ek so gelukkig sal wees om ’n warmbloedige katjie op die koop toe te kry? Miskien moet ons haar ’n bietjie afkoel, of hoe?”
Op sy bevel gryp twee rasjids Isabelle en sleep haar na buite. Agter hulle volg die sjeik en sy vriende laggend en vol aanmerkings. Haar hart begin klop benoud in haar keel. Sy weet nie wat hulle beplan nie, maar dit kan niks goeds wees nie.
In die binnehof van die manskwartiere is ’n vierkantige mosaïekgeteëlde dammetjie vol water. Dis ’n mooi binnehof, met plante wat welig in die beskutting groei, eeue oue klippaadjies, interessante lanterntjies in die bome en ’n pragtige hok vol eksotiese voëls.
Sy word na die bad gesleep en daar word haar klere sonder seremonie van haar afgestroop. Sy probeer verskrik haar liggaam bedek, tot groot vermaak van die Arabiere. Khidr staan in die inkswart skaduwees op die stoep en kyk wat sy manne doen. Hy gaan haar nie te hulp snel nie, maak nie saak hoe hard sy gil nie, besef sy.
Bo haar kop grynslag die rasjid wat haar betrap het en stamp haar dat sy met ’n gil agteroor in die water val. Sy snak na asem toe haar kop deur die watervlak breek, maar die rasjids is by en druk haar weer onder die water. Paniekbevange spartel sy om uit hulle greep te kom. Die water borrel in haar neus en in haar ore op, dan is dit stil om haar en kan sy hulle gelag net veraf hoor. Haar longe voel of dit wil bars en toe hulle haar eindelik uit die water trek, verstik sy snakkend.
Telkens laat hulle haar toe om vir ’n oomblik asem te skep en dan druk hulle haar weer onder.
Daar veg sy om asem en teen die duiseligheid wat haar wil oorval. Miskien besef hulle nie dat sy besig is om te verdrink nie, dink sy paniekerig en krap en byt na die arms wat haar onder die water hou. Sy sluk monde vol water en deur haar angs kan sy die Arabiere bulderend hoor lag.
Sy word weer uit die water gepluk net voordat die duiseligheid haar in ’n swart sluier toevou. Hygend kom sy orent, haar liggaam rukkend van skok. Een van die rasjids vee die bloed van sy arm af waar sy hom met al haar mag gebyt het.
“Tierwyfie!” lag hy hard.
“Druk haar weer onder!” skreeu ’n ander. “Wys vir haar
