gaan eenkant op ’n kussing sit sonder om hom verder aan Salem Khidr te steur. Sy blik bly vasgenael op Isabelle, wat haar angs tevergeefs probeer wegsteek. Sy voel ongemaklik onder sy intense blik.
Net een ander sjeik is bereid om in te val by die hoë bod. Gou word die prys verdubbel. Xavier Jarad verroer nie ’n ooglid nie. Elke keer stoot hy die prys nog hoër op met ’n kalm, traak-my-nie-agtige stem. Suleiman vee die sweet van sy voorkop af en gaan voort.
Net Salem Khidr en Xavier Jarad bly oor. Meedoënloos jaag hulle mekaar op tot die reuse bedrag van vierduisend rijal, en die spanning hang swaar in die vertrek. Jy kan ’n speld hoor val. Dit was Jarad wat die bod gemaak het en almal se oë is nou op Khidr gerig.
Hy kners op sy tande en sy gesig kry ’n pers kleur. “Vierduisend en vyftig,” sê hy na ’n lang stilte.
Xavier Jarad lag sag. “Jy het verloor, Khidr,” sê hy plesierig. “Ek wou haar nie koop nie. Ek wou hê jy moet hierdie keer duur betaal vir die volgende vrou in jou harem.”
Hy staan op en stap sonder meer uit.
’n Babelse lawaai bars los toe Isabelle uitgeneem word. Khidr raas en skel dat jy hom wie weet waar kan hoor.
“Ek sal jou verbrysel, Jarad! Ek sal jou kop vir die aasvoëls voer! Ek sal jou hart uitslag en dit vir my hond gee om te vreet! Mag jy in die verderf krepeer tot in die ewigheid!” Hy ruk sy hooftooisel af en gooi dit met geweld op die vloer neer. “Jou kind van ’n woestynduiwel!”
Die omstanders lag agter hul hande, want om dit openlik te doen, is om jou dood te soek, veral as Khidr in so ’n vreeslike bui is. Hulle swyg egter soos die graf totdat hy eindelik gekalmeer het en sy beker wyn optel.
Die enigste ligpunt vir Isabelle is dat sy en Jeanne nou weer saam is. Hulle omhels mekaar en die bietjie blydskap is soos balsem op hul verskeurde gemoedere.
“Saam het ons ’n kans,” sê Jeanne sag. “Ons is nie meer heeltemal alleen nie.”
Isabelle antwoord nie. Sy onthou toe Jeanne hulle gewaarsku het dat hulle geen kans het om lewend uit Jemen te kom nie. Daar is byna geen hoop dat sy uiteindelik met Etienne le Riche verenig sal word nie.
Twee dae later verlaat hulle Qa’taba. Isabelle en Jeanne reis op kamele deur rasjids omring. Hulle is swaar gesluier, hul abayas om hul koppe en half oor hul gesigte gedraai. Net hul oë is sigbaar deur ’n spleet.
Hulle trek berge se kant toe. Langs die pad doen hulle by twee birkas aan. Anders as by ’n oase is hier geen bome nie, net die waterputte. Die trôe waarin die kamele water gegee word, word uit die put volgemaak met behulp van watersakke wat uit die dieptes opgehys word.
Die twee meisies kry sjeik Salem Khidr min te sien. Dis amper asof hy van hulle vergeet het. Hy reis in ’n takhtrawan omdat hy al te oud is om die hele ent pad op die rug van ’n kameel te ry, en Isabelle beny hom die gerief van die drastoel. Twee kamele dra dit tussen hulle en hoewel dit bra ongemaklik moet wees, is dit klaarblyklik veel beter as om in die bloedige son op die rug van ’n kameel te sit.
Omdat sy en Jeanne nie met mekaar kan praat nie vanweë die bedekkings oor hul gesigte en die afstand tussen die kamele, het Isabelle oorgenoeg tyd om oor haar benarde situasie na te dink.
Gedurende die afgelope paar weke het sy ’n bietjie Arabies geleer, maar nie genoeg om ’n gesprek volledig te volg of aan een deel te neem nie. Volgens wat sy kon aflei, het sjeik Salem Khidr en sjeik Xavier Jarad ’n vete oor grondgebied. Die gierige Khidr gebruik slinkse metodes om Jarad se grondgebied in te palm en dit lyk asof die twee op ’n bloedige konfrontasie afstuur.
Aan die voet van die berge word die kamele vir perde verruil. Dan begin hulle die gevaarlike tog na die ander kant. Hul eindbestemming is Rada. Daarvandaan is dit ’n hanetreetjie in woestynterme na die wadi Yekka en Salem Khidr se huis.
Isabelle probeer die angs en kommer uit haar gedagtes verban, maar sy slaag nie heeltemal daarin nie. Telkens dwaal haar gedagtes terug na Qa’taba en sjeik Xavier Jarad. Dan is dit asof ’n vreemde gevoel van haar besit neem, asof haar hart stadiger klop en iets haar keel toedruk.
Sy kyk na die troostelose wêreld om haar. So ver as wat sy kan sien, is net die kaal berge. Hier en daar is stokkerige bosse, en dan is dit net die songebakte kors van die bleek wadi waardeur hulle beweeg. Hierdie genadelose land is die wêreld waaraan Xavier Jarad behoort. Hy is soos die graniet van die verre jebels, daardie kranse wat naak teen die suiwer blou hemel uittroon. In sy oë, groen soos die mistige vlei in die oggend, dra hy die verlatenheid van hierdie dor vlaktes. Hy is geen gewone man nie. Hy staan uit tussen die ander omdat hy meer as net die stempel van die woestyn met hom saamdra. Hy is gevorm deur die natuur waarin hy leef, nie deur die mag van geld en die sagte kussings van voorspoed nie.
Sy skrik vir haar gedagtes. In haar verwarring kon sy net dié een man onthou wat ’n indruk op haar gemaak het. Sy dink aan hom met ’n mengsel van vrees en hoop. Miskien sal hy haar kom red van die lot wat haar te beurt geval het. Maar dis net ’n vae hoop, iets wat nie werklik bestaan nie. Dis soos haar droom van haar ridder op sy wit perd.
Hulle bereik Khidr se huis in die wadi Yekka ná die sesde dag. Vanuit die heuwels het hulle ’n asemrowende uitsig oor die vlakte en die huis wat soos ’n pêrel tussen die palmbome by die klein oase staan.
Salem Khidr beduie met ooglopende trots na die geboue tussen die palms.
“Dis my huis,” sê hy en ’n tolk vertaal vir hulle. “Dis waar julle gaan bly en soos julle kan sien, sal julle nie daaruit kan ontsnap nie.” Hy beduie na die barre omgewing. “In enige rigting, selfs te perd of per kameel, sal julle nie verder as ’n week kan kom nie en dit sal julle steeds nie naby julle vryheid bring nie.”
Isabelle sê niks. Dis reeds vyfuur namiddag en die son brand steeds genadeloos neer op ’n verdorde aarde. Hierdie oase is die enigste water binne ’n omtrek van baie myle.
“Julle sal een week hê waarin julle die wette van my huis geleer sal word,” gaan Khidr voort. “Daarna sal julle jul take moet verrig soos enige ander.”
Jeanne knik, maar sê ook niks.
Van die huis af kom ’n paar ruiters aangejaag. Khidr hou hulle ’n paar oomblikke lank dop en praat dan vinnig op Arabies. Dit word nie vertaal nie, maar Isabelle kan aan sy stemtoon hoor dat hy baie omgekrap is. Die noem van Xavier Jarad se naam met soveel woede voorspel niks goeds nie. Sy kyk na Jeanne, wat haar oë effens trek asof sy ook wonder waarin hulle nou beland het. “Ons sal hulle halfpad moet ontmoet,” sê die rasjid by Khidr. “Moet ek aan hulle beduie dat hulle onder moet wag?”
Khidr sug diep. “Ja, doen dit. Die slegte nuus kan nog ’n paar minute wag.”
Hy kyk om na die twee meisies en sy glimlag laat Isabelle ril. Dan praat hy weer en noem nogmaals Jarad se naam. Sy lag klink onheilspellend.
Isabelle sidder. Sy kan net vaagweg volg wat hy sê omdat hy te vinnig praat, maar sy is daarvan oortuig dat hierdie ou man boos is. In sy swart oë sien sy net haat en gierigheid, en dit laat stoot angs in haar op.
3
Salem Khidr se paleisagtige woning lê uitgestrek oor ’n groot gebied, met palmbome oral in die beskutte tuintjies in die binnehowe. Breë stoepe onder oorhangende dakke omsoom die tuintjies, waarin daar koel poele water in klipdammetjies is wat kunstig met kleurvolle mosaïek uitgelê is. Klein vensters met toe luike hou die woestynhitte bedags uit en
