die Here, is die barmhartige en genadige God, eindeloos geduldig, vol liefde en trou. Ek gee my liefde aan die een geslag ná die ander. Ek vergewe. Ek spreek mense vry van alles wat hulle verkeerd gedoen het. Ek skryf hul oortredings en sonde af.’4
“Sien my raak, o God wat sien! Hoor my noodkrete, soos wat U Hagar se noodkrete gehoor het. Spreek my vry van die onvergeeflike ding wat ek gedoen het op die dag toe Nemuel gesterf het. Skryf dit af, Here. Skryf dit af, al het ek nie opgehou om die onvergeeflike ding te doen nie. Al het ek dit keer op keer weer in my gedagtes gedoen. Ek kon nie daarmee ophou nie, Here …”
Nemuel is soos ’n sagte wurmpie in ’n web van wit linnebande, het sy nog voor die onvergeeflike ding gedink. Nee, nie in ’n web nie, in ’n kokon. Daar is spinnekoppe wat hul prooi heeltemal toespin sodat hy kan bly waar hy is. Die vroue wat Nemuel skoon was en hom in linnebande toedraai, lyk soos spinnekoppe. Daar is tien, twaalf bewegende pote, al het ’n spinnekop maar agt. Die vroue moet seker maar met hul hande klaarkom om Nemuel toegespin te kry, want hulle kan dit mos nie soos regte spinnekoppe doen nie.
Sy het buite teen die huismuur gaan huil. Niemand het haar kom troos nie. Almal het oor Nemuel gehuil. Sy het omgedraai en haar gruwelik gaan gedra, onvergeeflik. Sy was nege jaar oud.
Hoe het sy nie in die maande toe daar nie muurkalk was om die vlekke weggekalk te kry, met El Yisra’el geworstel nie!
“Here, my keel trek toe van dankbaarheid wanneer Elkana u woorde aan Moses staan en wiegsing. Sy hele seningrige lyf sing saam. En wanneer hy op sy knieë neersak om U, gesig teen die grond, te aanbid vir wie U is, dan aanbid die ry knoppe van sy rugstring U saam met sy mond. Dan aanbid sy voetsole U. Dan aanbid ek U ook, want U vergewe en my man lê daar voor U asof in u heilige Lig, asof vasgepen in die mag van u Shekinah. Wanneer my goeie man so vol aanbidding daar in u Lig is, weet ek: Die boosheid wat uit my gekom het toe ek so kwaad was, is nie soos die rou vlekke teen die muur nie.
“U is nie ’n mens nie. U is die Here en ek is tussen mense van die Here. Hul name vertel van U. Hul dade en keuses getuig van hul verbondenheid met U. My God is die Here, beteken die naam van Elkana se oupa Elihu. God is die Here, getuig my man se rugstringknoppe wanneer hy op sy gesig voor U lê.
“Hier, tussen Leviete wat U nog dien, my godvresende man, sy pa en sy oupa, is dit weer soos by ouma Seruja en my ma. Hier ruk U my uit die duisternis rondom my pa. U is hier en dit is lig hier. U verlaat my nie.
“My man se naam beteken God het geskep. Nie met hande, soos wat mense skep nie, maar deur net te spreek. Sê net ’n woord, Here, soos aan die begin. Dan sal daar iewers vorentoe een maand sonder teleurstelling, sonder bloedvloeiing en sonder onreinheid wees.”
Terwyl Elkana die Here aanbid en sy sy stem hoor, het sy geglo. Maar wanneer hy ver van die huis af grond teen die hang van ’n ver geleë heuwel ontbos, klipkrale bou of afgedwaalde bokke soek, het die twyfel teruggkom soos wat leeus terugkom wanneer hulle bloed geruik het.
“Toe U, Adonai, Moses in ’n rotsskeur laat staan, sy gesig met u hand bedek en in u heerlikheid by hom verbygegaan het, het U ook gesê: ‘Ek spreek niemand sonder meer vry nie. Ek reken kinders en kleinkinders die sondes van vaders toe selfs tot in die derde en vierde geslag.’
“God van Hagar en God van Moses, ek vra nie dat U my sonder meer sal vryspreek nie. Ek sal enigiets doen, enigiets, sodat U my straf sal herroep. Wys my wat U van my verwag. Wys my wat ek moet doen, en ek sal dit doen. Ek was net nege jaar oud, en ek was so verskriklik kwaad vir my pa. Ek was buite myself van magteloosheid. Wat ek al huilend vir hom geskree het, is onvergeeflik.
“Maar, Here, is selfverwyt nie die swaarste straf van alle strawwe wat U die mens kan oplê nie? Wat maak enige mens met ’n sonde waarvoor hy – of sy – nooit ’n lam as skuldoffer sal kan aanbied nie? Wat maak ’n mens met jou eie sondevlekke, rouer en dieper as enige rou kolle teen die witgekalkte muur van jou slaapkamer? Wat maak ’n mens met ’n gruwel waarmee jy jouself uit u ewige verbond met Israel verwyder het? Ek was net nege jaar oud, Here. Ek het nie geweet wat ek doen nie. Nie heeltemal nie.”
God het geswyg – vir jare. Wag sy op ’n gedagte wat dalk van Hom sou kon kom, hoor sy niks anders as leë stilte nie. Prys sy Hom oor ’n reënboog wat van heuweltop tot heuweltop span, tref Hy ’n rots vlakby haar met ’n weerligstraal.
Toe sy Hom oplaas vra om haar straf te herroep, het Hy haar ’n swaarder vonnis opgelê. Daardie nag in die kliphuis toe Elkana sy besluit in ’n fluisterstem aan haar meedeel, kon sy die jakkalse naby die bokke se kraal hoor blaf.
HOOFSTUK 6
Hoe min jy ook al verstaan, hoe intens jy ook al daarna smag om te verstaan, sekere dinge weet jy voordat jy hulle verstaan, het Hanna dikwels in haar enigheid gedink. Jy weet veral dat sekere dinge nie vanself of deur jou toedoen gebeur nie.
Grond spoel vanself weg wanneer dit die jaar te veel reën. Ná die stortreën wat druisende bruisende watervalletjies in die rante veroorsaak, staan jy sonder gewetenswroeging of sielsnood na die slote in die lappies saaigrond en kyk. Ja, jong plante en saad is saam met die waterstrome bergaf, vlaktes toe. Skade gebeur. Vloedwaters kom en gaan. Jy gaan bekyk die slote, steek jou hande uit die mou, kry die saaigrond weer gelyk en sit nuwe saad in die grond. Die Here het gegee, die Here het geneem – prys sy heilige Naam.
Kruike val op die vloer en breek aan skerwe omdat iemand gewoon lomp of onverskillig was. Dan klap jy jou tong of stel die een wat die voorwerp laat val het, gerus: “Dit is wêreldsgoed. Moenie dat dit jou dag bederf nie.”
As dit jy was wat lomp was, neem jy jou voor om volgende keer versigtiger te wees. Weer en weer gebeur dit dat jy nie kyk wat jy doen nie, maar nooit lê jy snags en tob oor die oomblik toe jy die kruik hoor val het nie.
Sy het geweet dat haar familie se wegtrek uit die Efraimsberge anders as vloedwaterslote en die breek van ’n kruik was. Dit het nie vanself gebeur dat haar twee oudste broers ’n jaar of twee ná haar en Elkana se troue grond gaan koop het naby Gibea, vlakby die grens van Efraim en enkele klipgooie van die grondgebied van Benjamin af nie. Dit was ’n beskikking of ’n besluit van die Here. Dat haar broers haar pa toe oorreed het om hom ook daar te kom vestig, het die lewe vir haar makliker gemaak. En moeiliker, onrustiger.
Sy het snags daaroor rondgerol en Elkana uit sy slaap geïrriteer.
“Wat pla, Hanna?”
“Die muskiete,” sou sy sê. En dit was waar. Dit was asof daar ná elke reënbui groter en meer geslepe muskietswerms op hulle toegeslaan het. Hulle het in die donkerste hoeke van die huis geskuil waar geen wind kom nie. As sy soggens die deur oopmaak, wolk hulle by die huis in. Soos bokke wat storm om by die water te kom, het die insekte by die huis ingestorm om by die bloed van die huisbewoners uit te kom.
Soms wanneer hy dit nie meer met haar kon uithou nie, het Elkana vaakdronk opgestaan om die flessie met die oliemengsel van tiemie5 en kaneel wat hy as muskietweerder aangemaak het, van die rak te gaan haal.
“Smeer aan, Hanna.” Geduldig wag hy met sy hare wild en sy skouers moeg. Halfpad terug rak toe, steek hy vas: “Of wil jy die smeergoed by jou hou? Partykeer help dit om te weet daar is ten minste iets byderhand.”
Die mengsel het haar nie laat slaap nie, maar die reuk van kruie en speserye aan haar lyf was soos ’n waarskuwing vir die res van die nag: “Lê tog net stil!”
Moes sy El Yisra’el vir haar pa en broers se wegtrek loof en dank, of was dié skuif waardeur haar ma vir alle
