style="font-size:15px;"> Hy swaai haar om sodat sy voor hom staan. “Ek wil jou sien. Vanaand. Of … enige ander aand.”
Sy kantel haar kop, ’n frons op haar voorkop. “Ek dog Annabel gaan my bel oor die blomme?”
Iemand stamp agter teen hom en met ’n swets trek hy haar by die naaste deur in. Dis die een of ander kantoor, maar hy kyk nie rond nie.
“Ek wil jou sien,” sê hy weer, maar sy bly frons, so asof sy geen benul het waarvan hy praat nie. Magtig, het hy so lanklaas ’n vroumens uitgeneem? Hy moet sy slag verloor het. “Ek wil jou uitneem. Vir ete of … iets.”
Hy sien die presiese oomblik toe sy verstaan wat hy nou eintlik vra. Haar wenkbroue skiet die hoogte in en haar mond vorm ’n koeëlronde “o”.
“Vanaand?” vra hy.
Verdwaas knik Corinne.
“Sewe-uur?”
Sy knik weer.
En toe kan hy met die beste wil ter wêreld nie meer die donderende boodskap van sy brein of sy lyf, of albei, ignoreer nie. Hy vou haar gesig toe in sy hande. Haar mond val oop in ’n snak en hy duik af vir ’n soen.
’n Man soen nie ’n girl wat hy van g’n kant af ken nie. Dis sy laaste intelligente gedagte. Want toe sy lippe aan hare raak, kom sy hele lyf in opstand teen hierdie verlangse stemmetjie wat hom wil kapittel.
Haar lippe is sag, warm en nooi hom uit om te proe. Hy drink haar in, maar die dors in sy binneste raak nie geles nie, inteendeel.
Iemand maak hard keel skoon agter hulle.
“Kan ons help?” vra ’n geamuseerde stem.
Vervaard ruk hy sy kop op. Corinne knip-knip haar oë. Hy kyk om na waar die stemme vandaan kom. Agter die ontvangstoonbank staan twee vroue met breë glimlagte na hulle en kyk, maar dit duur ’n paar oomblikke voordat hy besef wat so pas gebeur het. Hy het wragtig ’n wildvreemde vrou by die eerste die beste deur ingetrek en haar gesoen sonder om een oomblik te dink wat hy doen en waar nogal.
Corinne lag, haar armbande klingel uitgelate.
“Hallo, julle!” groet sy die twee vroue vrolik. “Ek kan hom beslis aanbeveel – die man kan soen!”
En voordat hy iets kan sê, is sy uit by die deur.
“Wel, meneer, as jy soene aan die uitdeel is …” giggel die een vrou, maar Alan luister nie verder nie en stap met lang treë by die deur uit agter Corinne aan.
Binne die bestek van ’n uur is hy uitgedop en omgedop deur die vroumens. Hy soen vroue, maar darem eers na ’n paar dates, nie sommer enkele minute nadat hy een ontmoet het nie. Sy instink – en libido – het sy normaalweg analitiese linkerbrein heeltemal oorgeneem – dis al verklaring vir sy bisarre optrede.
Gewoonlik kyk hy ook die spreekwoordelike kat eers baie goed uit die boom voordat hy eens daaraan dink om ’n vrou uit te neem. Hy stel baie vinnig vas in watter kategorie ’n vroumens val – is sy ’n geldjagter, dalk loopbaangerig, of op soek na ’n trouman? Van laasgenoemde bly hy vir eers so ver moontlik weg.
Die loopbaangerigtes werk vir hom, hulle is altyd te vinde vir sy no-strings-beleid. En gewoonlik is sy nommerpas-date ’n aantreklike, lang donkerkop met ’n netjiese kapsel wat tuis is in snyerspakkies, ’n dame wat stemmige juweliersware soos pêreloorbelle verkies. Dalk sal hy wel eendag met só ene trou – ’n vrou wat ’n bate vir sy beeld in die sakewêreld sal wees – maar daarvoor is hy nog glad nie gereed nie.
Hierdie girl wat hy vanoggend ontmoet het, die een met die koringblonde hare, pas in geen boksie nie. Haar lang, amper deurskynende romp is allesbehalwe stemmig. En hy kan sy oë nie van haar ritselende en beslis onstemmige armbande afhou nie. Hel, as hy eerlik is, alles aan haar fassineer hom.
En verdomp, ’n paar verskietende oomblikke het sy hom teruggesoen. Maar sy kon ewe koeltjies wegstap met ’n breë glimlag terwyl die vuur in sy lyf dreig om hom te verteer.
Hy druk die deur oop en stap ’n tweede keer die dag haar blommewinkel in. Dié keer is sy lyf tot in sy tone gepantser teen die tornado wat wag, dié keer sal hy nie weer …
En toe sien hy haar. Sy gesels glimlaggend met ’n netjies geklede ouer vrou aan wie sy ’n ruiker oorhandig.
“Dankie, kind,” sê die vrou, haar stem sag en vol emosie. “Dis pragtig. Wat skuld ek jou?”
“Dis ’n geskenk van my en Ella, Rita. Baie geluk met jou verjaardag, ons wens jou net geluk toe. Dis wat hierdie lelies-van-die-dale vir jou sê,” sê Corinne en raak aan die wit blomme in die ruiker.
Die ouer vrou snuif. “Dankie, Corinne. Ek is so dankbaar vir iemand soos jy in my lewe,” sê sy en ruik waarderend aan die bos blomme. “Jy helder altyd my dag op.”
En nee, besef hy, al was hy dié keer voorbereid daarop om haar te sien, sy kry dit weereens reg om sy hart vinniger te laat klop. Sy ís presies so beautiful soos wat hy onthou. En sy het ’n hart vir ander – die vrou voor haar is amper in trane oor die ruiker.
Hy staan nog half oorbluf by die deur toe die vrou aangestap kom, haar kosbare blomme in albei hande vasgehou. Hy maak die deur vir haar oop en sy glimlag vir hom.
“Corinne,” roep sy en loer oor haar skouer terug. “Kyk net hierdie beeld van ’n man! En dan het hy nog maniere ook.” Met ’n wuif van haar hand is sy uit by die deur.
Corinne het werktuiglik opgekyk toe Rita na haar roep. Hy hou haar blik vas totdat hy reg voor haar tot stilstand kom.
“Alan, was daar nog iets?”
“Jou adres?”
Sy skud haar kop en kam haar vingers deur haar lang hare. “Ek … het weer gedink en …” Sy maak ongemaklik keel skoon. “Ek dink nie dis ’n goeie idee as ons tyd saam deurbring nie.”
“Hoekom nie?” vra hy en gee nog ’n tree nader sodat hul gesigte sentimeters van mekaar is.
’n Effens verbouereerde uitdrukking kruip in haar oë voordat sy wil-wil wegdraai. “Jou broer is ’n kliënt van my …” begin sy, maar hy gryp haar hand voordat sy kan wegstap.
“Twak,” sê hy. “Dis nie ’n verskoning nie.”
Haar een wenkbrou lig en haar armbande tart hom toe sy haar ander hand op haar heup sit. Heeltemal onbepland raak sy vingers met hare verstrengel.
Sy trek haar asem in. “Alan,” sê sy, die kenmerkende glimlag meteens weg, “dis te … veel, te vinnig, jy’t my sommer gesoen!”
“Hoe de hel dink jy voel ek? Ek stap hier in om my broer te help en daar is jy – blond, sensueel, jou hare los, jou armbande al klingelend en jy laat my vergeet wat my bleddie naam is!”
“Presies, ek weet!” Sy trek haar asem vinnig in en gluur hom verontwaardig aan. “Ek het ’n doodgewone dag gehad totdat jy hier ingestap het – groot, sexy, aantreklik. En binne ’n uur soen jy my en ek wou nie hê jy moes ophou nie! Dis belaglik. Ek ken jou glad nie en doen nooit so iets nie. Wel, natuurlik soen ek mans, maar nie binne die bestek van ’n uur nie!”
