… ek …”
“… het nie geweet wat haar van is nie?”
Hy vee verleë oor sy nek.
“Toemaar. Jy’s vergewe, want jy het teruggekom om haar weer uit te vra.” Sy stap tot voor hom. “Wat wys jy is nie stupid nie. Sy is baie spesiaal. As jy nie ernstig is oor haar nie, moenie met haar mors nie, oukei?” beveel sy met ’n vinger onder sy neus voordat sy omdraai en met ’n wuif van haar hand om die hoek verdwyn.
Wel, hel. Ernstig? Niemand het van ernstig gepraat nie. Half geïrriteerd stap hy terug en druk op die nommer sewe. Die hek klik oop. Aan die linkerkant is ’n stel trappe wat na die boonste verdieping lei. Nommer sewe is die laaste woonstel af in die gang.
Hy lig sy hand en klop. Vroumense kan so gou trouklokkies hoor. Dis glad nie wat hy in gedagte het nie, hy het net gedink …
Die deur vlieg oop, die nou reeds bekende klingeldeuntjie van die armbande soos musiek in sy ore, en elke bietjie suurstof verlaat sy lyf. Al sy vooropgestelde planne en idees verdwyn. Sy blik neem alles van haar in – die los sysagte krulle om haar gesig, die kort ligblou romp van lae en lae net wat bokant haar knie eindig, die wit toppie met dun bandjies wat styf om haar bolyf pas en elke kurwe beklemtoon. En, bliksem, iemand help hom tog net, aan haar voete pryk ragfyn ligblou sandale met hemelhoë hakke. Die enkelkettinkie flits tergend vir hom.
Hy is dood. Morsdood. Wie trek sulke klere aan vir ’n gewone ete op ’n weeksaand? Sy lyk soos niemand anders nie. ’n Netjiese langbroek en bloes of ’n rok, dis wat die meeste girls aantrek wanneer hy hulle uitneem. Maar hierdie wese voor hom …
Haar mond beweeg, maar hy hoor nie ’n woord wat sy sê nie, daar is net ’n groot gesuis in sy ore.
4
“Wil jy inkom?” vra Corinne weer.
Alan staar na haar asof sy ’n ekstra oog of iets vreemds aan haar het. Sy het al gegroet, hom ingenooi, maar hy hou verbete vas aan die deurkosyn, so asof hy hom wil keer om in te stap.
“Alan?” probeer sy weer. “Wil jy dalk –”
Voordat sy haar sin kan klaarmaak, het hy haar teen die muur langs die voordeur vasgedruk, en rus sy hande teen die muur langs haar gesig. Sy lippe is sentimeters van hare af, sy asem jaag soos een wat ver gehardloop het en sy oë is donker poele kokende hartstog.
Haar lyf reageer onmiddellik op die begeerte in sy oë. Haar hart bons al die hele dag laf rond, maar nou tol dit freneties in haar binneste en haar bloed verhit tot ver anderkant kookpunt.
“Jy,” sug hy, sy stem hees, “laat my dinge doen wat ek nooit doen nie.” Daar is ’n frons op sy voorkop en hy klink half vies, maar voordat sy verder daaroor kan wonder, kantel hy sy kop en soen haar. Sy mond pas perfek oor hare.
Sterre verskiet, tromme slaan en elke senuweepunt in haar lyf word aangeskakel. Diep binne haar is ’n sug. So, dís hoe dit voel. Sy mond is warm, honger, sy tong dring aan op toegang. Êrens skree ’n stemmetjie half moedeloos vir haar ’n mens soen nie ’n ou op ’n eerste date nie, maar die stemmetjie is baie ver weg en buitendien, sy wil nie daarna luister nie. En hy het haar al gesoen. ’n Uur nadat sy hom ontmoet het.
Suurstof raak ’n probleem en sy snak na asem. Sy tong glip tussen haar tande deur tot in die dieptes van haar mond waar haar tong eers versigtig hallo sê voordat dit skaamteloos met syne begin flerrie.
Sy soek vashouplek en haar hande beland teen sy borskas. Onder haar vingers dawer sy hart. ’n Magtige stroom passie tel haar op en sy word meedoënloos saamgevoer.
Uiteindelik beweeg sy hande teen haar arms af, haar vel gloei waar hy haar aanraak en die kole van passie wat tot nou toe net gesmeul het, vat vlam. Haar lyf buig blatant, uitnodigend vorentoe, na hom toe, op soek na nog liefkosing, nog passie.
Sy hande gly teen haar sye af, swiep terug tot bo teen haar armholtes, haar lyf span styf in afwagting, haar borste beur smagtend na sy aanraking teen haar toppie.
Met ’n swetswoord lig hy sy kop. Hy vee haar hare agter haar ore in, sy hand bewend, sy oë halfmas van begeerte.
Hy draai vinnig weg en stap tot by die voordeur. Sy leun uitasem teen die muur agter haar.
“Die restaurant waar ek plek bespreek het,” sê Alan, sy asem hortend, “is net om die draai van hier. Ons kan stap.” Hy vee oor sy nek voordat hy omkyk na haar toe. “Is jy gereed?”
Die blik in sy oë droog elke druppel spoeg in haar mond op. Haar bene voel soos jellie en Corinne druk haarself huiwerig weg van die muur. Great, sy kan tog regop bly.
“Ek … kry net my handsak,” kry sy uit en vlug in die gang af na haar kamer toe.
Sy druk haar hande teen haar vuurwarm wange en loer skuins na haar beeld in die spieël. Goeiste, is dit sy? Die girl met die blink oë en rooi wange en opgeswelde lippe?
Met ’n kreun gryp sy na haar lipstiffie en smeer dit oor haar lippe terwyl sy uitstap. Netnou besluit hy om te kom kyk waar sy is en … Sy kyk vinnig om na haar bed. Sy sluk wind en storm by die kamerdeur uit. Beelde van ineengestrengelde lywe op die bed is heeltemal te maklik om op te tower. Swart satynlakens en soel nagte. Help!
Alan wag vir haar in die gang buite haar woonstel. Hier waar mense loop, waar hy hom moet gedra, hier word hy gedwing om soos ’n beskaafde mens op te tree en hom nie onmiddellik oor te gee aan sy oerdrange nie.
Haar armbande lok en tart nog voor sy by hom is. Hy draai om, betyds om te sien hoe sy aangestap kom. Die vlamme wat hy net-net in bedwang het, kry weer lewe. Wat de hel is dit met hom en die girl? Haar oë is donker, tekens van die passie van netnou nog duidelik sigbaar. Woordeloos neem hy die sleutel by haar en sluit die voordeur agter hulle.
Hulle stap teen die stel trappe af. En asof hy dit dikwels doen, neem hy haar hand. ’n Oomblik fladder dit in syne voordat haar vingers ontspan.
Hy maak keel skoon. Iets moet hy sê oor sy gedrag van netnou.
“Wat doen jy en jou broers vir ’n lewe?” vra sy egter doodluiters toe hulle by die gebou uitstap. “Ek het afgelei julle voer iets in of uit?”
“Sagte vrugte,” sê hy, dankbaar vir die verposing. “Ons het op ’n plaas in die Ceresvallei grootgeword, maar nie een van ons wou gaan boer nie. My ouers woon nog op die plaas, maar ons het deesdae ’n bestuurder. My pa het altyd gesukkel met die uitvoerders van ons vrugte en dit was sy idee dat ons dit self doen. Ek en Doug het die onderneming begin nadat ons klaar gestudeer het en die ander drie het later by ons aangesluit.”
“So julle bly in die Paarl?”
“Ja, ons deel ’n huis. Doug trek natuurlik nou uit. Hy en Annabel het ’n huis gekoop. Hier is ons,” voeg hy by toe hulle by die restaurant kom.
“Oe, lekker!” lag Corinne en klap haar hande opgewonde. “Ek is absoluut gaande oor hul nagereg. Hulle maak ’n crème brûlée wat my laat smelt.” Haar oë val ’n oomblik toe in ekstase. Sy vat aan sy arm. “Ek moet jou waarsku – ek het ’n gesonde eetlus. ’n Baie gesonde een.”
En voordat hy ’n woord kan uitkry, trippel sy die trappies op. Haar armbande klingel, die kettinkie om haar enkel glim en hy loop soos een wat gehipnotiseer
