weet, maar elke mens hanteer hartseer op ’n ander manier, hartjie, en my suster se manier is om seker te maak sy is nooit alleen nie.”
“Jy is seker reg,” sug Corinne. “Ek is baie lief vir my ma, maar ai, sy hol agter al wat man is aan! Noudat ek groot is, verstaan ek hoekom sy dit doen, maar as kind …” Sy skud haar kop. “Ek het gelukkig altyd vir jou en ouma gehad.”
“Óns was die gelukkiges omdat ons vir jou gehad het,” glimlag tannie Lisa. “Maar vertel my nou van die man wat jou oë so laat blink het – dis die eerste keer dat ek hoor ’n man lok enige reaksie by jou uit. Gewoonlik is jy net jammer vir hulle.”
Corinne sug. “Ek het hom net ’n paar minute gesien, tant Lisa. En daar was vyf van hulle – enige vrou se bloeddruk sou opgejaag word. Selfs Ella was ook ’n paar minute lank sonder woorde en dit gebeur nie sommer nie.”
Tannie Lisa kantel haar kop en pen Corinne vas met haar skerp blik. “Hm, maar …”
Die splinternuwe klokkie by die deur klingel en Corinne kyk op. Haar asem raak weg. In die deur, groot en sexy, staan niemand anders nie as die man wat haar oë skynbaar so laat blink.
Hy stap doelgerig nader deur die rye rakke. Tannie Lisa draai haar kop en snak hoorbaar na haar asem.
“Is dit hy?” fluister sy met ontsag.
“Jip,” giggel Ella.
“Alan,” sê Corinne toe sy haar stem terugkry.
“Corinne.”
“Uhm … dit is my tante, Lisa Greeff. Sy gaan ook help met die blomme by jou broer se troue. Tannie Lisa, Alan Sutherland. Dis sy broer wat die Skotse troue gaan hê.”
Hy glimlag vir tant Lisa en steek sy hand uit om haar te groet. Haar een hand fladder op tot teen haar ken voordat sy sy hand neem.
“Aangenaam, Alan. Kom sit hier by my.”
“Ek is seker daarvan Alan is haastig,” keer Corinne, maar Alan gaan sit ewe bedees langs tant Lisa.
“Van watter Sutherlands is jy?” Dis tannie Lisa se gunstelingvraag. Corinne sluk haar lag.
Sy weet nie wat Alan hier soek nie, maar die stomme man het geen benul waarvoor hy hom inlaat nie. Haar foon lui en sy moet haar aandag aan die kliënt gee. Sy hoor darem hoe Alan geduldig haar gunstelingtante se vrae beantwoord. Hy’s nice! Dit sou soveel makliker gewees het om hom te ignoreer as hy geïrriteerd was met tannie Lisa. Toe sy die foon neersit, skuif Alan sy stoel met ’n glimlag agteruit.
“Tannie Lisa, ek hoop ons sien mekaar weer.” Hy staan op en kyk na Corinne. “Kan ons iewers gesels?”
Corinne is nie in staat om een woord uit te kry nie. Sy kan net in die rigting van die kombuis beduie. Oorbewus van tannie Lisa en Ella se oë vol vraagtekens op haar en Alan, stap sy vinnig die kort gangetjie af tot in die kombuis. Toe sy omdraai, druk Alan die deur agter hom toe.
“Wat …?” begin sy, maar hy raak vlugtig aan haar gesig met sy vingerpunte en haar woorde raak weg.
“Jy’s verkeerd,” sê hy en die kuiltjie in sy wang flits en verdwyn.
Sy hoor sy woorde asof dit oor ’n afstand na haar toe aankom, maar haar oë is vasgenael op daardie kuiltjie.
“Corinne?” En asof sy stem nie genoeg is om heerlike rillings langs haar ruggraat te laat afgly nie, vou sy hand ’n oomblik oor haar boarm.
Sy registreer uiteindelik wat hy netnou gesê het. “Verkeerd? Waaroor?”
“Oor ons.” Hy stap ’n entjie weg, raak aan die bekers wat op die wasbak staan voor hy weer na haar toe draai. Hy kruis sy arms en frons. “Goed, ek stem saam wat tussen ons is, het vinnig gebeur, en ja, dis vreemd, selfs bisar, maar ek probeer van Maandag af om van jou te vergeet en ek kry dit nie reg nie!” eindig hy half vieserig.
Sy kan die glimlag om haar mond met die beste wil ter wêreld nie keer nie. Haar hart slaan bollemakiesie.
Die frons verdwyn tussen sy oë en hy gee ’n paar treë sodat hy weer teenaan haar staan. Sy blou oë is donker van begeerte. Hy raak nie aan haar nie, maar sy geur sypel by die porieë van haar vel in en elke liewe sel in haar lyf reageer op sy nabyheid. O. Liewe. Aarde.
“Ek wil jou graag sien,” sê hy. “Vanaand, sewe-uur? Ons gaan eet iewers.”
Sy knik. Praat is heeltemal buite die kwessie.
“Adres?”
Sy sluk en beduie met haar hand na die woonstel aan die bokant van haar blommewinkel.
Sy glimlag is skitterwit, haar asem haak agter in haar keel vas en die wêreld spin ’n paar oomblikke om haar. Voordat sy ’n woord uitkry, is hy weer uit by die deur.
Haar bene weier om haar een oomblik langer regop te hou en sy sak neer op die enigste stoel.
“Hartjie?” hoor sy tannnie Lisa se stem voordat haar tante vervaard in die kombuis storm met Ella ’n kortkop agter haar.
“En nou?” vra Ella. “Wat het gebeur? Dit lyk asof iemand jou wind uitgeslaan het!”
Corinne skep ’n diep asemteug. “Dis presies wat gebeur het. Ek weet dis waansin, maar ek het ’n date vanaand. Met Alan Sutherland.”
Alan frons en kyk deur die lysie name. Hy het geen benul wat Corinne se van is nie! Hoe de hel is dit moontlik? Hy blaf ’n lag uit. Dis beslis ’n nuutjie vir hom. Gewoonlik weet hy wie die vroumens is wat hy uitneem, sou hy haar ’n ruk lank ken voordat hy haar uitvra. Die voorletters is ook nie van veel hulp nie, daar is meer as een C. Sy het nooit haar van genoem nie. Hy sou onthou het. Hy onthou alles van dag een af.
Besluiteloos staan hy rond. Hy kan vir Doug bel. As hy reg onthou, het sy broer ’n kaartjie met Corinne se besonderhede geneem. Dis net, as Doug weet hy is hier, weet sy ander broers dit binne minute en vir hul alewige beentrekkery is hy nie lus nie. Hulle sukkel nou al die afgelope paar dae met hom omdat hy nog nie ’n date met Corinne het nie.
Dit was deels hul gekoggel wat hom laat besluit het om weer die girl te probeer uitneem. Dis eintlik heel logies – neem haar uit, gesels met haar, hy kom heel waarskynlik binne die eerste vyf minute agter hulle het niks gemeen nie en dan is hy oor hierdie waansin.
Buitendien, soos selfs sy broers genoem het, sy is glad nie die tipe girl na wie hy gewoonlik kyk nie. Haar los hare en ritse armbande dui klaar op haar vrye gees – haar eie woorde, as hy reg onthou. Nie juis troumateriaal nie. Sy lyk nie soos iemand wat haar sal steur aan konvensies soos die huwelik nie.
Trou? Waar de hel kom die gedagte vandaan? Van skone ontsteltenis stap hy om die gebou tot aan die voorkant van haar winkel. Die vroumens wat by haar werk, is net mooi besig om die deur te sluit. Sy sal weet.
Sy kyk om toe sy voetstappe hoor. “Alan – ek dog …” Sy kyk op haar horlosie.
“Hallo …”
Sy glimlag skeef. “Ella.”
“Ella,” sê hy en beduie na die ingang van die woonstelle. “Die nommer van
