se verjaardagpartytjie sien. Ek hoop jy gaan vir jou ’n nuwe aandrok koop.”
“Ek het genoeg rokke wat ongebruik in die kas hang.”
“Almal horingoud. Kom, ek sal saam met jou gaan, dan gaan koop ons vir jou ’n mooi nuwe rok.”
“Dankie, ek is nie van plan om met Magda Jooste te kompeteer nie.”
“Dit het niks met Magda te doen nie – dis vir jou eie selfrespek. Jy is nog so mooi, Margaret, jy word vir my by die dag mooier. Maar jy moet na jouself kyk. Belowe my jy sal vir jou ’n nuwe rok vir Paul se partytjie koop.”
“Ek sal sien.”
“En sommer daardie paar grys haartjies by jou slape ook laat kleur.”
“Ek dink nie daaraan nie,” sê Margaret met soveel beslistheid dat Ellen lag.
“Jy sal nog eendag jammer wees oor jou koppigheid. Maar kom ons verander die onderwerp. Wat is Ingrid se planne? Wanneer trou sy?”
“Die einde van die jaar.”
“Ja, die kinders word groot, nè – een vir een vlieg hulle weg. As Hansie volgende jaar leër toe gaan, is ek – ons – ook alleen.”
“Jy het nog vir Herman,” sê Margaret sag.
Daar is ’n bitter trek om Ellen se mond. “Jy weet tog self, Margaret, Herman en ek woon saam, dis al. ’n Vreugdelose bestaan wat nie een van ons die moed het om te beëindig nie.”
Margaret se blou oë is ondersoekend. “Jy het Herman nooit daardie misstap vergewe nie, het jy?”
Ellen bloos verleë. “Ek het probeer.”
“Nie hard genoeg nie.”
Ellen is stil, dan sê sy: “Nee, jy is reg. En nou … nou is dit te laat.”
Margaret hoor die onbewuste verlange in haar stem en sê sag en beslis: “Dis nie te laat nie. Dis nooit te laat nie. Julle word nie jonger nie en julle het mekaar nodig. In die jare wat voorlê sal julle mekaar steeds nodiger kry. Moenie dat jou trots, jou bitterheid tussen julle staan nie. Herman het jou nog lief, anders sou hy nie teruggekom het na jou toe nie.”
“Hy het bloot teruggekom ter wille van die kinders, nie van my nie.”
“Ek dink nie so nie, maar ek vra net, probeer nog ’n slag. Gaan praat met jou predikant, ’n huweliksraadgewer, enigiemand … solank jy en Herman mekaar weer kan vind.”
“Ek weet nie, drie jaar is lank en daar is soveel opgehoopte bitterheid.”
“Probeer net, dis al wat ek vra. Met jou hele hart en siel.”
Dan verhelder ’n glimlag Margaret se gesig. “Kom, ek sê jou wat. Ek sal saam met jou gaan, dan koop ons elkeen ’n mooi nuwe aandrok om ons met ons nuwe voornemens te help.”
Ellen glimlag onwillig. “Goed, dis afgespreek. Kom ons gaan eet – ek sien die kos is op die tafel.”
Paul se partytjie sou die Vrydagaand wees, en die Woensdagmiddag is Margaret en Ellen stad toe om hulle inkopies te doen. Ellen het ’n mooi groen rok gekry en Margaret se rok was ’n diep roomkleur met ’n goue patroontjie daarin geweef.
“Dis jou rok,” het Ellen dadelik gesê. “Mooier kan jy nie kry nie.”
Margaret het self van die rok gehou. Die roomkleur met die goud het die glans van haar donker hare, die blou van haar oë en haar romerige vel verdiep. Die rok was effens te lank, maar die winkelassistent het belowe dat hulle dit dadelik sal korter maak en die rok die volgende dag vir haar sal stuur.
Toe Margaret die volgende aand tuis kom, was die rok nie daar nie. Sy het die winkel vroeg die volgende oggend gebel, maar hulle het haar verseker dat die rok reeds op pad was. Die res van die dag het dit so druk gegaan dat sy nooit weer aan die rok gedink het nie. Daar was ook nie tyd om haarkapper toe te gaan soos sy beplan het nie.
Vir Paul het sy die hele dag nooit gesien nie. Vrydae het hy operasies by een van die ander hospitale gedoen en gewoonlik daarvandaan na sy spreekkamer toe gegaan.
Margaret is later as gewoonlik van die hospitaal weg en op pad huis toe was sy om alles te kroon in ’n ongeluk betrokke. Dit was nie haar skuld nie, maar die bestuurder van die ander voertuig het ernstige beserings opgedoen en sy het by hom gebly totdat die ambulans opgedaag het.
Moeg en ontsteld, met ’n kloppende hoofpyn, het sy by die huis aangekom. Daar was net tyd vir ’n haastige stort en van die nuwe rok was daar geen teken nie. Hy was die hele dag tuis, het Daniel haar verseker. Daar is nooit so ’n pakkie afgelewer nie.
Sy haal ’n swart fluweelrok uit die kas en trek dit aan. Sy het heelwat skraler geword sedert sy die rok laas gedra het, maar daaraan kan sy nou niks doen nie. Sy kam haar donker hare, draai dit haastig in ’n bolla en kyk dan met ’n skewe glimlag na haarself in die spieël. Sy het ander planne vir Paul se partytjie gehad!
In die stad sukkel sy om parkering te kry en hopeloos laat, bewend en ontsteld, kom sy by die eksklusiewe klub aan waar Paul sy partytjie hou.
Paul en ’n blonde vrou staan naby die deur en gesels. Hy maak dadelik verskoning toe hy Margaret sien en kom na haar toe.
“Maggie! Ek het begin dink jy kom nie meer nie,” groet hy. Verbeel sy haar of is daar ’n tikkie verwyt in sy stem?
“Ek is jammer ek is laat,” sê sy sag. “Ek is vertraag.”
“Ek is bly jy het gekom,” sê hy. Vir ’n oomblik kyk hy af na haar en sy weet vanaand sien hy die ou swart rok, die eenvoudige bolla raak.
“Geluk met jou verjaardag,” sê sy verleë. “Jou geskenk lê by die huis.”
“Dankie, ek sal dit kom haal,” sê hy en buk om haar te soen. Sy is skielik verleë, bewus daarvan dat almal na hulle kyk, en draai haastig haar wang. Hy glimlag effens en raak liggies aan haar arm. “Kom groet die ander gaste.”
Margaret stap saam met hom tot by die blonde vrou.
“Ek dink nie jy ken vir Magda nie,” sê Paul. “Mevrou Magda Jooste – dokter Margaret van Zyl.”
Magda Jooste groet vriendelik. Sy is mooi, sjarmant en gesofistikeerd. Haar heuningblonde hare blink in die lig en sy het ’n blou-en-silwer rok aan wat glinster met elke beweging wat sy maak. Margaret sien die nuuskierigheid in die hemelsblou oë en is akuut bewus van haar te wye rok en bolla.
Sy groet die ander gaste en iemand bring vir haar ’n drankie. Na ’n rukkie kom Ellen na haar toe. Sy het die nuwe groen rok aan en lyk besonder mooi.
“Wat op aarde het gebeur?” sis sy verwytend. “Waarom is jy so laat en waar is jou nuwe rok? En jou hare – jy het belowe jy sal haarkapper toe gaan!”
“Moenie nog met my raas nie,” sê Margaret en sluk aan die knop in haar keel. “Ek het amper nie hier uitgekom nie.”
Dokter Prinsloo kom ook nader om ’n paar woorde met Margaret te wissel en ’n rukkie later moet hulle gaan eet.
Die
