word. In die verlede het Charl na alles omgesien. Al die besluite geneem, alle reëlings getref. Sy sou van voor af moes leer om vir haarself te dink en haar eie sake te behartig.
Die huis was stil en verlate. Sonder lewe, sonder warmte. Net Daniel het daar rondgedwaal, getrou op sy pos, en elke beweging van haar met angstige oë dopgehou.
Sy is ’n week tuis toe Paul die oggend bel.
“Ek hoor jy is terug,” sê hy. “Ek wil met jou gesels, Maggie. Sal jy vanmiddag na vyf tuis wees?”
“Ek is hier en ek sal bly wees om jou te sien,” antwoord sy. “Ek … ek wil graag jou raad vra.”
Paul het gekom, nog dieselfde Paul, en tog ouer, ernstiger. Hulle het saam tee gedrink, maar sy was vreemd gespanne en senuweeagtig.
“Waaroor wil jy met my gesels, Paul?” vra sy later, bang – waarvoor weet sy self nie.
“Dit kan wag,” sê hy. “Jy het gesê jy wil my raad vra. Wat kan ek vir jou doen, Margaret?”
“Dis oor die huis. Pieter, Charl se broer, dink ek moet verkoop en ’n woonstel kry. Ek weet nie wat om te doen nie.”
Paul is ’n rukkie stil. Dan sê hy: “Ek sou die huis nie dadelik verkoop nie. Wag eers, die tyd sal jou leer wat om te doen. Of jy hier bly of na ’n woonstel toe gaan, jou hartseer en verlange gaan saam met jou.”
“Ek weet. Dit hoef jy my nie te vertel nie.”
“En wat van Ingrid?” vra hy. “Dit sal vir haar lekker wees om te weet die ou huis is nog hier wanneer sy en haar vriende met vakansies huis toe kom.”
“Jy is seker reg,” erken sy, maar hy kan die moedelose klank in haar stem hoor.
“Dis beter so, Maggie. Nie net vir Ingrid nie, maar ook vir jouself. Dis hier in die huis waar jy en Charl al die jare saamgewoon het dat jy jou verlies moet verwerk, weer vrede moet maak met die lewe.”
“Ek is bly jy dink so. In my hart is ek nog nie reg om die huis te laat gaan nie.”
“Bly hier solank jy lus het,” sê hy. “Wat is jou planne vir die toekoms?”
Sy vertel hom van Pieter-hulle se uitnodiging dat sy saam met hulle oorsee gaan, maar hy skud sy kop.
“Nee, jy kan nie gedurig weghardloop nie. Dit sal jou niks baat nie. Ek het jou gesê, jy moet jou hartseer hier verwerk, hier berusting kry. Dan eers sal jy reg wees om weer die wêreld daar buite aan te durf.”
“Maar wat moet ek doen, alleen hier in die groot huis, sonder Charl en sonder Ingrid?” vra sy wanhopig.
“Jy moet gaan werk, natuurlik, hoe gouer hoe beter. Dis eintlik waaroor ek vanmiddag met jou kom gesels het.”
“Werk?” vra sy sonder begrip. “Waar moet ek werk?”
’n Vreemde glimlaggie raak aan sy mondhoeke.
“Jy is ’n dokter, Maggie. Het jy vergeet?”
“’n Dokter!” Sy kyk skerp na hom, seker hy spot met haar, maar die grys oë is ernstig.
Hulpeloos skud sy haar kop.
“Jy weet, beter as enigiemand anders, hoe medies die laaste twaalf jaar verander het. Ek sal weer van voor af moet klas loop.”
“Dis presies wat jy moet doen,” antwoord hy kalm. “Daar is ’n deeltydse nagraadse kursus by die hospitaal – dit duur drie jaar – wat jou sal help om in te haal. Jy sal dit geniet.”
Hy haal ’n koevert uit sy sak en sit dit op die tafel neer. “Hier is al die inligting, jy kan later daarna kyk. Die klasse het reeds begin, maar hulle sal jou nog neem.” Sy kyk hom sprakeloos aan en kalm vervolg hy: “Intussen kan jy dadelik by die hospitaal begin. Ek het met dokter Heyns, die superintendent, gepraat – hulle is maar te gretig om jou dienste te kry.”
“Hoe kan ek, Paul?” vra sy en voel die trane wat agter in haar keel brand. “Ek het alles vergeet wat ek geleer het, ek sal die vreeslikste foute maak.”
“Jy sal gou regkom. En – ek het jou dit al vantevore gesê – werk is goeie medisyne vir ’n seer hart. Ek weet waarvan ek praat.”
“Dit sal wonderlik wees,” sê sy, steeds onseker. “Maar ek is bang …”
“Jy hoef nie bang te wees nie, jy sal sien. En die hospitaal het jou regtig nodig. Wil jy nie probeer nie?”
“Ek sal graag probeer, as jy dink ek kan,” fluister sy, en die blou oë is blink en mooi.
“Ek weet jy kan,” antwoord hy, en die oortuiging in sy stem is al wat sy nodig het.
Paul skink vir hulle ’n drankie en stel voor dat hulle êrens gaan eet.
“Ek sal vir jou ’n omelet maak of eiers bak,” bied sy aan. “Ek … ek is nie lus om uit te gaan nie.”
Maar hy skud sy kop. “Ek is honger. Ek het nie vanmiddag geëet nie en ek is seker jy ook nie. Kom, kry vir jou ’n jas, daar waai vanaand ’n koel windjie. Toe, dit sal ons albei goed doen.”
Hoofstuk 4
’n Week later het Margaret in vrees en bewing by die hospitaal diens aanvaar. Aan die begin was sy senuweeagtig en gespanne, maar algaande het sy meer vertroue gekry en verbasend gou by die hospitaalroetine aangepas. Die eerste weke was sy saans totaal uitgeput, gereed om net bed toe te gaan, maar die meeste naweke was sy los, behalwe dat sy hard moes studeer om die verlore jare in te haal.
Toe sy haar weer kom kry, is dit einde Junie en tyd vir Ingrid om huis toe te kom.
“Ek is bly Ma het besluit om weer te gaan werk,” sê Ingrid toe sy die eerste aand vir haar kom nagsê. “Ek is trots op my dokterma – ek spog vreeslik by my vriende oor my mooi, slim ma! Verbeel jou – dokter Margaret van Zyl. En al die jare het ek nooit eers besef Ma is ’n dokter nie!”
“Ek het self vergeet,” erken Margaret met ’n glimlag.
“Geniet Ma die werk?”
“Ek geniet dit baie. Ek is net jammer – nou is jy bedags alleen.”
“Ek het baie om te doen. Volgende week kom my kamermaat vir ’n paar dae kuier en later kom ’n vriend van my ’n paar dae Pretoria toe.”
Iets in haar stem maak Margaret nuuskierig.
“’n Spesiale vriend?” vra sy sag.
“Ek dink so – ek weet nie, dis nog te vroeg om te sê. Nee, dis nie waar nie,” erken sy dan. “Ek het die eerste dag al geweet.”
“Vertel my van hom?”
“Sy naam is Arnold Visser en hy swot regte. Hy maak dié jaar klaar. Sy pa is ’n advokaat. Ek dink Ma sal van hom hou.”
“As jy van hom hou, sal ek ook van hom hou.”
Ingrid
