nog te swot ook. Dis net ’n baie spesiale ma wat dit kan doen.”
“Ek is bly jy is tevrede,” sê Margaret tergend en lê haar hand vir ’n oomblik teen Ingrid se wang.
So is die lewe, dink sy. Deur haarself los te maak van Ingrid, vir haarself ’n nuwe lewe te probeer bou, het sy opnuut haar dogter se liefde en waardering gewen.
En dit alles het sy aan Paul se insig en begrip te danke.
Nie dat dit maklik was nie. Daar was dikwels nog vaal dae van eensaamheid en verlange, moeilike dae by die hospitaal wat haar uitgeput na siel en liggaam laat terugkom het huis toe. Maar dit was in die oggend as sy wakker word goed om te weet dat daar werk is om te doen en dat iemand haar nodig het. Die lewe het vir haar nuwe sin en betekenis begin kry. Sy was besig om haarself, haar eie potensiaal opnuut te ontdek.
Ingrid se vriend het gekom, en Margaret het gehou van die stil, ernstige jong man met die droë humorsin. Sy het sy kuiertjie geniet en dit was ’n voorreg om ’n rukkie deel te hê aan die kinders se vreugde en genot in die lewe. Maar te gou was die vakansie verby en is Ingrid weer Stellenbosch toe. Opnuut was sy dankbaar vir haar werk by die hospitaal, die kursus wat soveel van haar tyd in beslag geneem het.
Vir Paul het sy gereeld gesien, al was dit soms net in die verbygaan.
Wanneer hulle mekaar ’n paar dae by die hospitaal misgeloop het, het hy haar kom soek net om hallo te sê en te hoor hoe dit gaan. Soms het hy in die middag wanneer sy spreekure verby was onverwags by die huis aangekom en ’n drankie saam met haar gedrink. Dikwels het hy dan voorgestel dat hulle êrens gaan eet, sommer stil en informeel, maar hy het nooit laat gekuier nie. Hulle verhouding was gemaklik en sonder spanning.
Sy was hom dankbaar daarvoor en van haar kant was sy ook versigtig om nie misbruik van sy vriendskap te maak nie, om geen eise aan hom te stel nie.
Van haar en Charl se vriende het sy min gesien. Hoe gou word ’n vrou vergeet, opsy geskuif as haar man die dag wegval! Nie dat sy hulle dit verkwalik het nie. Die lewe gaan immers voort. Vir hulle was daar die dolle gejaag na prestige en roem en rykdom; daar was nie tyd om om te kyk na dié wat agtergebly het nie.
En daar was tog ’n paar wat gereeld gebel het om te hoor hoe dit gaan en haar genooi het om te kom kuier. Meestal het sy die uitnodigings van die hand gewys, maar soms, as dit ’n spesiale geleentheid was, het sy gegaan. Wanneer sy en Paul na dieselfde partytjie genooi is, het hy altyd aangebied om haar te kom haal, maar sy het verkies om op haar eie te kom en te gaan.
“Waarom?” wou Paul weet toe sy weer eendag weier om saam met hom te gaan.
“Ek verkies dit so.”
“Is jy bang die mense sal praat?”
“Die mense sál praat! En ek … ek is nie reg daarvoor nie.”
Hy het nie verder aangedring nie, tot haar verligting. In dié stadium was haar werk, haar studies, haar kontak met die hospitaalpersoneel, Ingrid se briewe, haar huis en tuin al wat sy nodig gehad het. Te ver vorentoe het sy nie durf kyk nie.
Die dae en weke het verbygevlieg. Die jakarandas het weer geblom en hulle pers waas oor die stad gesprei. Dit was ’n jaar sedert Charl oorlede is en dit was al weer amper tyd vir Ingrid om huis toe te kom. Haar eie eksamen was om die draai.
In Desember is Margaret en Ingrid weer plaas toe, en daarna is hulle na Pieter-hulle toe op Hermanus, waar Arnold en sy gesin ook gekuier het. Margaret het sy ouers ontmoet en baie van hulle gehou. Ingrid en Arnold het almal verras deur op Oujaarsaand hulle verlowing aan te kondig. Hulle sou die einde van die volgende jaar trou wanneer Ingrid graad kry.
“Jy wou dan verder studeer,” sê Margaret, nog half uit die veld geslaan. “Wat gaan nou van al jou mooi planne word?”
Ingrid lag. “Omdat ek gaan trou, beteken dit nie ek gaan ophou studeer nie,” antwoord sy. Tergend voeg sy by: “Ek het mos my eie ma as voorbeeld en inspirasie.”
“Ek hoop jy sal gelukkig wees,” sê Margaret sag, en sy dink aan Charl se woorde: “Ingrid is ’n selfstandige kind.”
“Ek weet ek sal,” sê Ingrid met al die vertroue van haar een en twintig jaar. Sagter sê sy: “Ek is jammer Arnold het nie vir Pappa ook geken nie – ek dink Pappa sou tevrede gewees het om Arnold as skoonseun te kry.”
Daar is ’n knop in Margaret se keel en ’n oomblik lank kan sy nie praat nie. Onverwags buk Ingrid en soen haar wang. “Gelukkig het ek nog vir Mamma. Arnold se ouers dink Mamma is fantasties. Hulle verstaan nou waarom ek so trots is op my mooi ma.”
’n Paar dae later is Margaret alleen terug Pretoria toe. Ingrid sou ’n rukkie langer by haar aanstaande skoonfamilie kuier. Haar tuiskoms by die stil, verlate huis, die tuin verwoes na ’n onlangse haelbui, was dubbel so swaar en sy was dankbaar vir die werk wat op haar gewag het.
Paul en Louis, sy negejarige seun, was vir die vakansie saam met familie Plettenbergbaai toe en Paul het ’n paar dae na Margaret teruggekom. Die eerste dag het hy haar in haar kantoor kom groet. Hy het jonk gelyk, bruingebrand en uitgerus.
“Jy lyk goed,” sê sy met ’n glimlaggie. “Lekker vakansie gehou?”
“Baie lekker, dankie.” ’n Lang oomblik kyk hy af na haar, dan vra hy sag: “En jy, Maggie?”
“Dit was lekker. Maar ek is bly om terug te wees. O ja, Ingrid het in die vakansie verloof geraak.”
“Ek het die aankondiging in die koerant gesien. Baie geluk. Ek hoop jy hou van haar keuse.”
“Baie. Arnold is ’n oulike seun en ek hou van sy ouers.”
“Nou waarom is daar dan skaduwees onder jou oë? Iets wat jou hinder?”
“Dis niks nie.” Skielik sit haar trane vlak. “Ek is net bly om weer terug by die werk te wees.”
Hy raak liggies aan haar skouer. “Kom eet vanaand saam met my. Dan kan jy my van Ingrid se planne vertel. Trek vir jou ’n mooi rok aan. Dis iets om te vier as jou dogter die dag verloof raak.”
Die goeie, begrypende vriend, wat altyd gereed is met ’n helpende hand.
Dit was op Plettenbergbaai dat Paul vir Magda ontmoet het, maar dit het sy eers later gehoor.
Margaret het hard gewerk by die hospitaal, en aan haar kursus. Haar dae was vol en besig. Dikwels moes sy met noodgevalle in die teater help, en al hoe meer het sy self operasies gedoen.
Paul is reg, ek is ’n dokter, het sy met voldoening gedink. Tot dáárdie dag.
Paul het dié dag ’n moeilike operasie op een van sy kollegas en oudprofessors gedoen. Hy wou niemand in die teater toelaat nie, behalwe sy vertroude span, maar toe Margaret vra, het hy ietwat onwillig ingestem dat sy ook mag by wees.
Die operasie was lank en veeleisend en hulle het die pasiënt ’n paar keer byna verloor. Margaret het ademloos gekyk na die mediese wonderwerk wat voor haar oë geskied, totdat sy ineens besef die wêreld om haar word swart.
Een van die verpleegsters het gesien wat aangaan en vang haar toe sy begin kantel en neem haar na die vertrek langsaan.
Het ek byna in die teater flou geword? dink Margaret verslae terwyl sy bleek
