neem ’n roos uit die bak wat op die tafel staan en steek dit vir Paul aan terwyl die ander gaste glimlaggend toekyk. Sy is in ’n opgewekte bui en Margaret voel vaal en verlep teenoor haar blonde skoonheid en sjarme. Sy sien die goed versorgde hand wat liggies op Paul se arm lê, die juwele wat in die ore en om die hals blink. Sy is ’n mooi vrou, dink Margaret, en sy weet hoe om die meeste van haar bates te maak. Lighartig, goeie geselskap, ’n aanwins by enige partytjie. ’n Aanwins vir enige man?
Dokter Bruyns stel die heildronk op Paul in, met spesiale vermelding van die rose op die tafel en die rose aan Paul se regter- en linkerkant, en die gelag en tergery van die ander gaste laat Margaret net meer ongemaklik voel.
Om haar vloei die gesprekke, lighartig, interessant, opgewek, en, bewus van Ellen se verwytende blik en die vraag in Paul se grys oë, probeer sy meedoen, maar dis of alles vanaand net te veel inspanning verg.
Toe die eerste gaste aanstaltes maak om te gaan, is Margaret ook by.
“Ek hoop jy sal my verskoon, Paul. Dit was ’n lang dag – ek wil graag huis toe gaan.”
“Dankie dat jy gekom het,” sê hy formeel. En voeg met ’n glimlag by: “Ek sal my geskenk kom haal!”
Vroeg die volgende oggend kom Ellen by Margaret aan.
“Ek kom ou klere vir die armsorg haal,” sê sy bondig. “Om mee te begin, daardie swart rok wat jy gisteraand aangehad het.”
“Jy kan dit maar kry,” sê Margaret probeer om haar hartseer en teleurstelling met ’n skewe glimlaggie te verberg.
“Dis nie al nie,” sê Ellen. “Kom ons kyk wat daar nog in jou kas is. En volgende week gaan ons weer winkels toe.”
Margaret maak haar klerekas oop en kyk hoe Ellen die een rok na die ander op die bed gooi.
“Maar daar bly niks oor om te dra nie,” sê sy. “Dit was net een van daardie dae!”
“En jou nuwe rok! Wat het daarvan geword?”
“Dit is per abuis by die bure afgelewer. Hulle het die pakkie netnou oorgestuur. Jy sien, alles was teen my!”
“Hmmm, en wat dink jy van Magda?”
“Sy is alles wat jy gesê het, en nog meer,” antwoord Margaret liggies.
“En jy en die ou swart fluweel wat soos ’n sak om jou hang. En so stil en bleek – dis nie soos ons jou ken nie, Margaret.”
“Toe maar, jy het baie mooi gelyk, en dis belangriker.”
“Hoe kan dit belangriker wees?”
“Ek het jou gesê ek is nie van plan om met Magda Jooste of enigiemand anders te kompeteer nie.”
Ellen kyk na haar, maar antwoord nie.
“Wat het Herman van jóú rok gesê?” vra Margaret terwyl hulle tee drink.
“Hy hou baie daarvan,” sê Ellen en haar gesig versag. Sy het die vorige aand, nadat sy aangetrek het, na Herman gegaan waar hy in die sitkamer vir haar gewag het.
“Ek het vir my ’n nuwe rok gekoop vir vanaand. Hou jy daarvan?” het sy liggies gevra.
Sy het die vlugtige verbasing in sy oë gesien, toe sê hy versigtig: “Dis ’n baie mooi rok. Jy lyk besonder mooi, Ellen.”
“Dankie,” het sy met ’n glimlag gesê. “Ek … ek het gehoop jy sal daarvan hou.”
Dit was al. Maar dis ’n begin.
Bewus van Margaret se blik op haar, sê sy nou: “Ek dink baie aan ons gesprek van nou die aand en ek probeer. En ek belowe jou, ek sal aanhou probeer.”
“Dis al wat ek vra,” sê Margaret.
Laat die middag, na gholf, het Paul daar aangekom. Hy het by die klub gestort en aangetrek, en het uitgerus en ontspanne gelyk. En jonk en aantreklik. Hy groet haar opgewek.
“Ek het my geskenk kom haal.”
“Dis net ’n das en ’n boek. Ek hoop jy hou daarvan.”
Hy kyk eerste na die biografie van Maria Callas. “Baie dankie,” sê hy ingenome. “Hoe het jy geweet ek wil dit hê?”
“Ek het vir Louis gebel. Hy het my gesê.”
“O so! Konkel agter my rug met my seun, nè?” Hy maak die das oop. “Hmmm, mooi! Ek gaan dit sommer nou dadelik aansit.”
Voor haar verbaasde oë haal hy sy das af en voor die spieël wat bokant die halfmaantafel hang, knoop hy die nuwe das om sy nek. “Spoggerig, nè? Dink jy nie so nie?” vra hy.
“Baie mooi,” sê sy versigtig. Hy kom doelbewus nader en sy staan effens tru. “Jy het klaar dankie gesê.”
Hy grinnik ondeund. “Daardie pikkie op die wang? Ek kan darem dáárop verbeter.”
Sy glip by hom verby. “Kan ek vir jou ’n drankie skink? Of is jy haastig?”
“Ek sal graag ’n drankie drink,” sê hy onverstoord, maar die glinstering in sy oë maak haar onrustig. “Toe maar, ek sal skink. Ek weet waar alles is.”
Sy gaan na haar stoel toe. “Ek wil nog dankie sê vir gisteraand. Dit was ’n lekker partytjie,” sê sy om die gesprek in ’n ander, veiliger rigting te stuur. “Ek is jammer ek het so laat gekom.”
“Jy het nie vir my gesê nie – waarom was jy so laat?”
Sy vertel hom wat gebeur het en hy luister fronsend.
“Waarom het jy nie gisteraand vir my vertel nie?” vra hy ontevrede. “Is jy seker jy het nie seergekry nie?”
“Ek makeer niks en my motor is ook net effens beskadig. Maar die ander bestuurder is ernstig beseer en ek moes wag tot die ambulans kom.”
Hy knik, maar die frons is nog daar. Sy kyk na hom waar hy besig is om die drankies te skink en sê liggies: “Ek het spesiaal ’n nuwe rok vir jou partytjie gekoop. Dis toe per ongeluk by my bure afgelewer – ek het dit vanoggend eers gekry.”
“Wys dit vir my,” sê Paul toe hy haar drankie langs haar neersit. Wat gaan vandag met Paul aan?
“Dis net ’n rok,” sê sy spottend. “Jy sal meer belangstel in die nuwe wit oorjasse wat ek gekoop het.”
Hy staan met sy rug teen die kaggel en kyk af na haar.
“Ek let meer op as wat jy dink. En wat ek wel gisteraand opgemerk het, was dat jy baie moeg was en ook baie skraal geword het.”
“Ek was nie gisteraand op my beste nie,” spot sy.
“Jy moenie te hard werk nie, Margaret.”
“Dit van jóú!” spot sy weer. “Jy het dit alles begin.”
“Ek het nie bedoel
