die pyp sommer op die vloer laat val.
Sy het by hom ingeklim en haar nagrok uitgetrek. “Vannag is ek joune,” het sy gefluister, haar lyf warm en klam teen syne. “Moenie terughou nie, die maan lê reg.”
Dis Georgina se skuld, sy het hom van die eerste keer af voorgesê en hy was te gewillig.
Nagte daarna het hy wakker gesit en vir haar gewag. In die donker was sy vurig en wild. Bedags was sy skaam en arbeidsaam – Caroline se regterhand, altyd aan die wegskram van hom af. Soms het sy weke lank weggebly.
Dit is goed dat sy terug is Kimberley toe, want van toe af is sy die een wat vir hom moet wag. Wat sal hy nie gee om te weet of sy aan hom dink nie en hoe sy van die kind gaan ontslae raak! Slaap sy in die nag of sit sy regop en wens die nag om, soos hy?
Vannag is dit anders. Danster en Rooivalk bly saam met hom wakker.
Hulle maak groot vure en laai hul gewere. Die witblitsbottel bly toegekurk, die koffiepot aan die kook. Willem sit eenkant en dink terug aan die dae van veediefstalle toe sy oupa en grootoupa uit die Visriviervallei moes trek en hulle hul grond en goed met hul lewe beskerm het. Danster en Rooivalk se tata, Jakob Oliphant, het gesien hoe veediewe verskrikte vroue en kinders saam met die vee wegvoer. Willem wil hulle vra of hy hulle ook vertel het, maar hy los dit. Hy mis Jakob se geselskap. Hulle ken mekaar van lank voor Rooivalk en Danster gebore is, toe hy nog klein was en Jakob ’n jongman in sy vroeë twintigs in diens by Willem se pa. Rooivalk en Danster is twee van Jakob se getroude seuns. Hulle werk vir Willem op Mispa. Trouens, die hele familie Oliphant staan vandag in sy diens – net Jakob nie. Jakob is Willem se tweede tata, sy raadgewer, sy gewete. Met ’n steek in sy hart onthou hy dat Jakob hom teen sy weeklikse besoeke aan Georgina gewaarsku het.
“Witmense wat kerkmense is, loop soek nie hunning in anderse neste nie, hulle eet by die huis en klaar.”
Willem se gewete hou hom heelnag wakker. As hy ingesluimer het, was dit omdat hy sy gedagtes so oorlaai het dat sy nek nie meer kon regop bly nie. Rooivalk verras hom ligdag met ’n beker koffie en die gerusstelling dat hy en Danster om die beurt wag gestaan het.
Die takhaar en sy manskappe daag nie op nie, maar Willem besluit nietemin om aan te skuif en staanplek te soek waar hulle kan bly tot lamtyd verby is. Hy onthou die tweespoorpaadjie wat hy gister ontdek het, en volg sy neus in daardie rigting. Hier ontmoet hulle dalk ’n togryer of twee en is dan nie so uitgelewer aan rowers en moordenaars nie.
“Ons moet langs die pad bly sodat die gevaar ons nie op die vlakte vang nie,” beduie hy vir Danster-hulle.
Die son staan op elfuur toe Rooivalk die ruiters op die heuwels gewaar. Dis nie die takhaar en sy makkers nie, maar ’n lang ry Basotho’s met spitshoede op die kop en komberse om die skouers, almal met knopkieries en kortspiese bewapen.
“Dis daai kombersmanne wat hulle mense gaan roep het,” sê Rooivalk, sy oë so groot soos sopkomme.
Willem gee een kyk en sy bloed stol in sy are. Hardop verklaar hy: “Ons trek asof hulle nie bestaan nie.”
“Wat maak ons as hulle afkom en ons doodmaak?”
“Ons baklei hulle terug.”
“Ons is drie, hulle is baie.”
Willem hou hom dapper. “Wat is jy – ’n man of ’n muis?”
In sy hart bewe hy en wonder benoud of hy nie maar die Here moet aanroep nie. Hulle is in die minderheid en ’n teiken vir manne met bose planne. Sal God sy gebed uit dié dal van doodskaduwee hoor en verhoor? Dit flits deur sy gedagtes dat hy niks het om in ruil te gee nie, net sy lewe en om by sy belofte te hou en weg te bly van Georgina.
Dit, Here, het ek tog besluit!
“Hulle is weg! Daai manne is weg!”
Rooivalk se uitroep ruk hom.
So gou? Ek het nog nie eens my woorde agtermekaar gekry om te vra nie!
Hy skreef sy oë, kyk links en regs. Rooivalk is reg. Daar is nie ’n teken van die ruiters op die heuwels nie. Was hulle ooit daar? Maar drie mense kan tog nie saam dieselfde verskynsel waarneem nie? Het die Here God sy skietgebed verhoor? Angs druk sy keel toe, hy het ’n belofte voor die Lewende God gemaak en hy sal sy kant moet bring.
Hoofstuk 5
Caroline is in haar skik met haarself. Sy het dadelik met Daniël se klere begin en net tien dae gevat om drie hemde en twee broeke te sny en te stik. So twee jaar gelede het sy en Georgina nog saam klere gemaak, en hulle verskil hemelsbreed. Georgina is aangelê vir naaldwerk. Haar skatting is so goed, vir haar is dit nie nodig om te pas nie. Caroline is onhandig en het haar tyd geneem met elke naatjie. Gelukkig het Daniël twee keer per week vir kategeselesse gekom en sy het hom elke keer gevra om eers aan te pas. Dit was maklik tot sy die eerste hemp se moue afgesteek het en met ’n skok agtergekom het dat hy net sulke breë skouers soos sy pa het. Haar hande het so aan die bewe gegaan, sy moes die spelde versigtig insteek. Hoe anders? Sy dink nie eens aan Willem nie en hier staan hy voortgeplant in die liggaam van sy seun!
Daniël was in sy noppies met sy nuwe klere.
Hy het sy arm om haar gesit en haar gesoen. “Dankie, Moeder.”
“Jy moet vir jou tant Georgina dankie sê dat sy my geleer het.”
“Moeder kon sonder haar klaargekom het.”
Dit het soos ’n verwyt geklink, maar miskien is sy net oorgevoelig. Dis nie maklik om te erken nie, maar sy het skuld aan Willem se ontrou. Soms as sy snags alleen in haar bed lê, verlang sy na sy arms om haar, die manier wat hy gehad het om haar hare te streel. Hy kon sag wees as hy wou. Maar sy kon haar lyf net nie meer vir hom gee nie. Sy het moeg geword en die moegheid het haar afgetrek na ’n donker plek, diep in ’n gat waar sy skaars kon asem kry.
Die vooruitsig om ’n slag weg te kom van Mispa het haar met werkywer besiel en sy het vir die dogters ook elkeen ’n nuwe rokkie gesny. Haar Singer-naaimasjien het goed te pas gekom en Doortjie help graag met die afronding. Katryn het ook hand bygesit en die oggende rondom die naaldwerktafel het in ’n aangename samesyn ontwikkel. Annatjie en Cara is te jonk vir meester Elie se skool. Hulle het met stukkies lap onder die tafel gespeel. Later moes Katryn die knoopsgate los en help poprokke maak. Caroline het vir Cara se lappop ’n rokkie gesny wat nes haar eie Sondagrok lyk. Sy het die synate met die Singer vasgewerk en Katryn het die res gedoen. Annatjie wou als self doen en werk toe, tot haar groot frustrasie en Cara se genot, haar poprok aan haar eie rok vas.
Cara is twee en ’n half jaar oud. Katryn het haar nog nie gespeen nie en die band tussen hulle is so vas en stewig gebind, Caroline weet glad nie meer wat sy moet doen nie. Mag sy die kind vir haar terugneem of mag sy nie? Hoe vat jy ’n kind uit die arms van die vrou wat tot nou toe haar moeder was en steeds is, selfs al het sy nie aan haar geboorte geskenk nie? Cara praat haar soogmoeder se taal, glad soos seep glip die klik-klakklanke van haar klein tongetjie af. Sy vly haar teen Katryn aan en raak aan die slaap nadat sy versadig gedrink is.
Sy is ’n engelkind met haar goue lokke en persblou oë, haar vel heuningbruin van sonskyn en gesonde buitelug. Caroline kon haar verkyk aan die klein handjies wat kinderlik onhandig haar lappop se slap arms in die nuwe rok se moue druk. Die verwondering waarmee sy opgekyk het toe Caroline ’n satynlint om die pop se wolkop bind, was ’n veel groter geskenk as Nuwejaarsdag se papierblom. Daar was iets soos herkenning in haar ogies, iets van ’n oerverbintenis.
