durf skaars asemhaal. Wat op aarde? Is dit haar skildklier of het die vervlakste man se blik so pas haar hormone op hol gejaag? Laat sy maar eerder haar oë toemaak. Die prosedure moet nou net vinnig verbykom. Sy sal haar voet nie weer hier sit nie.
Sy knyp haar oë gespanne bottoe.
“Maak lekker groot oop.”
Sy skrik effens by die aanhoor van sy stem. Tot die klank daarvan is aangenaam vir haar sintuie. Vir ’n millisekonde dink sy hy bedoel dalk haar oë, dan onthou sy hoekom sy eintlik hier is. Sy het sowaar alles omtrent haar ondraaglike pyn vergeet.
Met haar oë steeds toegeknyp, volg Tess sy instruksies. “Argh!” kreun sy van pyn toe hy by haar seer tand begin peuter.
“Jip, daar’s ons culprit. Goed dan.” Jan-Daniel neem blykbaar plate om sy vermoede te bevestig.
Toe sy die man hoor opstaan, dink Tess dat dit veilig is om weer haar oë oop te maak. Net betyds om die inspuitingnaald te sien wat die liewe dokter uithaal.
“Ek gaan die senuwee liewer uithaal … Ek vermoed dokter De Gouveia het dit beskadig toe hy in jou tand geboor het.”
Tess knik en haal diep asem. Dit lyk beslis of hy ’n spesiale naald vir marteling het wat hy hou vir oomblikke juis soos dié. Die lig weerkaats van die naald af. Dokter Dan druk saggies aan die agterkant en ’n druppel vloeistof vorm by die vlymskerp punt voordat dit stadig teen die naald afrol.
Tess ril weer. Ag tog, dit gaan seermaak.
Toe Jan-Daniel die naald in Tess se kies druk, rol ’n traan skielik oor haar wang. Vervlaks, hier huil sy sowaar voor die man. Sy knyp haar oë weer styf toe, maar is verbaas toe hy veersag die traan afvee met die papierhanddoek wat op haar bors lê.
“’Skuus, ek weet dis seer, maar jy sal nou beter voel,” troos hy.
Tess hoor hom skaars. Is hier iewers dalk ’n gat waar sy haar kop kan indruk? Het hy regtig so pas haar traan afgevee? Hierdie dag wat pas begin het, duur al hopeloos te lank wat haar betref. Sy kry so skaam. Hy sal dink sy is ’n regte sissie wat nie eens ’n inspuiting kan vat nie. Sweerlik lag hy nou agter daardie simpel masker.
Soete wraak.
Terwyl Tess haar mond oopmaak, merk Jan-Daniel ’n strepie geel verf op haar voortand. Dieselfde kleur wat hy netnou onder haar wysvingernael opgemerk het.
Vir ’n oomblik kyk hy na die vrou voor hom. Sy knyp haar oë styf toe, maar die bietjie wat hy kon sien toe hulle oop was, was soos die uitspansel op ’n bewolkte dag. Al het haar oë vir hom hartseer gelyk, is hulle tog mooi op ’n manier.
Tess dra nie ’n greintjie grimering nie. Van die ma’s by sy kinders se skool plak dit behoorlik aan. Om nie te praat oor hoe van hulle deesdae oor hul voete val om geselsies met hom aan te knoop nie. Nee, dié vrou is beslis anders. Sy hoef regtig nie met make-up te bodder nie. Haar vel is perfek. Dit lyk sag en soepel. Op haar delikate neus is ’n paar oulike sproete. Daar is wel sagte lyne om haar oë. Hy is seker hulle kreukel effens wanneer sy glimlag, nié dat hy so iets al by haar gesien het nie.
Dan beweeg sy blik laer af. Hy is seker ’n paar sexy borste kruip onder die T-hemp weg. As die papierhanddoek nie nou daar gelê het nie, sou hy die gleufie perfek kon gesien het. Hy moet keer of sy asemhaling gaan hom verraai. Jan-Daniel kyk gou weg voordat sy pasiënt sien waarna hy staar.
Gedra jou professioneel, Vermeulen, berispe hy homself.
Tog … hy kan dit nie definieer nie, maar daar is iets dêm aantrekliks aan die vrou wat in sy stoel lê. Dit gaan nie net oor wat ’n mens met die blote oog kan sien nie. Sy lyk na ’n gemaklike mens, as dit net nie vir daardie hartseer oë en vlymskerp tong was nie.
Toe sy hom netnou in die oë gekyk het, het sy skielik weer weggekyk. Sulien het altyd gesê hy het so ’n wilde kyk in sy oë, gewaarborg om enige vrou glo af te skrik. Die aanmerking het hom altyd laat wonder wat sy dan ooit in hom gesien het?
Jan-Daniel kyk af na Tess se hande wat om die stoel se armleunings klem. Jip, hy het reg gekyk: Daar is nie ’n ring aan haar ringvinger nie. Sy dra ook nie eintlik juwele nie, afgesien van ’n baie duur horlosie om haar pols. Daaraan het sy seker sentimentele waarde of dalk is sy net prakties en hou sy van ’n horlosie. Nie soos almal wat deesdae sommer na hul selfone loer om te sien hoe laat dit is nie. Hmm, die tyd stap hoeka aan. Laat hy hier klaarmaak.
Tess moet keer of sy wil glimlag vir dokter Dan wat sag op die maat van die musiek neurie terwyl hy aan haar tand werk. Sy neurie ook deesdae in haar ateljee wanneer sy konsentreer op ’n skildery waaraan sy werk. Elke keer wat sy daaraan dink dat sy nou uiteindelik in haar lewe kan doen wat sy nog altyd graag wou, mis sy vir Tian ’n bietjie minder. Sy sal deur die egskeiding kom, sy weet dit. Al voel sy soms so in die steek gelaat. So verwerp.
Hoekom sy juis altyd Tian se aanvaarding nodig gehad het, weet sy nie. Dit was nog altyd net daar soos ’n ou aanwendsel wat nie afgeleer kan word nie, die begeerte om hom iets goeds van haar te hoor sê. Nie dat dit dikwels gebeur het nie. Haar kos het gewoonlik smaak gekort, die beddegoed was te warm of te koud, die nuwe klere wat sy gekoop het net oukei, maar as hy haar die dag wel ’n kompliment gegee het, het dit haar laat voel soos ’n verslaafde wat sy fix gekry het. Soos ’n kind wanneer hy ’n ouer se goedkeuring kry.
Sy wou natuurlik altyd graag haar pa se goedkeuring gekry het en hy, soos Tian, was met niks tevrede nie. Alles kon altyd nog ’n tikkie beter gewees het. Nee, sy gaan nie meer toelaat dat ’n verlange na manlike goedkeuring haar manier van doen bepaal nie. Kwashaal vir kwashaal sal sy haar stukkende siel gesond skilder.
Die inspuiting doen blykbaar sy werk, want Tess voel nie meer die kloppende tand nie. Jan-Daniel werk so mooi met haar. Miskien is hy bang hy moet nog van haar trane afvee. Tess kry sommer van voor af skaam wanneer sy daaraan dink.
Laat sy tog weer ’n vinnige kyk na die dieptes van die man se donker oë waag. Net nog een keer. Om haar kwelling van netnou verkeerd te bewys. Die oomblik toe sy haar oë oopmaak, ontmoet hulle dokter Dan s’n.
Tess vroetel senuweeagtig, verstom dat haar hart wragtig weer ’n ruk gegee het. Die tipe ruk wat Tian die laaste paar jaar nooit meer geïnspireer het nie.
Dokter Dan se harde kug laat haar skrik voordat sy haar oë verleë wegskeur.
3
“Wat?” kraai Bianca van die lag toe Tess haar vriendinne van die petalje met die tandarts vertel. “Hy klink so oulik! Ek dink ek kort ’n nuwe tandarts.”
“Ek hoop jy het hom op ’n date gevra? Of ten minste gehint dat jy van hom hou.” Tanya druk nog ’n soutbeskuitjie in haar mond.
“Die man is waarskynlik getroud. Dis hoekom hy so vies was dat Tess hom gepla het. Hy en sy liefie was dalk besig om te cuddle, toe word hy uitgeroep,” giggel Anette.
Anette is heel moontlik reg daaroor. Tess kan nie dink dat so ’n aantreklike man nie ’n vrou aan sy sy sou hê nie. Haar gemoedstemming sak ’n aks laer. Op haar ouderdom is die kanse seker nou verby. Sy sal nooit weer iemand kry om die res van haar lewe mee te deel nie. Wie date nou nog wanneer jy al diep in die dertig is?
Sy kyk hoe Anette vir Bianca wyn inskink, terwyl Tanya nog ’n beskuitjie neem. Dankie tog vir vriendinne wat ’n leeftyd lank getrou bly – al van laerskooldae af. Sonder hulle weet Tess nie hoe sy deur hierdie krisis
