nie gaan nie. Ek kon nie verstaan hoekom jy jou aansoek gekanselleer het nie.”
“Want ek wou nie sonder jou gaan nie.”
“Jy kan regtig. Ek gun jou dit.”
“Belowe?” vra sy en hou haar pinkie vir my.
“Belowe.” Ek vou my pinkie om hare nes toe ons klein was.
“Dankie, Noah!” sê sy en trek my nader. Sophia soen my vlugtig op my wang. Ek dink nie ek wil ooit weer my gesig was nie. Dis die beste dag ooit. Behalwe vir die feit dat ek haar vir twee weke nie gaan sien nie, maar daaraan gaan ek nie nou dink nie.
Sy staan op en begin weer draf. Ek val langs haar in.
“Dit sal my ook baie help met die voorbereiding vir my solo-seël eksamen,” begin sy weer uitasem praat. Dis al wat nou in Sophia se kop aangaan en dis dalk goed so. Dit koop my ’n bietjie tyd om die moed bymekaar te skraap om haar te vertel hoe ek oor haar voel, voor sy iemand kry in wie sy dalk belangstel. “Wie weet, dalk kry ek ’n voet in die deur en kan ek volgende jaar in Londen by die geselskap aansluit.”
Ek en Sophia beplan die ding al saam vandat ons die idee in ons koppe gekry het. Dié jaar toe ons uiteindelik inskryf, was dit soos ’n hou teen die ribbes toe my ma skielik siek word. Wie sou Ma help as Pa nie daar is nie? Al sou dit net vir die week of twee wees wat die spesiale somerskole aangebied word.
Dit wat ’n mens daar kan leer is ontsettend waardevol. Maar ek sou gaan omdat Sophia wou gaan. Musiek is nie heeltemal wat ek met my lewe wil doen nie. Wat ek eintlik wil doen, is om die mees asemrowende rekenaarspeletjie te ontwerp wat die mensdom nog gesien het.
“Wanneer gaan jy?” vra ek, te bang om die antwoord te hoor.
“Die eerste twee weke in Julie.”
“Dis oor drie weke.”
“Ek weet nog nie of ek definitief gaan nie, ek moet nog my ma-hulle sê. Jy weet hoe is sy. En ek sal moet aansoek doen vir ’n noodvisum.”
Sophia se ma beter haar net toelaat. Maar as tannie Lien haar sin kry, sal Sophia eendag ’n dokter word.
“Wil jy nie maar by wees as ek hulle vra nie? Jy weet, safety in numbers. Dit sal dalk help dat my ma nie haar toys uit die kruiwa gooi nie. Dalk oorreed jou charming persoonlikheid hulle.” Haar groen oë pleit by my.
“Sure. Ek sal jou hand kom vashou.”
“Dankie, Noah. Jy’s die beste pel,” sê sy en stamp my teen die skouer. Pel. Hoekom haat ek die laaste paar maande daardie woord? Sophia trek met ’n spoed weg, met my agterna. “Laaste by die stalle is ’n buckethead!”
Ons draf deur die fynbos op die paadjie wat al langs die rivier verby die wingerde kronkel. ’n Skielike gil laat my opkyk. Dis Soph. Voor haar is ’n karamelkleurige perd. Die dier lig sy pote en Sophia gee vinnig ’n tree agteruit. Reg teen my vas. Ek vou my hande om haar bo-arms om te keer dat sy nie val nie. Sy sit haar hand teen haar bors.
“Flippit,” sê sy.
“Is jy oukei?” vra ek.
Sy sluk hard. “Ek het net baie groot geskrik. Dis al. Ek’s oukei.”
“Hokaai,” sê die ou op die perd en trek die toom stywer. Die perd laat sak sy voorpote en skud sy kop. “Jammer, julle. Hy’t net geskrik.”
Sophia staan nou met haar hande op haar knieë om haar asem terug te kry. Sonder dat ek dink, vryf ek oor haar rug.
“Hy het geskrik?” vra ek moerig. “Ons het geskrik.” Dammit, die perd kon in ’n oogwink vir Soph raakgetrap het.
Die ou op die perd se rug skuif sy Aviators oor sy koperkleurige hare. Hy het ’n stywe swart broek aan. Die hempskraag is effens opgeslaan. Nes ’n polospeler. Dis seker wat hy is. Hy lyk ’n bietjie soos prins Harry, en skielik bars die gedagte soos ’n atoombom in my kop. Ek hoop nie Sophia sien ook die ooreenkoms nie.
“Ek’s regtig jammer,” sê hy. Die perd kou aan ’n grashalm wat langs die paadjie groei.
“Wel, hierdie is ’n voetpad, dis nie vir perde nie,” sê ek steeds vies.
“Ek sê mos sorry.” Die ou skud sy kop effens nukkerig, nes sy perd. “Sê asseblief vir my hierdie is nie jou ou nie?” Hy gluur na my voor hy na Sophia kyk en glimlag.
“Natuurlik nie,” sug sy. Sy steek sowaar haar hand uit en vryf die perd se kop. Verdomp.
“Dis my pel, Noah, en ek is Sophia.”
Die ou hou sy hand vir Soph. Sy vat dit sowaar.
“Hi,” sê sy en gee ’n senuweeagtige laggie. Dit kan nie goed wees nie. Soph is nooit op haar senuwees as dit by ouens kom nie.
“Hi. Ek is …” As die ou sê Harry, gaan ek net hier ’n kat skiet. “Liam.” Dankie tog. “En dié is my goeie vriend, Chewbacca.”
Ek sien hoe Sophia se oë ophelder. Dit lyk skoon lemmetjiegroen van waar ek staan.
“Wat ’n cool naam. Ek’s mal oor Star Wars,” glimlag sy.
“Ek ook,” sê Liam. “Chewbacca is my favourite karakter. Wie’s joune?” Vir ’n oomblik kyk hy stip na haar.
“Rey,” sê sy. Liam knik en kyk nie weg nie.
“En ek’s mal oor R2-D2,” chip ek vinnig in. “Kom, Sophia. Jou ma gaan bekommerd raak en ons moet nog gaan Fisies leer.”
Ek vat haar aan die hand toe sy net bly staan. En sy skrik wakker asof sy in ’n trans was. Dis nie cool nie.
“Ons moet gaan,” sê sy. Ek begin solank draf, maar draai om toe ek agterkom sy staan nog.
“In watter skool is jy?” vra Liam vir Sophia.
“Paarl Gimnasium.” Sy draai om en draf agteruit om seker nog ’n kyk van die ou in te kry. Blikskottel. Dis ’n gemors.
“Baai, Sophia!” roep Liam toe hy met die sonsondergang begin weggalop.
“Sjoe, hy lyk nes prins Harry. Het jy hom al voorheen hier rond gesien?” vra sy toe sy weer langs my inval. Groot gemors.
“Nee, nog nooit gesien nie.” Ek sluk harder as wat ek moet.
Ek sal net vir Sophia moet sê hoe ek oor haar voel voordat sy weggaan, en voordat sy weer vir Liam raakloop. Dis te sê as ek die moed bymekaar kan skraap.
Sophia
“Wat maak jy?” vra ek skoon verward toe ek en Noah gelyktydig aan my sak se band vat. Ons het nou net Fisies geskryf. Hy raap my sak op en gooi dit oor sy skouer. Ek kyk senuweeagtig rond. Wat sal die ander kinders sê?
Noah is weird vandag. Vanoggend toe ek by die huis uitstap, het hy eienaardig na my gekyk. Dit het gevoel of daardie somersdagblou oë my vaspen. Ek het gedink hy kyk seker vir iets agter my, maar daar was niks.
“Ek
