vir daardie mediese keuring sal doen, juffroutjie. Kinders wat dit graag wil hê.”
“Nou laat hulle dit kry! Ek wil nie ’n dokter word nie. Ek wou nog nooit. Ek kan nie eens na bloed kyk nie, dan wil ek omkap.” Arme Noah en Lisa. Hulle het front row seats vir Ma se tantrum. Ek moes nooit vir Noah so by ons familiedrama ingesleep het nie.
“Sophia …” sê Ma, maar Pa keer haar.
“Ek sê mos dis nou genoeg, Lien!”
Estian staan op en gee my ’n druk. “Geluk. Ek het nog altyd geweet jy kan. Gaan wys daai klomp Engelse hoe ’n mens eintlik dans, sus.”
“Dankie, Estian.” Ek is so dankbaar vir die res se ondersteuning.
Ma storm met die trappe boontoe. Met ’n slag slaan haar kamerdeur toe. ’n Stomp skuif in die kaggel en maak ’n klapgeluid. My skouers ruk soos ek skrik.
“Sy sal oukei wees,” sê Pa. “Estian, Noah, help gou vir Lisa – kry julle die kos dat ons kan eet.” Toe hulle opstaan, sê Pa weer: “Jy sal net moet seker maak jou punte is baie goed. Anders sal ek nooit die einde hiervan hoor nie, Sophia.”
“Ek sal, Pa. Ek belowe.” Ek sit my arms om sy nek en soen sy wang.
“Is jou paspoort in orde?” vra hy. Ek knik. “Bring later die bankbesonderhede na my studeerkamer. Ek betaal dit sommer nog vanaand vir jou oor. En dan sal ons Maandagoggend gou aansoek doen vir daardie visum.”
“Dankie, Pa.” Ek druk hom weer styf vas. Die ergste is verby. Of is dit?
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
