Deon keer hom egter.
“Nog net een vraag, asseblief. Ken u ’n man met die naam van Hoessein?”
“Natuurlik! Wie ken hom nie? Hoekom?”
“Ek vra maar. Het al van hom gehoor. Wie is hy eintlik?”
“Hy is Hoessein Abd-el-Rahman, ’n skatryk Egiptenaar met sy eie oase en duur Amerikaanse motors. Hy is baie gewild, veral onder die skoner geslag,” en hy lag skalks in Elmarie se rigting.
“Ja, maar wat dóén hy?”
“Niks nie, sover ek weet. Hy het nie nodig om iets te doen nie.”
“Wat is die bron van sy rykdom?”
“Dit weet ek nie. Ek weet net hy is ryk. Daar word natuurlik allerhande dinge agter sy rug vertel.”
“Soos wat byvoorbeeld?”
Die bestuurder aarsel en trek sy skouers op.
“Ag, u weet, die gewone dinge. Dat niemand eintlik weet wie hy is, waar hy vandaan kom, wat die bron van sy rykdom is nie, en so meer. Hy is beslis ’n geheimsinnige figuur. Hy is natuurlik een van die bes opgevoede en verfyndste mense wat ek al ontmoet het. Maar niemand raak ooit intiem bevriend met hom nie. Hy is dikwels in Kaïro, maar word dan weer lang rukke nie gesien nie. Dan is hy by sy oase en daar gaan niemand glo kuier as jy nie persoonlik deur hom genooi is nie. Hierdie geheimsinnige manier van hom om niemand by sy oase toe te laat sonder sy toestemming nie, het natuurlik al wilde stories gebaar.”
Elmarie hang omtrent aan sy lippe en vra vinnig: “Watse stories?”
“Stories soos dat hy byvoorbeeld ’n groot harem daar aanhou, en nog sulke vergesogte dinge,” lag die man.
“Hoekom so vergesog? Dis nie onmoontlik nie,” laat Deon hoor.
“Nee, dis nie onmoontlik nie, maar tog – as u hom ’n bietjie beter leer ken, sal u begryp. In sy gedrag en maniere is hy meer Westerling as Oosterling en ek kan my net nie voorstel dat Hoessein Abd-el-Rahman iets soos ’n harem sal aanhou nie. Dit … stryk net nie met die man se aard nie.”
“Ja, u is reg. Ek dink ook dis kaf.” Elmarie knik haar kop nadenkend.
Deon kyk spottend na haar en keer hom dan weer na die man regoor hom.
“Daardie man moet ’n besondere bekoring vir vroue besit. Juffrou Widd het hom nog net twee keer gesien en sy is reeds diep beïndruk. Dit maak die storie van die harem vir my glad nie so onaanvaarbaar nie.”
Die hotelbestuurder lag hartlik en Elmarie frons vererg.
“As u dink dat Hoessein ’n flirt is, maak u ’n fout, meneer. Dis heeltemal waar dat die teenoorgestelde geslag hom uiters aantreklik vind, maar hy word altyd met één vrou gesien.”
“Wie is sy?”
“Farah, die dogter van ’n ander ryk Egiptenaar. Hulle is reeds twee jaar lank onafskeidbaar. Dit verbaas my dat die huwelik nog nie plaasgevind het nie.”
“Gaan dié Hoessein ook altyd hier tuis wanneer hy in Kaïro is?” wil Deon weet.
“Hy het ’n permanente stel kamers hier. Hy is nou weer hier tuis.”
Elmarie kyk vinnig op. “’n Stel kamers?”
“Ja. Op die heel boonste verdieping is luukse woonstelle wat uitsluitlik gehou word vir vername gaste, soos oorsese politici. Hoessein het een van hulle. Dit kos hom natuurlik ’n klein fortuintjie, want sy woonstel het ’n privaat daktuin en alles.” Hy staan op. “U sal my regtig nou moet verskoon. Juffrou, ek kan die saak by die polisie aanmeld as u wil.”
“Ek dink nie dis nodig nie,” antwoord Deon vinnig. “Daar is tog niks weg nie.”
“Dis baie vriendelik van u.” Die bestuurder lyk verlig. “Ek is natuurlik bang vir die publisiteit. Dit kan die hotel se naam groot skade berokken. Miskien kan ek êrens in die toekoms vir u ’n klip uit die pad rol. Baie dankie, weer! Goeienag.”
Daar is ’n oomblik stilte nadat hy tussen die malende gesigte verdwyn het.
Dan merk Deon op: “Dié Hoessein Watsenaam klink na ’n interessante man. Ons kan hom gerus van nader leer ken.”
“Ek het dit al lankal gedink.” Elmarie kyk hom opgewonde aan. “Miskien sal hy ons nog kan help. Hy sal seker …”
“Nee!” Sy stem klink ongewoon streng. “Nee, Elmarie. Dit moet jy my belowe. Jy mag hierdie man nie in jou vertroue neem nie. Hy mag niks weet van Marcelle of die rede hoekom ons hier is nie. Verstaan jy?”
“Werklik, Deon, ek dink jy is nou ’n bietjie verspot met jou agterdog.” Sy kyk hom fronsend aan. “Jy vertrou selfs nie die hotelbestuurder nie! Hoe sal ons ooit ’n spoor van Marcelle ontdek as ons niemand in ons vertroue durf neem en navraag doen nie? Ek voel dat Hoessein, wat so bekend is en seker baie invloed het, ons miskien nog sal kan help.”
“Nee, beslis nie, Elmarie. Ek vertrou daardie man nie.”
“Maar hoekom nie? Jy het geen rede …”
“O ja, ek het. Daardie storie van die harem …”
“Deon! Jy wil my tog nie kom vertel dat jy daardie onsin glo nie! Jy … jy kan tog nie dink dat daar ’n moontlikheid bestaan dat hy Marcelle … Marcelle …”
“Ek glo alles totdat die teendeel bewys is. Dis nie onmoontlik nie, Elmarie! Dit kán so wees!”
Sy oorweeg sy woorde en erken dan teësinnig: “Nee, dis seker nie onmoontlik nie, maar … maar ek wéét net dit is nie so nie!”
Deon lyk openlik ontevrede. “Jy is net so behep met die man soos al die ander –”
“Moenie belaglik wees nie, Deon,” val sy hom vererg in die rede. “Ek het hom vandag vir die eerste keer ontmoet …”
“Juis – en vanaand ken jy hom so goed dat jy niks verkeerds van hom wil hoor nie!” Dit bring haar tot swye en hy vervolg: “Bly weg van daardie man af, Elmarie. Hy is gevaarlik. Al het hy dan ook op die aarde niks met Marcelle te doen nie, is dit nog beter vir jou om uit sy pad te bly. Daar kan niks goeds kom van ’n vriendskap tussen julle nie.”
Elmarie weet nie wat haar makeer nie, maar sy voel skielik na aan trane. Sy tel haar handsak vinnig op.
“Ek gaan slaap,” sê sy dan kortaf, maar Deon se hand op haar arm hou haar terug.
“Wag eers. Jou held het so pas met sy duur motor hier stilgehou. En hy is nie alleen nie. Hier kom hulle aangestap. Ek dink dis die beeldskone Farah van wie die hotelbestuurder vertel het daar by hom.”
Elmarie bly sit. Hoessein en sy metgesel gaan sit by ’n tafeltjie omtrent tien meter van hulle af. Hy sit met sy rug na hulle en die vrou neem regoor hom plaas. Hoessein se breë rug versper die vrou se profiel, maar skielik buig hy effens vooroor en dan kyk Elmarie vas teen die beeldskone gesig. Die donker oë kyk stip, kil in hare en Elmarie is nie in staat om haar
