daar geen kontak tussen u nie? Het sy u nie miskien gebel of aan u geskryf nie?”
“Nee. Sy sou oor ’n week weer tuis wees.”
“Wie is die man by u?”
“Haar verloofde.”
“Wat het julle in Kaïro kom doen?”
“Na haar kom soek, en om byderhand te wees as sy dalk opgespoor word.”
“Sy sal nie gevind word nie.” Stilte. Die vrou wat na haar kyk, sien die verbleking van die wange onder die blinddoek en sy herhaal: “Sy sal nié gevind word nie.”
Elmarie lek eers oor haar droë lippe voordat sy fluisterend vra: “Sy … is sy dood?”
“Vir julle is sy dood. Sy sal nooit terugkeer nie.”
’n Kille woede styg in Elmarie op en sy leun vorentoe, haar stem skor.
“Julle het haar ontvoer! Julle is daarvoor verantwoordelik!”
Die beskuldiging verstoor nie die ander se kalmte nie. Die stem bly egalig sag, en die formele “u” word nou summier laat vaar.
“Ja, dis reg. Jou suster het iets in haar besit wat ons wil hê … móét hê. Sy weier om te sê waar dit is. Dis baie onverstandig van haar. As sy ons vertel het, sou ons haar lankal vrygelaat het.”
Elmarie moet al haar selfbeheersing inspan om haar stem nie te gretig te laat klink nie.
“Wát is dit wat sy het wat julle so graag wil hê?”
“Dis iets wat vir haar van omtrent geen waarde is nie, maar vir ons is dit baie werd. Miskien …” Die stem huiwer. “Dink jy jy sal haar tot ander insigte kan bring?”
Elmarie se liggaam ruk.
“Dan … dan lewe sy nog?”
“O, ja.”
Sy voel ’n lamheid oor haar kruip. Marcelle lewe nog! Haar verstand werk blitsvinnig. Haar vermoede van vroeër die nag is nou ’n sekerheid. Sy weet nou waarom alles draai, waarom Marcelle ontvoer is, waarom die ou vrou vermoor is, waarom haar eie kamer deursoek is en sy self ook ontvoer is. Dis die skarabee-hangertjie wat Marcelle by die straatstalletjie gekoop het en toe aan haar gestuur het. Maar hoekom sou Marcelle weier om hulle te vertel waar die hangertjie is? Daar moet ’n rede wees, ook ’n rede hoekom hierdie vrou tot sulke uiterstes sal gaan om ’n goedkoop hangertjie van een rand in die hande te kry … Elmarie besef dadelik dat sy hierdie vrou niks moet laat agterkom voordat sy met Marcelle gepraat het nie.
“Ja, ek dink so. Ek kan probeer,” sê sy gretig.
“Dis baie verstandig van jou … Jy kan haar sê dat julle albei vrygelaat sal word sodra sy aan ons die verlangde inligting verskaf. Indien sy egter volhou met haar hardkoppigheid, sal nie sy óf jy ooit na jul mense terugkeer nie.”
Elmarie knik net en vra dan: “Kan my hande en voete nie asseblief losgemaak word nie?”
“Net jou voete. Ons sal dadelik moet vertrek. Dis al lig.”
Elmarie voel hande teen haar enkels beweeg en dan word sy omgedraai sodat die toue om haar polse nagegaan kan word. Skielik lig sy haar kop en snuif liggies. Daar is ’n geur in haar neusgate wat vir haar vaag bekend voorkom.
Sy frons. Êrens het sy al daardie geur geruik. Wat is dit? Waar? Sy word vorentoe gedraai en aan die arm geneem. Die prikkeling in haar neusgate is nou skerper en sy weet dat die geur aan die man kleef wat hier voor haar staan. Sy beweeg ongemerk effens nader aan hom en draai haar kop sodat haar neus aan sy arm raak. Sy trek haar asem in en dan verstil haar hartklop. Sy weet nou wat dit is. Dis ’n tabakgeur – of liewer ’n sigaargeur – wat sy ruik. ’n Geur wat sy ’n paar uur gelede haar neusgate voel prikkel het toe sy in Hoessein Abd-el-Rahman se woonstel was!
Sy voel ’n ligte trilling deur haar gaan. Durf sy glo dat haar gevolgtrekking reg is? Netnou, toe sy die eerste keer die vrouestem gehoor het, het ’n naam sonder rede deur haar gedagtes geflits: Farah! En noudat sy ook die sigaarreuk agtergekom het, wonder sy hoekom sy geblinddoek word. Is haar ontvoerders miskien bang sy sal hulle herken? Die beeldskone Farah sal suiwer Engels met ’n sterk aksent praat. En die man wat haar versigtig die trap oplei, het ’n te bekende sigaarreuk aan hom. Farah en Hoessein?
Sy word weer agter in die motor op die vloer platgedruk. Aan die min geraas kan Elmarie agterkom dat hulle die stad agtergelaat het, maar sy het nie die vaagste benul in watter rigting hulle beweeg nie. Die man bestuur en die vrou het agter in die motor by haar plaasgeneem. Elmarie voel die pyne deur haar liggaam skiet. As haar hande tog net los was!
Sowat ’n uur lank ry hulle in doodse stilte. Dan word sy toegelaat om op die sitplek langs die vrou te gaan sit met die bevel dat as die vrou sê sy moet buk, sy dadelik moet gehoorsaam.
Uur ná uur gaan dit voort. Vir Elmarie het die tyd gaan stilstaan. Al wat sy weet, is dat hulle seker al baie kilometers van Kaïro af is. Die man en vrou praat nie. Nog nie een keer het sy die man se stem gehoor nie. Is hy dalk bang sy sal sy stem herken?
Net een keer word die senutergende stilte deur die vrou verbreek toe sy die man aanspreek: “Jy kan stadiger ry. Dit sal nie help om voor donker daar aan te kom nie.”
’n Paar keer hou hulle stil om petrol in te gooi, nie by ’n petrolpomp nie, maar uit ’n kan agter in die motor. Dit laat Elmarie vermoed dat hulle nie op ’n grootpad is nie. Hulle hou ook stil om iets te eet en te drink en daar word vir Elmarie ook iets aangebied. Sy het nie lus vir kos nie, maar in die hoop dat hulle haar hande sal losmaak sodat sy miskien ’n kansie kan kry om onder die blinddoek uit te loer, aanvaar sy die aanbod – net om soos ’n baba deur die vrou gevoer te word.
Sy kan huil van die pyn in haar arms toe die motor eindelik ná ’n ewigheid tot stilstand kom. Haar liggaam voel tam en sy het ’n verblindende hoofpyn. Die laaste uur het die motor baie stadig gery, seker om tyd op te maak totdat dit donker word.
Toe hulle eindelik stilhou, vind sy dat daar nog ’n ent se stap op hulle wag. Omdat sy in die bed was toe sy ontvoer is, het sy net haar dun nagklere onder die deken aan en loop en swik sy later onder die gewig van die deken. Onder haar kaal voete voel sy steeds die sonwarm sand brand en eerlank is haar voetsole teer en gevoelig.
Dis net die gedagte dat sy Marcelle binnekort sal sien wat Elmarie die moed en krag gee om voort te gaan. Na ’n rukkie struikel sy egter weer en sê met bewende lippe: “Ek … ek kan nie meer nie. My voete …”
Sy word sonder ’n woord opgetel en is op hierdie oomblik maar te bly om verlos te wees van die strompeling oor die skroeiende sand om te veel om te gee wie se arms dit is wat haar vashou. Sy leun moeg met haar kop teen ’n skouer en sê hees: “My arms pyn …”
“Ons is amper daar.” Hy praat nou die eerste keer, maar die stem is gedemp en sy is te moeg om haar in te span en die stemtoon te probeer ontsyfer.
Ná ’n paar minute word sy neergesit en ’n hand op haar rug du haar vorentoe. Sy word beveel om laag te buk. Sy vermoed dat hulle in ’n lae hut of tonnel of grot moet wees. Sy staan en wag dat die volgende bevel moet kom, maar langs haar hoor sy net ’n ritseling soos van klere wat uit- en aangetrek word. Sy frons. As haar afleidings reg is, is die man en vrou besig om hulle te verklee. Hoekom? Haar verstand is te suf om haar te veel daaraan te steur.
