skok, begin sy die bebloede rug reinig en met die uiterste versigtigheid die salf aansmeer.
“Is … is hulle weg?” kom die hortende vraag.
“Ja. Ek dink hulle sal jou laat gaan. O, sus, dis alles my skuld!”
Elmarie byt op haar tande en kom stadig orent. Ook haar oë swem in trane toe sy na Marcelle kyk.
“Moenie jouself verwyt nie. Wat bestem is, dit sal wees.” Sy tas in haar suwwe verstand rond. By wie het sy dit gehoor? “Jy het gelyk gehad, Marcelle. Ons sal geen genade van hierdie mense kry nie. Ons enigste behoud is dat ons nie moet praat nie.” Sy frons en vee met ’n bewende hand oor haar oë. “Marcelle, daardie man … Hy het by my gebuk …”
“Nektanebo?”
“Ja. Hy … hy het ook gesê ek moenie praat nie.”
Marcelle kyk haar skerp aan.
“Dis onmoontlik, sus. Jy het jou dit seker maar verbeel.”
“Nee, ek het nie. Ek is seker. Hy het oor my gebuk en gemaak asof hy my pols voel. Toe het hy dit gesê. Hoe lyk hy? Ek wou opkyk, maar dit was te seer …”
“Hy is lank, groot gebou, donker, aantreklik. Maar ek is seker jy maak ’n fout. Dit was seker vir my wat jy gehoor roep het …”
“Ek het jou ook gehoor roep, maar ek het hom beslis duidelik gehoor.” Sy sug en strek ’n bewende hand na die kledingstuk langs haar uit. “Help my om dit aangetrek te kry, asseblief.”
Sy trek haar asem in. “Dit voel of die vagevuur op my rug aangesteek is. Is die hale diep?”
“Nee, nie te diep nie, maar dit sal nog lank seer bly.”
Marcelle se oë is teer terwyl sy die rok oor haar suster se skouers laat glip en versigtig oor die rou rug trek. Sy is dankbaar dat Elmarie nie alles gehoor het wat gepraat is nie. Soos sy kan aflei, is hulle van plan om haar suster op ’n slawemark te verkoop, en haar hart krimp ineen as sy dink aan watter lot daar op haar wag. En dan … Deon is op pad hierheen. Dis wat Nektanebo gesê het. Met ander woorde, Deon is ook in hul mag. Die moontlikheid van redding raak al skraler. Maar Marcelle vertel Elmarie niks hiervan nie. Dis beter dat sy dit nie weet nie.
En bo hul koppe, in die vertrek net bokant die keldervertrek, staan die man en vrou teenoor mekaar. ’n Skraal, bleek hand word op die bykans ontblote bors van die man gelê.
“Nektanebo! Jy het die afgelope tyd nie veel belangstelling getoon nie. Is daar iemand anders?”
Hy staan roerloos onder haar aanraking.
“Dit was jou eie keuse, Hatsjepsoet. Jy het jou formeel tot man laat verklaar.”
“Jy weet ek kon niks anders doen nie. Eeue gelede al is my lot neergelê.”
“Maar jou bloed is warm – nie uitgedroog soos dié van die mummie waaruit jy gebore is nie. Wat maak jy wanneer jy die bloed warm deur jou are voel stroom? Omhels jy dan die sarkofaag wat jou gebaar het? En skenk dit aan jou bevrediging?”
Die gesig bly uitdrukkingloos, maar die oë wat na hom opkyk, gloei met ’n vreemde lig.
“Wanneer ons alleen is …”
“Ons is nooit alleen nie. Jy weet dit. Daar is altyd oë wat kyk. Waar is jou lyfwag nou?”
“Ek het hom weggestuur. Ons ís alleen.” Sy beweeg nader sodat hul velle teen mekaar skuur, haar bloedlose lippe na hom opgehef.
“Nektanebo, jy weet ek is ’n vrou!”
Hy aarsel nog ’n oomblik en dan gly sy gespierde arms om haar en die lang, donker wimpers val oor die donker oë wanneer die man sy kop oor hare buig. Agter hulle roer ’n paneel in die muur skaars merkbaar … en in ’n bloedlose hart gloei die donker haat terwyl die oë die hartstogtelike omhelsing tussen die man en vrou aanskou.
Ná ’n paar oomblikke onttrek die man hom uit die omhelsing en vee moeg oor sy oë.
“Ek gaan rus. Ek is doodmoeg. Ons kan môre verder praat wanneer Deon Rabie hier is.”
Sy antwoord nie, maar haar blik volg hom totdat hy uit die vertrek is. Agter haar skuif die paneel wyer oop. Selfs toe ’n stem digby haar praat, bly die vrou se oë gerig op die deur wat agter haar minnaar toegegaan het.
“Is dit moontlik dat die skone Hatsjepsoet die belangstelling van Nektanebo verloor het?”
Sy kyk uitdrukkingloos oor haar skouer na agter.
“Jy vergeet jou plek, Naton. Het jy gedoen wat ek gesê het?”
Die lag is gedemp en hol.
“U bevele is uitgevoer. Die vrou met die goue hare is op pad. Nektanebo sal haar nooit weer sien nie.”
“Wat bedoel jy?”
Die laggie klink weer tartend op.
“Het die eeue u oë versluier sodat u nie die lig in Nektanebo se oë gesien het toe hy na die vrou met die ligte hare gekyk het nie? Daar was ’n gloed in hulle wat ek nog nooit tevore daarin gesien het nie – selfs nie in die intiemste oomblikke tussen u en hom nie.”
Die donker oë lyk nou skielik lewendig.
“Loer jy nog altyd af? Eendag sal jy nog my geduld te ver beproef.”
’n Hand skiet uit en gryp die maer pols vas.
“Eendag sal jy my liefde een keer te veel uittart, Hatsjepsoet. Daardie dag wanneer ek moet agterkom dat jy volkome aan Nektanebo behoort. Die sarkofaag wat jou gebaar het, sal jou dan weer ontvang.”
Marcelle kyk nie eens op toe die deur oopgaan en voetstappe nader kom nie.
“Waar is jou suster?”
Dan draai sy na die man.
“Hulle het haar weggevat.”
’n Donker frons verskyn tussen die oë.
“Waarheen?”
“Na die slawemark, soos jy voorgestel het.”
Hy staan roerloos. Dan, met ’n gedempte kragwoord op sy lippe, swaai hy om en storm die trap op.
4
Toe Elmarie so skielik beveel word om die wagte te volg, het sy en Marcelle skaars tyd om mekaar te groet. Hul hande het mekaar net vlugtig aangeraak en in albei se oë het die vraag gelê: Sal ek haar weer sien?
Daarna is Elmarie weggelei en Marcelle het alleen agtergebly om ’n halfuur later aan Nektanebo die nuus mee te deel: Elmarie is reeds op pad na die slawemark.
Gelukkig vir Elmarie het sy nie geweet waarheen sy geneem word nie. Maar al sou sy ook kon raai, is dit te betwyfel of dit veel indruk op haar sou maak. Haar rug was nog te rou en seer om haar veel aan die onmiddellike toekoms te steur. En dan was daar nog die vraag wat haar gedagtes oorheers
