Ons sal dadelik daarna moet vertrek.”
“Jy bedoel om Marcelle en Deon te gaan bevry? Maar ek gaan nie saam nie.”
“O ja, jy gaan. Ek gaan jou nie hier laat sodat Farah se trawante jou weer in die hande kan kry nie. Die veiligste plek vir jou is by my. Jy gaan saam.”
Sy stem is beslis en Elmarie weet dat dit nie sal help om verder te protesteer nie. Net die gedagte dat sy weer in daardie plek moet ingaan, gee haar koue rillings. Maar ter wille van Marcelle en Deon sal sy moet gaan.
Gedurende die ete is albei stil. ’n Paar keer loer Elmarie onderlangs na die man regoor haar. Maar sy gesig is ernstig en hy eet soos iemand wie se gedagtes met ander dinge besig is. Onwillekeurig huiwer haar blik op die aantreklike gesig, die sterk ken en mond, die effens geboë neus, die breë skouers, die fors liggaam. Wie ís hy? Egipte ken hom as Hoessein Abd-el-Rahman, ’n ryk en ledige, aantreklike rokjagter. Maar hy is ook Nektanebo – raadgewer en minnaar van ’n vrou wat haarself as ’n opgestane Egiptiese mummie beskou – iemand wat onwettige en gruwelike misdade pleeg, ’n fanatikus wat nie vir moord sal stuit nie. Elmarie vermoed dat daar nog ’n derde persoon in hierdie man skuil – dié een wat Afrikaans magtig is. En dít maak hom nog geheimsinniger. Wie ís hy?
Sy het gedink dat sy baie van hom weet, maar besef nou dat sy hopeloos naïef was. Al wat sy ken, is ’n klomp deurmekaar feite wat mekaar weerspreek en wat haar laat wonder of dit werklik feite is en nie maar indrukke, wat so maklik heeltemal verkeerd kan wees nie.
Wat haar die meeste ontstel, is die wete dat hy ’n mag oor haar hart het wat haar totaal magteloos maak. Sy kan hom net doodeenvoudig nie haat soos wat sy sy minnares haat nie. Terwyl sy weet dat sy hom nie durf vertrou nie, kan sy nie anders as om hom op sy woord te neem nie. Hy is die man wat stilswyend staan en toekyk het toe haar rug deur ’n sambok oopgekloof is; hy is een van die leiers van hierdie skrikwekkende kultus; hy is die man wat reguit gesê het dat hy die hangertjie wil hê en duidelik getoon het dat hy nie sal huiwer om selfs sy minnares in die rug te steek om dit te bekom nie, natuurlik vir eie gewin. En tog glo sy dat hy woord sal hou en Marcelle en Deon sal laat gaan. Ten spyte van alles wat sy van hom weet, voel sy by hom veilig asof sy intuïtief weet dat hy haar sal beskerm.
Daar word nie lank versuim ná ete nie. Geklee in dieselfde losserige rok wat sy aangetrek is net voordat sy na die slawemark vervoer is, volg sy Hoessein na sy motor.
“Waar presies is ons, as ek mag vra?” vra Elmarie toe hy die enjin aanskakel.
“By my oase, natuurlik. Dis nie veel werd nie, maar ’n mooi plek. Jammer dat jy dit nie ’n bietjie van naderby kan beskou nie. Die afgesonderdheid daarvan maak dit byna waardeloos. Reg agter ons, sowat sewentig kilometer ver, lê Luxor. Ons nader nou die Arabiese woestyn.”
“Ek begryp nie. Lê die Rooi See dan nie tussen Egipte en Arabië nie?”
“Ja, maar hierdie strook woestyn aan die oostekant van Egipte tot teenaan die Rooi See word ook die Arabiese woestyn genoem.”
Elmarie kan ten spyte van die kommer en vrees, wat maar altyd in haar hart huiwer, nie anders as om belangstellend om haar rond te kyk nie.
Teen die hartaar van Egipte en terselfdertyd die grootste rivier in die wêreld, die Nyl, word die aarde besproei en strek die groen landerye, waarvan die vernaamste ryslande is, kilometers ver langs die rivier op. Maar namate ’n mens verder af oos of wes van die rivier wegbeweeg, verdwyn die groenigheid en eerlank sien jy net die wit sandduine van ’n barre, kaal woestyn om jou uitstrek soos ’n beweginglose wit see. In die lig van die sterre lyk dit silwerwit. Die eensaamheid en verlatenheid laat ’n mens verwonderd dat daar nog sulke groot aarddele in hierdie volgepakte wêreld is. Dis soos ’n eindelose, kleurlose aarde sonder horison, sonder perke.
Skielik doem daar op die flou gesigseinder ’n swart massa op.
“Wat is dit?” vra Elmarie.
“Dis die Rooi See-berge. Net anderkant hulle lê die Rooi See. Dis ons bestemming. Binne-in die ingewande van daardie berge herlewe ’n beskawing van eeue gelede. Binnekort sal jy verstom staan, Elmarie. Jy gaan dinge sien wat jy nooit sou kon glo bestaan nie. Daardie berge bewaar skatte wat geen museum ter wêreld besit nie.”
“En jy sê daardie hangertjie is meer werd as al daardie dinge saam?” vra Elmarie met ontsag.
Hy kyk vlugtig na haar. “Ja, Elmarie. Daardie skarabee-hangertjie is meer werd as al die goud en juwele wat in hierdie berge opgesluit lê.” Hy bring die motor tot stilstand. “Ons sal hiervandaan moet stap. Ek wil nie tot te naby ry nie. Hier is oral wagte geplaas. Ons sal baie versigtig moet wees. Word ons nou gevang, is dit klaarpraat.”
Sy klim gehoorsaam uit en sien hoe hy ’n wit seil agter uit die motor haal en oor die motor trek. Op ’n afstand sal die voertuig glad nie tussen die wit duine sigbaar wees nie. Maar voordat hulle begin aanstap, draai hy na haar.
“Elmarie, ek wil jou iets vra wat vir jou miskien onmoontlik is, maar ek vra dit nietemin.”
Sy kyk hom vraend aan. Sy stem is so ernstig soos wat sy dit nog nooit gehoor het nie. “Ja?”
“Vertrou my, asseblief.” Hy sien die verstilling van haar gelaat en sy hande gryp haar skouers vas. “Asseblief, Elmarie, ek smeek jou! Vergeet die volgende paar uur van jou agterdog teenoor my. Vergeet wat jy dink jy van my weet. Vertrou my volkome. Dis al manier waarop ons lewend hier sal uitkom. Jy moet my vertrou, al gebeur wat ook al! En moet niks, niks wat jy gesien en gehoor het, verklap nie, byvoorbeeld die feit dat ek Afrikaans magtig is nie … al kos dit ook jou lewe!”
Sy verbleek by die aanhoor van sy woorde. As hierdie man haar net in sy vertroue wil neem!
“Hoessein, wat beteken dit alles? Wie is jy? Wat presies is die rol wat jy speel?”
“Ek mag jou niks vertel nie, Elmarie. Ek wens ek kon, meisietjie, maar veral ter wille van jou eie veiligheid mag jy niks meer weet nie. Jy weet reeds te veel. Maar onthou net dit, my skat, die oomblik dat jy gaan praat, gaan jy ons doodsvonnis teken – myne, joune én die ander twee s’n.”
Sy kyk hom lank stilswyend aan.
“Goed, Hoessein,” antwoord sy dan. “Ek het geen ander keuse nie. Ek moet jou vertrou. Ek sal nie praat nie.”
En daar onder die flou skynsel van ’n Egiptiese maan, omring deur blinkwit sandduine, neem hy haar weer in sy arms. Hierdie keer soen sy hom terug met die volle wete van wat sy doen en sy gee nie om nie. ’n Roekeloosheid het van haar besit geneem. Al wat sy weet, is dat dit miskien die laaste keer is dat sy so in sy arms sal wees – en dis vir haar ’n ontsettende gedagte.
Hy laat haar eindelik gaan en neem haar hand, sy stem skor. “Kom.”
Hulle het ’n paar honderd meter gevorder toe hulle skielik op ’n sandduin voor hulle ’n eensame gestalte sien. Blitsvinnig ruk hy Elmarie langs hom op die sand neer en fluister dringend: “Lê doodstil. Dis een van die wagte.”
Die man tuur ’n oomblik voor hom uit. Dan draai hy sy rug op hulle en kyk in die rigting van waar hy gekom het.
Hoessein druk sy lippe teen Elmarie se oor en sy hoor hom fluister: “Wag. Ek is nou terug.”
Hy beweeg langs haar en sy sien hoe hy stadig, behoedsaam oor die sand begin seil, sy oë stip op die man se silhoeët gerig. Haar hart klop in haar keel. Wat as die wag nou omdraai?
5
