Hulle vervul net die poste as slawe omdat dit ’n kenmerk van die ou tyd in Egipte was, maar eintlik is hulle dweepsieke volgelinge van die skarabee-kultus.”
Elmarie kyk hom ’n oomblik skerp aan. Hoessein praat asof hy nie een van hulle is nie. En tog is hy! Hy het self erken dat hy Nektanebo is. Hy is een van die leiers van hierdie organisasie in sy hoedanigheid as raadgewer van die vrou wat aan die hoof daarvan staan. Ook hý is op soek na die skarabee-hangertjie! Sal sy ooit hierdie man begryp?
Hulle het reeds die woonkwartiere, soos Hoessein dit genoem het, betree. ’n Groot, leë saal vorm die middelpunt daarvan. Uit hierdie saal lei deure in alle rigtings. Die saal is leeg in vergelyking met die ander waardeur hulle reeds is, maar langs die mure staan rye sarkofae hulle met uitdrukkinglose gesigte en aanstaar.
“Is hulle almal vol?” vra Elmarie fluisterend en beweeg onwillekeurig nader aan Hoessein.
“Ek weet nie. Party, weet ek, is eintlik geheime deure. Een van hulle lei na die selle.”
Hy het skaars klaar gepraat of, as bewys dat hy die waarheid gepraat het, gaan die deksel van ’n regopstaande sarkofaag oop en ’n slaaf maak sy verskyning. ’n Hand skiet blitsvinnig na haar uit en druk haar teen die muur vas. Hulle staan roerloos. As die slaaf nou rondkyk, sal hy die twee beweginglose mensegestaltes op die punt van die sarkofaaggalery sien. Maar hy is blykbaar haastig. Hy verdwyn vinnig by ’n ander sarkofaagdeur in. Elmarie voel ’n sweetdruppel langs haar slaap afrol en ’n bewerige lamheid sak oor haar liggaam toe. Maar Hoessein het reeds weer haar hand geneem.
Doelgerig sluip hulle op ’n sarkofaag amper in die middel van die ry af. Elmarie voel ’n siddering deur haar gaan. Sê nou maar hy maak die verkeerde een oop en hier staan ’n mummie voor hulle? Dit voel vir haar asof sy kan gek raak van vrees. Sal hulle ooit by die selle uitkom – en as hulle daar uitkom, moet hulle langs dieselfde pad terug?
Dis toe Hoessein sy hand uitsteek om die deksel oop te maak, dat die sarkofaag skielik oopgaan. ’n Eindelose oomblik van volkome stilte gaan verby. Die wag staar hulle verstom aan. Dan, voordat hy tyd het om te herstel, skiet Hoessein se hand uit en sluit staalharde vingers om die lugpyp om die uitroep wat op sy lippe vorm, te stuit. Eers toe die liggaam slap raak, laat hy die moordende greep om die man se strot skiet en sleep hom deur die donker opening na binne. Hy wys dat Elmarie hom moet volg. Sy is nog nie behoorlik binne nie, of hy trek die deksel agter haar toe. ’n Flou verligte gangetjie strek voor hulle uit. Behoedsaam sluip hulle vorentoe.
’n Paar minute later bereik hulle ’n draai in die tonnel. Met sy vinger op sy lippe wys hy dat sy roerloos moet bly staan. Dan sluip hy nader na die hoek. Die twee wagte voor die deur van die sel staan bewegingloos op hul pos. Hy huiwer en staan weer terug.
“Daar is twee wagte. Ek dink nie jy moet verder saamgaan nie,” fluister hy. Sy wil protesteer, maar hy trek haar in die rigting van ’n donker kol in die muur. ’n Kort, smal gangetjie raak sigbaar en ná ’n paar treë kom hulle in ’n vertrek uit. Dis oorvol van allerhande voorwerpe, almal stukkend. Dis duidelik dat dit die rommelkamer is.
“Bly hier. Wanneer ons verbykom, sal ek jou kom haal.” Hy sien die naakte vrees in haar oë en trek haar vinnig teen hom vas. “Vertrou my nog net ’n klein rukkie, Elmarie. Ek is trots op jou. Jy was tot dusver baie dapper.” Hy trek sy wysvinger teer oor die mooi geboogde wenkbroue en dan soen hy haar lank en innig. In haar desperate vrees klou sy aan hom vas, wetende dat haar enigste hoop by hom lê.
Die volgende oomblik is hy weg en Elmarie kyk wantrouig om haar rond. Tussen die klomp rommel sien sy ’n paar sarkofae. Sy ril. Natuurlik sal hierdie goed nie hier neergegooi wees as hulle nog die kosbare gebalsemde lyke van voorvaderlike mummies bevat nie, betig sy haarself tot kalmte, maar sy slaag nie heeltemal daarin nie. Net die gedagte dat hierdie mensvormige doodskiste wel eenmaal die oorskot van mense bevat het, gee haar hoendervel. Hoessein is skaars ’n paar sekondes weg en reeds voel dit vir haar soos eeue. Sy neem op ’n omgeslane kruik plaas, haar gesig na die deur. Sy wag gespanne, haar ore gespits. Die rommelkamer is in skemerdonkerte gehul, want die enigste lig is die flou skynsel van die fakkel wat in die gang brand. Die deurmekaar rommel om haar voete gooi groteske skaduwees teen die mure om haar en in die flikkerende lig lyk dit amper asof hulle beweeg.
Daarom skenk sy nie veel aandag toe sy een keer omkyk en ’n beweging by een van die regopstaande sarkofae opmerk nie. Sy kyk stip daarna terwyl haar hartklop ’n oomblik verstil het. Dan sien sy die dansende skaduwees teen die mure en sug verlig. Weer betig sy haarself. As sy haar verbeelding vrye teuels gaan gee, sal Hoessein haar rasend mal hier aantref wanneer hy met Marcelle en Deon verbykom; ás hy terugkeer …
Sy draai terug, al haar aandag toegespits op die gang voor haar. En agter haar swaai die sarkofaagdeksel geluidloos wyer oop. ’n Oomblik staan die spierwit gestalte roerloos. Van sy kop tot by sy tone lyk dit asof hy in wit verbande toegedraai is. Net drie swart gate sit waar die oë en mond is. Die volgende oomblik tree hy uit die sarkofaag en begin met uitgestrekte hande vorentoe beweeg in die rigting van die niksvermoedende meisie. Skielik stamp sy voet teen ’n kruik. Hy ruk tot stilstand.
Elmarie swaai om, haar oë wydgesper van skrik. Haar mond gaan oop, maar geen geluid kom deur haar keel nie. Haar gelaat verbleek totdat dit net so wit is soos die gestalte voor haar. Die twee hol gate staar haar roerloos aan, die hande nog uitgestrek. Elmarie staan vasgeplant. Haar oë vertel haar dat dit ’n mummie is wat voor haar staan. Haar verstand vertel haar dat sulke dinge nie bestaan nie. Met oë gesper op die wit gestalte voor haar wat stadig weer nader begin beweeg het, begin sy onbewustelik retireer. Dan voel sy iets teen haar rug aandruk en haar hande tas desperaat teen die muur agter haar. Haar bors dein op en neer en in haar nek klop haar pols wild in haar kuiltjie. Sy wil desperaat om haar rondkyk vir hulp, maar dis of sy gehipnotiseer is deur die hol, starende oë wat al nader beweeg.
Dan, wanneer sy weer beheer oor haar sinne kry en haar mond oopgaan om te gil, spring die wit gedaante vinnig vorentoe en ’n hand sluit oor haar mond. Die arms slaan om haar lyf en swaai haar om sodat sy met haar rug teen hom vasgeknel staan. Bokant die vingers voor haar mond staar haar oë wydgerek en kyk stadig op … op in die wit toegedraaide gesig totdat sy die oë agter in die hol gate sien blink. Skielik verslap haar liggaam en nog steeds woordeloos tel hy haar in sy arms op.
Met ’n gebed in sy hart dat die wagte by die deur nog nie teen hom gewaarsku is nie, stap Hoessein kalm met die tonnel af. Hy pyl reg op die twee wagte af en tot sy grootste verligting staan hulle dadelik opsy toe hulle hom herken. Daar is fyn sweetdruppeltjies op sy voorkop sigbaar toe hy op die klein platform uitstap en die deur weer agter hom toegaan. Tot dusver gaan alles besonder goed. Te goed … Dis asof hy die gevoel het dat alles nie pluis is nie, dat dit te maklik geraak het om so ongesiens deur die ingewande van hierdie Egiptiese tempelstad te sluip. Maar dan maan hy homself en glimlag.
’n Oomblik lank het hy vergeet dat hy Nektanebo is! Hy huiwer op die bopunt van die trap terwyl hy vlugtig die toneel voor hom beskou. Marcelle Wiid lê geboei op die divan, haar oë gerig op die man wat onder die fakkel met penne en toue aan die muur vasgemaak is. In die middel tussen hulle staan ’n tafeltjie met vrugte en water daarop. Hy snap dadelik die betekenis daarvan en voel sy liggaam yskoud raak. Kan daar ’n groter foltering wees om waansinnig van honger en dors te wees en die kos en water net buite bereik te sien?
Terwyl hy die trap afstorm, ruk hy ’n mes onder die wit lendekleed uit en sny eers Marcelle se toue en dan Deon s’n. Deon is reeds swak op sy bene en hy help hom na die divan waar Marcelle verdwaas regop kom. Dan bring Hoessein die beker water na hulle en oorhandig dit aan die verbysterde Deon.
“Drink. En masseer jou arms sodat die bloed weer kan begin sirkuleer. Ons moet so gou moontlik hier wegkom. Sal jy kan stap?”
Deon knik net en Marcelle kyk skerp na die man hier
