skiet sy liggaam soos ’n pyl uit ’n boog op die niksvermoedende man af. ’n Oomblik lank staan die twee worstelende gestaltes teen die vroeë oggendhemel afgeteken. Dan syg een stadig grondwaarts. Elmarie is te angsbevange om te roer. Wat as dit Hoessein is? Maar dan kom die gebukkende gestalte orent en wink met die hand. Sy hardloop nader en hy druk haar rukkende liggaam teen syne vas.
“Is hy … is hy dood?” fluistervra sy met afgryse.
“Ja.” Sy stem is grimmig. “Dit was noodsaaklik. Dit was óf hy óf ons. Kom.”
Met sy arm om haar begin hulle weer vorentoe beweeg. Binne-in Elmarie woel en kook dit. Hoessein het haar so pas getoon dat ook hy in staat is tot koelbloedige moord as dit vereis word. Sy sidder. En dis hierdie man wat sy moet vertrou, wat sy moet gehoorsaam, al kos dit ook haar lewe!
Hoe nader hulle aan die berge kom, hoe versigtiger beweeg Hoessein. Eindelik sluip hulle die skaduwees binne en Elmarie sug verlig. Hoessein vee die sweet van sy voorkop af. Die moeilike taak om ongesiens oor die verraderlike wit sand te kom, is afgehandel. Maar hy weet dat die moeilikste nog voorlê. Elmarie staar na die kaal rotse wat bo haar kop uittroon.
En binne-in die berg, by die lig van ’n fakkel, staan twee mense.
Hatsjepsoet, soos sy verkies om genoem te word, kyk die persoon wat stil langs haar verskyn het uitdrukkingloos aan.
“Wel, Naton?”
’n Hol laggie klink op.
“Die meisie met die wit hare is verkoop teen ’n fabelagtige prys, my koningin.” Hy noem die bedrag en ’n flou reaksie van verbasing flits oor die emosielose gesig.
“Wie het daardie verspotte hoë prys vir haar betaal?”
Weer die laggie – tergend, tartend, tevrede.
“Wie anders as jou minnaar, Nektanebo!”
Die altyd uitdrukkinglose oë vernou tot twee splete.
“Waar is hy nou? Kry hom vir my – onmiddellik!” sis sy.
“Dis nie nodig nie, my koningin. Dit sal jou verbaas om te weet waar hy op hierdie oomblik is, hy en die meisie wat hom van jou gesteel het!”
Behoedsaam sluip Elmarie en Hoessein vorentoe. Dis net die sterk vingers wat hare omklem wat Elmarie se bewerige bene aan die gang hou. Die nag is onheilspellend stil. ’n Swye rus oor die wit duine en bo hul koppe troon die Rooi See-berge soos stom wagters wat hul gang met agterdogtige, hol oë bespied. Hoessein trek haar by ’n spleet in wat eerlank wyer raak in ’n donker, steeds smal tonnel. Sy voel onder haar voete dat die tonnelvloer afwaarts strek en met elke tree wat hulle vorentoe gee, sak hulle dieper in die ingewande van die berg af.
Hoessein kom tot stilstand om hulle ’n blaaskans te gee.
“Hier is ’n geheime ingang wat ek per toeval ontdek het. Die ingang wat gebruik word, is hoër na die suide. Dit sit baie hoog. Jy sal seker onthou dat jy met ’n mandjie opgehys is,” fluister hy verduidelikend. “Ons sal dwarsdeur die berg na die ander kant moet gaan om by die plek uit te kom waar Marcelle en Deon gevange gehou word. Ons nader nou die eerste suilgang wat na die tempel van Ra, die songod, lei. Ek weet nie hoe ons by die priesters gaan verbykom nie, maar ons sal maar moet probeer. Kom!”
Die tonnel maak ’n reghoekige draai ’n paar treë voor hulle en toe hulle verby is, strek daar meteens ’n groot ruimte voor hulle uit, gevul met pilare waarop die bekende hiërogliewe van die ou Egipte aangebring is. Dit skitter dof in die flou lig van ’n paar fakkels en toe hulle versigtig nader kom, sien Elmarie dat die fakkels ’n goudkleurige glans het. Die lug is drukkend en die atmosfeer somber. Geluidloos beweeg hulle oor die vloer tussen die twee rye suile deur in die rigting van ’n opening aan die oorkant. Hoessein druk Elmarie agter hom teen die muur vas en loer versigtig na binne.
“Ons is gelukkig,” fluister hy. “Die priesters is besig om te offer aan Ra. Die son is aan die opkom. Ons sal agter hulle moet verbysluip en net hoop dat nie een omkyk nie.”
Hy vat haar hand weer stewig vas en Elmarie, stom van vrees, volg hom in ’n dwaal.
Die toneel in die groot saal laat Elmarie onwillekeurig in haar spore tot stilstand kom sodat Hoessein haar aan die hand moet ruk. Alles in hierdie saal – die mure, suile, beelde, waaraan jy maar kan dink – is oorgetrek met bladgoud sodat die hele vertrek ’n byna verblindende glinstering uitstraal in die lig van die baie fakkels. Die saal is gewy aan Ra, die songod.
Heel aan die oorkant sien Elmarie die priesters, wie se klere dieselfde goudkleurige glans weerkaats, voor ’n groot beeld, drie maal menshoogte. Dit het die lyf van ’n man, maar die kop van ’n arend. Die snawelbek glinster wreedaardig en vir Elmarie voel dit asof die hol, lewelose oë elke beweging van hulle dophou. Aan weerskante van hierdie aaklige beeld staan groot wierookbakke waaruit ’n soet, wit wasem omhoog styg en in deurskynende vlieswolkies deur die groot offersaal swewe.
Hoessein kyk egter nie links of regs nie. Hy pyl vinnig maar geruisloos op ’n sydeur af. Weer bevind hulle hulle in ’n breë gang. Weer word daar eers versigtig ingeloer toe hulle ’n deur bereik.
“Dis die saal van Osiris, god van die dood, en Isis, sy gemalin en godin van die natuur. Dit lyk my hier is niemand nie.”
Ook hierdie saal is iets uit die mitologie.
Reg voor hulle is dit verlig. ’n Beeld van ’n vrou, Isis oftewel godin van die natuur, staan met een hand omhoog voor hulle. Hulle sluip digby haar voete verby. Die agterste deel van die saal is plek-plek in duisternis gehul. Net aan die verste punt brand ’n enkele fakkel wat sy lig oor ’n groot beeld gooi – Osiris, god van die dood. Wasige wierook omswewe die eensame gestalte. Eindelik laat hulle ook hierdie saal van lig en skaduwees agter en bevind hulle in ’n volgende gang vol fantastiese beelde en voorwerpe.
“Hierdie museumsaal bevat skatte waarvan die waarde nie in geld bereken kan word nie. Sien jy daardie beeld – die kopstuk van ’n vrou? Dis die een waarvan ek jou vertel het wat gedurende die Tweede Wêreldoorlog uit Duitsland verdwyn het. Dis die kopstuk van koningin Nefertiti. Die kopstuk en kraag om haar hals is van gepokerde goud en met veelkleurige glas, lasuursteen, groen veldspaat, albas en obsidiaan ingelê,” vertel Hoessein terwyl hulle tussen die menigte kosbare voorwerpe deursluip. “Hierdie ding wat soos die omhulsel van ’n mummie lyk, is die sarkofaag van een van die Ramses-farao’s uit die tydperk van die Nuwe Koninkryk. En in daardie vierkantige goue kis met die Egiptiese tekeninge en hiërogliewe daarop was die sarkofaag met die mummie daarin neergelê.”
Elmarie het van haar vrees vergeet. Nooit in haar lewe het sy gedroom dat haar oë sulke wonderlike dinge sou aanskou nie. Hier staan ou Egiptiese koetse, rusbanke, stoele, kleipotte met groot handvatsels en nog baie ander vreemde voorwerpe, almal stilswyende getuienis van ’n roemryke verlede. Skielik wonder Elmarie of dit so verkeerd van hierdie mense is om te wil behou wat hul voorvaders bereik het, om te wil besit wat werklik hul erfenis is.
“Ek begin verstaan hoekom hierdie mense so fanaties in hul strewe is,” laat sy saggies hoor en Hoessein knik.
“Ja, maar tog is dit ’n strewe wat gedoem is tot mislukking. Hulle sal en kan nooit bereik wat hulle beoog nie. Dit het ook noodsaaklik geword dat hierdie droom vernietig word, want in hul fanatieke strewe gee hulle nie meer om wie hulle vernietig en op watter wyse nie.” Hy begin weer beweeg. “Ons kry nou die woonkwartiere en die selle waar Deon en Marcelle gevange gehou word. Van nou af sal ons dubbel versigtig moet wees. Wagte en slawe is oral rond.”
