ruggraat afgaan. Sy gril effens en staan vinnig op, skielik haastig om weg te kom uit die onmiddellike omgewing van die twee mense by die tafeltjie ’n entjie van hulle s’n af.
Deon volg haar stilswyend, blykbaar ook nie lus om verder te gesels nie.
Elmarie stap direk na haar venster en kyk oor die groot terras uit. Vanaf die tweede verdieping gaan haar blik oor die tafeltjies, maar daar is nou geen teken van Hoessein en sy vriendin nie. Hulle moet vertrek het pas nadat sy en Deon ingekom het. Elmarie voel rusteloos. Hoewel dit reeds na aan middernag moet wees, voel sy glad nie vaak nie. Daar woed ’n tweestryd in haar en ná ’n kwartier gee sy die stryd gewonne.
Daardie luukse woonstel van Hoessein op die boonste verdieping … En tog het sy hom uitdruklik geëien as die persoon wat ’n paar uur gelede by ’n kamer verder af in hul gang in verdwyn het. En dít pas … pas voordat sy die chaos in haar kamer aangetref het! Dit wás hy wat sy gesien het. Sy is seker daarvan. As hy ’n woonstel op die boonste verdieping het, wat het hy hier in hul gang gesoek?
Teen haar sin voel sy hoe haar voete haar na die deur dra. Haar hand huiwer op die deurknop. Dan, asof sy haarself net nie langer kan keer nie, stap sy in die gang uit. Die skerp hoofligte is afgeskakel en net die muurliggies gooi ’n flou skemering in die lang gang. Sy gewaar niemand nie. Versigtig sluip sy op die sagte mat by Deon se kamerdeur verby en is effens kortasem toe sy eindelik voor ’n toe deur tot stilstand kom.
Sy aarsel, klop dan saggies aan. Daar kom geen reaksie nie. Versigtig draai sy die deurknop. Dit gee mee. Stadig raak die skrefie al groter en haar bewende vingers tas na die skakelaar.
Die volgende oomblik flits die elektriese lig aan en die leë kamer, duidelik een wat nie op die oomblik gebruik word nie, is ’n antiklimaks. Wat sy eintlik verwag het, weet sy self nie, maar sy voel buitensporig verlig. Maar byna dadelik kom die treiterende vraag weer by haar op … Maar wat hét Hoessein dan in hierdie kamer kom soek? Die agterdog groei weer teen wil en dank aan en met ’n bekommerde frons draai sy om en skakel die lig af.
Haar gesnak na asem is duidelik hoorbaar. Die man wat so in die voorgrond van haar gedagtes is, staan skaars ’n tree van haar af in lewende lywe. Sy staar magteloos op in die donker oë wat skerp op haar gerig is. Maar nou glimlag hy nie soos die vorige kere nie, en op hierdie oomblik merk Elmarie op hoe ongenaakbaar streng sy gesig werklik is … dat die mond selfs wreed kan lyk wanneer die lippe grimmig opmekaar gepers is soos nou. Sy wil skree, maar haar keel word toegetrek deur ’n band van vrees, en sy voel so verlam van skok dat sy selfs nie kan terugdeins toe hy sy hande na haar uitstrek nie.
Deur ’n suising in haar ore hoor sy hom vra: “Wat makeer? Jy is bleek!” Sy hande lê op haar skouers en sy voel hoe sy effens nader getrek word. “Wat is dit, Elmarie?”
Sy vra die eerste ding wat in haar gedagtes kom: “Hoe ken jy my naam?”
Hy glimlag.
“Dit was nie so moeilik om dit vas te stel nie.” Dan frons hy liggies terwyl sy blik na die nommer op die deur agter haar gaan. “Dit is nie jou kamer nie. Wat het jy hier kom maak?”
Sy roer onder sy hande en slaan haar ooglede verbouereerd neer.
“Ek … ek het deurmekaar geraak met die nommers. Wat soek jý hier?”
“Ek het jou kom vra om ’n drankie saam met my te kom drink.”
Sy kyk hom verbaas aan.
“Dié tyd van die nag? Dis seker al oor twaalf!”
“Dan is daar nou al twee dinge wat ek van jou weet wat die hotelregister my nie kon vertel nie. Jy hou nie van snelheid – of om ná middernag ’n drankie te drink nie!” Sy oë is tergend. “Jy is ’n interessante vrou, Elmarie Wiid. Ek sal jou graag beter wil leer ken. Sê my, waarmee kan ek jou hierdie tyd van die nag na my woonstel lok?”
Toe hy haar ’n interessante vrou noem, het haar hart onwillekeurig vinniger begin klop. Niemand het haar nog ooit dít genoem nie. Maar nou kyk sy hom wantrouig aan. Hy erken openlik dat hy haar na sy woonstel wil lok! Sy trap ongemaklik rond en voel die drukking van sy vingerpunte op haar skouers verskerp.
“Jy is tog seker nie bang om alleen met my te wees nie, of is jy?”
“Ek …” Sy weet nie wat om te antwoord nie. Dis die eerste keer in haar lewe dat sy so ’n man ontmoet en sy weet nie hoe om hom te hanteer nie.
“Sal jy nie daarvan hou om my woonstel te sien nie? Dit het ’n daktuin en daarvandaan kan jy oor Kaïro se liggies uitkyk en die Nyl duidelik in die maanlig sien blink. Dis ’n pragtige gesig en iets om in die herinneringskis weg te bêre vir wanneer jy terug is in jou land.”
Sy kan die versoeking nie weerstaan nie. Sy is wel bang om alleen met hierdie man te wees, maar terselfdertyd is daar ’n opgewondenheid, ’n vreemde afwagting in haar aanwesig.
Haar blik gaan vinnig na Deon se kamerdeur. Sy wil liewer nie dink aan wat sal gebeur as Deon haar nou saam met Hoessein in die gang moet betrap nie. Dis hierdie gedagte wat haar skielik haar kop instemmend laat knik en sy voel sy arm om haar skouers gly toe hulle in die gang af stap na die hysbak.
Sy trek haar asem stadig in. Hier spreek die eenvoud wat alleen geld kan koop, baie duidelik. Die sagte beligting verleen ’n rustige atmosfeer aan die vertrek en deur die groot oopstaande dubbeldeure kan sy die sterre van ’n Egiptiese naghemel sien blink. Sy beweeg spontaan vorentoe en hulle stap op die daktuin uit. Die man volg haar stilswyend.
Tussen die bloeiende struike in groot vate hang liggies wat net ’n flou-flou skemering oor die hele tuin gooi. Elmarie stap soos in ’n droom na die muurtjie en staar oor die toneel voor haar uit. Soos ’n juwelekissie belaai met al die edelgesteentes van die aardbol flits en glinster die kleurryke liggies van Kaïro van hier digby haar voete af tot in die verskiet. Sy sien ook die blink, kronkelende pad van die Nyl soos die ketting waarom die edelgesteentes gerangskik is – die geheel ’n halssnoer van asemrowende prag en fantasie.
Maar die man se oë bly op haar gerig, en toe die stilte langer rek, vra hy sag, digby haar: “Geen kommentaar nie?”
“Dis … absoluut volmaak pragtig!” kry sy dit uit.
“Dit ís … saam met jou.”
Sy kyk vinnig na hom op en dan weer weg.
“Moenie.”
“Wat?”
Haar hande bewe. “Moenie sulke dinge sê nie.” Sy vervolg dadelik: “Ek sal nou moet gaan …”
Sy hande lê weer op haar skouers toe sy omdraai. Hulle staan reg teenoor mekaar.
“Voordat jy gaan … Daar is nog iets wat jy nie gesien het nie. Kyk op, bokant ons koppe.”
Sy gehoorsaam en daar ver bo haar sien sy ’n silwerwit Egiptiese maan. Haar lippe gaan effens oop terwyl sy boontoe staar. Skielik word dit donker voor haar en die volgende oomblik voel sy hoe haar lippe gevange geneem word en arms besitlik om haar sirkel. Dis ’n lang, eisende soen en sy is magteloos om haar teen die magnetiese bekoring van hierdie maanlignag te verset. Sy weet nie dat haar lippe in antwoord onder syne roer nie; ook nie dat haar liggaam sag en gewillig teen syne aandruk nie. Maar die man kom dit agter en sy lippe raak nog dringender, die aanraking van sy hande eisender.
Dan is dit asof daar iets deur die newels na die oppervlak
