kom dit skielik van Diago, wat al die tyd met ’n skewe glimlaggie na haar relaas gesit en luister het.
“Wat anders kan ek daar gaan maak, behalwe om te swem?” sê-vra sy en voeg met ondeunde spot daaraan toe: “En dít, het jy mos vanmiddag al vertel, is ’n onbehoorlike ding om te doen.”
“In daardie geval sal ek jou persoonlik na die strand vergesel,” bied hy vriendelik aan en kom ook sommer dadelik orent.
Hy bied haar sy hand aan en trek haar liggies op uit die stoel. Toe stap hulle geselsend weg na waar sy motor voor die deur staan.
Etlike minute later spoed die Duque se lang sportmotor vinnig in die rigting van die strand, met Ronelle gelukkig en tevrede langs hom.
By die strand aangekom, skop sy haar skoene sonder enige seremonie uit en draf die brekende golfies uitbundig tegemoet. Sy voel soos ’n uitgelate kind met die sagte seebries in haar hare en die sout smaak op haar lippe.
“Kom nader, Diago!” roep sy bo die ruising van die see uit. “Ons gaan nou ’n entjie met die strand langs stap tot by daardie klomp rotse,” sê sy weer toe hy by haar aansluit.
Soos ’n sorgelose kind kuier sy al met die vlak water langs terwyl Diago ’n tree van haar af op die droë sand stap. En telkens weerklink haar laggie helder oor die strand wanneer ’n klippie of ’n verdwaalde seediertjie tussen haar tone verstrik raak.
Toe hulle eindelik die rotse bereik, klim Ronelle so vlug soos ’n dassie bo-op ’n lang, plat rots en gee dan ’n sprong na ’n ander rots wat ’n bietjie hoër bokant die water toring.
Vir die eerste maal waag die edelman dit om haar te berispe toe hy besorg sê: “Wees asseblief versigtig, Ronella. As jou voete gly, kan jy maklik ’n arm of ’n been breek.”
Sy woorde is nog nie koud nie, toe gly Ronelle se voete wel.
Maar sy breek gelukkig nie ’n arm of ’n been nie en beland slegs tussen die golwe met klere en al.
Diago skrik so groot toe Ronelle skielik van die rots af tuimel dat hy met een kragtige sprong bo-op die lang, plat rots staan.
Gelukkig val Ronelle skuins by die plat rots verby, binne-in die water, en doen dus geen letsels op nie. Die edelman is bleek van die skrik en toe haar rooibruin hoof eindelik deur die oppervlakte van die water breek, is hy dadelik by om haar met ’n helpende hand uit die bruisende golwe te kry.
Hy sê egter nie ’n woord terwyl die reddingsproses aan die gang is nie. Toe Ronelle eindelik veilig, hoewel druipnat, langs hom op die rots staan, breek sy toorn oor haar weerlose, nat hofie los.
“Ek moes van beter geweet het as om so ’n impulsiewe, voortvarende en onverantwoordelike persoon soos jy hier tussen die rotse los te laat, Ronella,” sê hy kil en dan boor sy vlammende oë in hare. “Kan jy dan niks reg doen sonder dat ’n mens jou hand vashou nie? En is dit ’n voorbeeld van hoe moeilik jy die wêreld vir my gaan maak tydens jou vader se afwesigheid?”
Ronelle het self ’n yslike skok weg en voel nog half deur die wind, maar hierdie kille aantygings bring haar dadelik tot verhaal.
Nou vlam haar oë ook toe sy hom vernietigend aanstaar en diep onthuts toevoeg: “Almal is nie so wonderlik volmaak soos jy nie, señor Diago. Maar laat ek jou dít vertel: Ek wil nooit in my lewe so volmaak soos jy wees nie. Wat pas gebeur het, was ’n blote ongeluk, iets wat enigeen kan oorkom. En as jy dink ek maak die wêreld vir jou moeilik, sal ek my sonder versuim uit Braca verwyder –”
“Jou vader sal nie toelaat dat jy Braca alleen verlaat nie, señorita,” val hy haar streng in die rede.
Maar Ronelle is bitter ontstoke en troef hom dadelik met ’n ysige stemmetjie: “Ek is mondig, señor, en het nie my vader se toestemming nodig nie. My lewe is my eie om daarmee te maak wat ek wil. Derhalwe laat ek my nie voorskryf wat ek moet doen en wat ek nie moet doen nie. En as ek my nek hier op die rotse gebreek het, het dit nog niks met jou te doen nie. Dit sou mý nek gewees het, en nie joune nie.”
“Tog hou jou vader mý verantwoordelik vir jou veiligheid,” begin hy weer.
Ronelle gee hom egter geen geleentheid om meer te sê nie, want weer val sy hom met ’n kwaai stem in die rede: “Moet jou asseblief nie oor my veiligheid kwel nie, señor. My vader hou my alleen daarvoor verantwoordelik – en nie slegs tydens sy huidige afwesigheid nie, maar selfs al sedert die dag toe ek na Europa vertrek het.”
Diago wil haar nog vertel dat hierdie eiesinnigheid en koppigheid van haar grootliks te wyte is aan haar selfstandige verblyf in Europa, en dat haar vader inderdaad ’n groot fout begaan het toe hy haar destyds alleen na die buiteland gestuur het. Maar dan merk hy dat sy nog steeds druipnat voor hom staan en dat die seebries opmerklik koeler geword het.
“Kom,” sê hy, nou ietwat meer genaakbaar, en neem haar ferm aan die arm. “Jy het alreeds te lank met jou nat klere hier in die koel bries gestaan. As jy nou nog longontsteking ook moet opdoen …” Hy breek sy sin af en verbleek merkbaar. Die gedagte dat Ronelle dalk longontsteking mag opdoen, laat hom meteens yskoud word, want dit is presies waaraan sy moeder drie jaar gelede beswyk het.
Hy dra haar half van die rots af en toe hulle eindelik weer op die strand staan, trek hy sy baadjie haastig uit en versoek haar sonder enige omhaal van woorde om dit dadelik aan te trek.
Ronelle wil nog teëstribbel, hom vertel dat sy puntenerig is oor wie se baadjie sy aantrek, maar dis asof die duiwel self in die man gevaar het. Die volgende oomblik vou hy haar behoorlik toe in die baadjie, raap haar op in sy gespierde arms en begin haastig in die rigting van sy motor aanstryk.
Sy skop en raas beurtelings, in ’n wanhopige poging dat hy haar moet neersit sodat sy self kan loop. Maar die Duque hou hom doof vir die kabaal wat sy opskop. Al wat vir hom van momentele belang is, is dat sy so spoedig moontlik ’n warm bad neem en in die bed kom. Want as sy moet siek word, moontlik nog longontsteking opdoen, sal hy homself nooit vergewe nie. Hy moes haar lankal teruggeneem het na die kasteel sodat sy dadelik kon verklee het. Ja, hy moes nie met haar daar op die rotse gestaan en argumenteer het nie. Hy weet tog al hoe eiesinnig en koppig sy is.
Dis ’n bitter ontstoke Ronelle wat ’n rukkie later in die Duque se motor klim. As sy nie met haar nat hare en klere so pateties daar uitgesien het nie, sou sy die man sweerlik na sy peetjie gestuur het en met die voet geloop het. Maar nieteenstaande haar omgekrapte gevoelens, besef sy dat dit onvanpas sal wees om met hierdie nat gewaad deur die dorp te stap.
Dis waar, sy moes glad nie toegelaat het dat hy haar op hierdie uitstappie vergesel nie. As sy alleen was, sou sy eenvoudig in die motor geklim en huis toe gery het en daar sou hoegenaamd geen opskudding gewees het nie. Maar sy het in elk geval ’n les geleer. In die vervolg ry sy alleen, dis te sê as doma Maria nie wil saamry nie. Maar die Duque weer saampiekel …? Nooit!
In stilte ry hulle terug na die Quinta, elkeen besig met sy eie gedagtes – die Duque s’n vol selfverwyt, Ronelle s’n broeiend en stormagtig.
Dit is ’n verbaasde doma Maria wat hulle tuis begroet. Dog nadat Diago die ongelukkige voorval aan haar verduidelik het, sê sy slegs met ’n besorgde stem: “Ek hoop sy het nie ’n ernstige koue opgedoen nie, Diago,” en begeef haar toe na Ronelle wat alreeds besig is om van haar nat klere ontslae te raak.
Die ou ondeunde vonkeling is egter terug in doma Maria se oë toe sy Ronelle se kamerdeur agter haar toestoot en die meisie, wat nou in haar kamerjas geklee is, met ’n glimlaggie aankyk en sag sê: “Ek
