dan met ’n stormagtige blik op die ou dame gevestig: “Van Diago moet u liewer nie met my praat nie, doma Maria. Ek is baie vies vir hom en ek wil niks van hom weet nie. Dis ook die allerlaaste keer dat hy my ooit op ’n uitstappie sal vergesel. In die vervolg ry ek alleen. En hy moet dit net waag om my te keer!” Sy sê egter nie wat na so ’n optrede van die Duque sal gebeur nie, maar die gevaarlike lig in haar oë voorspel niks goeds vir hom nie.
Nadat Ronelle ’n warm bad geneem het, sorg doma Maria dat sy dadelik bed toe gaan en verlaat toe die meisie se kamer.
En hier waar Ronelle nou met geslote oë lê en peins oor die dae wat sy nog noodgedwonge onder die onuitstaanbare Duque se dak sal moet vertoef, voel sy meer lus om maar liewer op te pak en na die naaste lughawe te vertrek, waar sy ’n vliegtuig na Johannesburg kan haal.
Om te dink dat ’n mens so ’n kabaal kan opskop oor so ’n ou nietigheidjie! dink sy vies, en vererg haar sommer opnuut vir die bekrompe edelman.
Daar is ’n ferm kloppie aan haar kamerdeur, maar Ronelle voel nou al weer so diep ontstoke dat sy haar nie eens verwerdig om haar oë oop te maak nie toe sy saggies uitroep: “Binne!”
Dis natuurlik Carmelita, dink sy, wat my die een of ander duiwelsdrek te drinke bring om alle moontlike koues die nek in te slaan. En om die ou dame se ontwil sal ek dit natuurlik maar drink. Sy is tog ’n gawe ou dame en ek hou nogal baie van haar …
“Slaap jy, Ronella?” hoor sy meteens ’n heel bekende stem hier langs haar bed sê. Haar oë vlieg oop en die volgende oomblik kyk sy vas in Diago s’n wat haar nou kalm en bedaard betrag – só bedaard, asof sy toorn nog nooit in sy lewe hoog gevlam het nie.
“Nee, ek slaap nie,” sê sy stuurs, “maar ek wens nou dat ek wel geslaap het.”
Hy ignoreer haar stuursheid en die laaste helfte van haar sin, trek vir hom ’n stoel langs die bed en neem daarop plaas. Ewe bedaard haal hy ’n goue sigaretkoker uit sy sak, vra haar toestemming om te rook, en steek dan ’n sigaret aan. Etlike sekondes rook hy in stilte, onderwyl hy haar berekenend betrag.
Toe vra hy sag en besorg: “Hoe voel jy, Ronella?”
“Met jou, glad nie op ’n vriendskaplike voet nie, señor Duque,” antwoord sy, en dan verdonker haar oë weer en lyk soos twee bodemlose poele.
“Ek het nie gepraat van jou persoonlike gevoelens jeens my nie, pequena,” sê hy nog steeds bedaard, dog met ’n sweem van ’n glimlaggie. “Ek het na jou gesondheid verneem. Maar met jou humeur tans so hoogs ontvlambaar, sal dit natuurlik nutteloos wees om my vraag te herhaal.”
’n Kort oomblik betrag sy hom suspisieus deur nougetrekte oë, asof sy hierdie skielike vreedsaamheid van hom glad nie vertrou nie. Sy ken hom nie so mak nie. Hy het nog deurentyd getoon dat, wat ander ook al sê of dink, dinge hier op Braca slegs volgens sy wense sal geskied … Nee, die man kom haar te vreemd mak voor. Hy voer beslis iets in die skild.
Dog na ’n rukkie sê sy: “Nou ja, as dit jou sal interesseer, señor Duque – nie dat ek kan begryp waarom dit jou sal interesseer nie – ek verkeer in blakende gesondheid en koester geen planne hoegenaamd om die gees te gee, net omdat ek in die water geval het nie. Ek het al dikwels in die see beland, weet jy, en nog nooit iets daarvan oorgekom nie. Ek en André het nie pieperig grootgeword nie. Trouens, ek was byna sestien jaar oud toe speel ek nog steeds voetbal saam met my broer en sy maats –”
“Voetbal!” val hy haar met ’n geskokte stem in die rede en ’n trek van verbasing. Ongeloof en afkeer wissel mekaar snel af op sy mooi, sterk gelaat. Hy meet haar ’n oomblik met ’n kil, bestraffende blik, en gaan dan ietwat onpersoonlik voort: “Ek kan eerlikwaar nie begryp hoe dit moontlik is dat jou vader so iets kon toelaat nie. Maar dit is ook weer waar, julle Suid-Afrikaanse dames het mos volkome vrye omgang met die teenoorgestelde geslag. In elk geval, ek wil jou graag dít sê, señorita, dat so iets nie hier op Braca geduld sal word nie. Jy sal dit dus in gedagte hou, nè?”
“Toemaar, señor Duque,” voeg sy hom met ’n kil stemmetjie toe. “Wees gerus. So iets sal nie hier op jou geliefde Braca gebeur nie, want ek sal nie lank genoeg hier wees om die gemeenskap so te skok nie. Ek het nou finaal besluit om na Nuwejaar saam met André terug te keer na my eie land. Ek gaan my nie langer hier op Braca begrawe nie. Die mense hier is almal dood. Hulle het nie die vaagste benul wat die woord ‘lewe’ beteken nie.”
Die jong edelman kom trots orent, kyk Ronelle ’n rukkie swyend aan en verklaar dan onverwags: “Die jong señor André gaan eers ’n rukkie hier op Braca vertoef voordat hy teruggaan, señorita. In elk geval, ek wens jou ’n rustige nag toe … Boa noite, Ronella.”
“Goeienag, señor,” antwoord sy ietwat beteuterd en staar sy lang, imponerende gestalte diep ingedagte agterna toe hy haar kamer verlaat, volkome bewus daarvan dat hy wel daarvoor sal sorg dat André langer hier op Braca vertoef.
6
Die volgende oggend is Ronelle vroeg uit die vere. Sy voel nog bitter vies vir Diago en weet nie hoe sy ooit saam met hom aan dieselfde tafel sal kan sit nie. Sy koester geen sinnigheid daarin om met hom te praat nie; aan die ander kant moet sy beleef wees teenoor hom aangesien hy haar gasheer is.
Na vele oorwegings besluit sy dat sy vir hom slegs môre sal sê en dan al haar aandag by die ou dame sal bepaal. Maar hierin word sy weer eens gedwarsboom, want toe die ghong ontbyt aankondig, is dit net sy en Diago wat vir die maaltyd aansit.
Toe haar blik vraend op die ou dame se leë stoel rus, verduidelik die edelman bedaard: “My tante nuttig gewoonlik ontbyt in die bed. Sy is al betreklik bejaard en het baie rus nodig. Ons sal haar dus verskoon.” Ronelle swyg en nadat hulle bedien is, vra hy weer: “Hoe laat wil jy dorp toe gaan, señorita?”
“Sodra doma Maria gereed is,” kom haar antwoord ietwat onpersoonlik.
“Nou ja,” sê hy weer, nou met iets soos kommer in sy stem, “ek hoop die uitstappie gaan nie te veeleisend vir haar gestel wees nie.”
Ronelle se oë vonkel weer dadelik gevaarlik toe sy agterdogtig sê: “Daarby bedoel jy natuurlik dat ek haar onnodig saam met my deur die dorp sal sleep asof sy ’n jong dogter is, slegs om my eie giere en grille te bevredig, nè, señor Duque?”
Hy glimlag onderlangs en toe hy nie dadelik antwoord nie, kyk Ronelle hom aan met ’n warm, opstandige blik en gaan onomwonde voort: “As jy my nie saam met doma Maria vertrou nie, señor, moet jy my dit asseblief reguit sê. Ek hou nie van jakkalsdraaie nie.”
Die edelman plaas sy mes en vurk stadig op sy bord neer, kyk na haar en sê met ’n sweem van ’n glimlaggie: “Ek vrees hoegenaamd nie dat jý doma Maria onnodig sal uitput nie, Ronella; ek vrees dat sy haarsélf mag uitput. Sy is nog besonder jonk van hart, ofskoon haar gestel oud en afgeleef is. Jy hoef dus nie so verontwaardig te wees nie, pequena.”
Die aangesprokene werp hom slegs ’n vlugte blik toe en bepaal dan haar aandag by die vis op haar bord. Maar dadelik voel sy dat sy die stryd nie so maklik gewonne behoort te gee nie en verklaar ewe slinks: “As jy verontrus voel oor doma Maria, kan ons met plesier tuisbly. Ek wou slegs ’n mantilla gaan koop het, maar ek kan heeltemal goed daarsonder klaarkom. Ek is in elk geval nie gewoond aan so ’n vreemde hooftooisel nie en sal dit verloor sonder dat ek dit ooit agterkom.”
“Toemaar, jy sal gou daaraan gewoond raak, pequena,” stel hy haar met ’n sagte stem gerus. “Ek voel ook heeltemal oortuig dat jy met ’n mantilla net so wonderskoon soos ’n madonna sal lyk.”
Hierop
