Armando se geselskap verkeer.”
Dis vir Ronelle byna ’n verligting om eindelik van die spraaksame Armando ontslae te wees. ’n Paar dae gelede sou sy die man se geselskap verwelkom het. Maar nou het dinge ’n ander wending geneem, wat haar die lus vir mans se geselskap totaal ontneem het.
Sy is intens bewus van Diago se aanraking toe hy haar arm vertroulik deur syne trek, haar hand ’n sagte drukkie gee en haar toe na die bankie lei waar doma Maria gesellig met ’n ander ou dame sit en gesels.
Talle oë is op hulle gevestig tot hulle oor die lengte van die vertrek beweeg en dit laat ’n ligte blos van verleentheid in Ronelle se wange opstyg.
Diago moes haar verleentheid opgemerk het, want hy kyk haar met ’n sweem van ’n glimlaggie aan en sê sag: “Dit lyk of jy vanaand nog baie harte gaan breek, pequena. Maar moet jou nie aan die jongmans se vererende blikke steur nie. Ek en tia Maria sal sorg dat hulle jou nie lastig val nie. In elk geval, nou sien jy self waarom dit so noodsaaklik is dat ’n jongdame ’n duenna moet hê. En jy, my liewe Ronella, behoort twee te hê, want jou skoonheid is inderdaad onweerstaanbaar.”
’n Sagte laggie ontglip Ronelle se lippe. Sy kyk Diago aan met oë wat vonkel van ondeundheid en sê dan ietwat tergerig: “Ek het mos twee duennas – jy en doma Maria. Of het jy vergeet dat jy my so pas van señor Armando gered het?”
Hulle begin albei saggies lag en terselfdertyd kondig die ghong aandete aan.
“Aangesien jy vanaand die eregas is, pequena,” sê Diago, “sal ek myself die eer vergun om jou na die eetkamer te vergesel.” Hierna spreek hy die gaste in hul eie taal aan en daarna begeef almal hulle na die eetkamer, waar ’n lang tafel luisterryk gedek is met ’n weelderige wit kanttafeldoek, kosbare silwerware, duur porselein en delikate, geslypte glasware. Alles getuig van ongekende luister.
Die maaltyd verloop gesellig. Tog is Ronelle bly toe hulle eindelik terugkeer na die groot sala, want sy vind die uitheemse hooftooisel uiters hinderlik. Sy weet nie of sy ooit aan ’n mantilla gewoond sal raak nie. Sy is in elk geval nie van plan om dit die hele aand te dra nie.
In die groot sala lei Diago haar weer na ’n klein bankie en neem dan langs haar plaas. Toe word hulle met koffie bedien.
Ronelle het haar die hele aand baie stemmig en op haar plek gedra. Maar toe sy die leë koppie langs haar op ’n geleentheidstafeltjie neersit, besluit sy dat die mantilla nou sy doel gedien het, en verwyder dit sonder meer deur dit soos ’n stola om haar skouers te hang; onbewus van die gaste se geamuseerde blikke wat op haar rus.
So, dink sy tevrede, nou is ek eindelik ontslae van die lastige ding. Dit voel ook sommer baie koeler! Dog die volgende oomblik is sy slegs bewus van Diago se hande wat die kant-hooftooisel weer oor haar glinsterende hare drapeer.
“Die gaste het nog nie vertrek nie, pequena,” hoor sy hom bedaard langs haar sê.
Sy kyk hom aan en merk die geamuseerde glimlaggie om sy mond.
“Regtig, hierdie mantilla-draery,” verklaar sy nadruklik, “is ’n gewoonte wat jy moet afskaf, Diago.”
“Afskaf!” sê hy met ’n skewe glimlaggie. “Nooit, pequena. Jy lyk gans te bekoorlik met ’n mantilla. Ek wens jy wil dit bedags ook dra.’
“Wel, regtig, jy is die onmoontlikste mens wat ek nog ooit ontmoet het, señor Duque,” glimlag sy goedig. “Maar jy moenie dink hierdie vleiery van jou gaan my beweeg om bedags ook ’n mantilla te dra nie. Ek is absoluut immuun teen vleitaal, weet jy?”
“Ek vlei jou glad nie, pequena; trouens, ek het nog nooit probeer om jou te vlei nie,” verklaar hy nou weer ernstig. “As ek sê jy lyk wonderskoon en bekoorlik, bedoel ek dit. Maar sê my, gaan jy ons aanstons op ’n paar orrelstukke vergas?”
“Met hierdie ding,” en sy loer uit die hoek van haar oog na die goudkleurige hooftooisel wat haar wang saggies streel, “oor my kop?”
“Presies, met daardie ding oor jou kop, pequena,” glimlag hy goedig.
“Wel, ek sal probeer,” belowe sy halfhartig. “Maar ek waarsku jou: As hierdie stuk kant lastig raak, verwyder ek dit oombliklik.”
’n Breë glimlag is al antwoord wat sy van hom kry. Toe kondig hy aan dat die goeie señorita Dekker hulle nou op ’n paar orrelstukke gaan vergas.
Na die aankondiging verdaag almal na die ruim musiekkamer.
Ronelle voel glad nie in haar element nie. Sy het nog nooit die orrel met ’n mantilla en ’n lang dineerok aan bespeel nie en sy weet nie so mooi hoe dit met die voetwerk sal gaan nie. Maar sy neem nietemin haar plek in voor die instrument, skuif die panele weg en trek die sleutels oop.
Iemand moes haar geliefkoosde stukke bo-op die pak musiekboeke geplaas het, want die eerste musiekblad wat sy optel, is “Soewenier in F”. En toe sy opkyk na Diago, wat nou langs haar staan, weet sy sommer dat dit sy werk is.
Sy plaas die musiekblad op die bladhouer en begin dan met intense gevoel speel. Sy raak so weggevoer deur die goddelike klanke van die aangrypende komposisie dat sy terstond van die mantilla vergeet. Dis eers toe sy die laaste noot van die slotakkoord druk, dat sy weer bewus is van die ragfyn kant hier teen haar wang.
Die applous is so oorweldigend dat sy Diago, wat nou liggies teen die instrument aanleun, effens radeloos aankyk. Maar hy glimlag slegs bemoedigend en plaas Händel se “Largo” op die bladhouer.
“Jy het nou met jou meesterlike spel almal se harte verower, pequena,” voeg hy haar sag toe. “En as jy nog drie komposisies lewer, sal jy vir ewig in hulle harte lewe.”
Diago was soos gewoonlik reg, want toe sy na die vierde komposisie orent kom, word sy byna oorweldig deur die lofbetuigings.
Armando sweer hoog en laag dat hy nog nooit sulke aangrypende musiek gehoor het nie.
Een van die dametjies nader haar selfs om gevorderde lesse aangesien sy alreeds die lisensiaat-eksamen geslaag het en nou, nadat sy Ronelle se spel gehoor het, graag met haar musiekstudie sal wil voortgaan.
’n Paar van die ouer dames se oë toon selfs tekens dat hulle vroeër ’n paar trane gestort het, en Ronelle raai dat die hartroerende “Soewenier in F” vir daardie trane verantwoordelik was.
Die aand is ’n groot sukses en toe die gaste ’n uur later groet en vertrek, het Ronelle talle uitnodigings ontvang. Sy wag ook net totdat die laaste gas vertrek, toe raak sy onverwyld van haar deftige hooftooisel ontslae.
“Nou gaan ek eers buite in die tuin vars lug skep,” kondig sy aan toe die ou dame begin aanstaltes maak om bed toe te gaan.
“Maar jy kan mos nie alleen in die donker tuin gaan stap nie, Ronella!” maak doma Maria dadelik beswaar. “Nee, kom stap liewer saam met my na my kamer toe en vertel my of jy Marisa met haar musiek gaan help.”
“Ek sal ook graag wil hoor,” kom dit van Diago.
“Ek vrees ek kan nog niks sê nie, aangesien ek nog nie oor die saak besluit het nie,” verklaar Ronelle bedaard. “Eerstens is ek slegs ’n tydelike inwoner van Braca, dus sal ’n paar weke se lesse haar nie veel baat nie. En tweedens wil ek haar eers hoor speel voordat ek enige besluite neem.”
“Jy sal Marisa ’n baie groot guns bewys as jy so vriendelik
