in stilte en ’n uur daarna vertrek sy en die ou dame na die dorp.
Voor die grootste modewinkel op Braca hou Ronelle ’n kwartier later stil. Sy help die ou dame versigtig uit die motor en met haar arm deur die ouer vrou s’n gehaak, stap hulle die winkel geselsend binne.
Ronelle is nie verbaas toe sy merk met hoeveel eerbied en ontsag hierdie oudste familielid van die Duque in die winkel ontvang word nie. Dog hulle vertoef nie lank nie. Sy koop slegs ’n paar mantillas van die fynste kant om by haar dineetabberds te pas, ’n geel swempakkie en ’n doos sjokolade. Daarna verlaat hulle die winkel.
By die motor aangekom, help Ronelle die ou dame weer versigtig in die voertuig, sit haar pakkies op die agterste sitplek neer en klim dan self in. Sy skakel die enjin aan, kyk die ouer vrou met ’n stralende glimlaggie aan en vra sag: “Is dit nodig dat ons nou dadelik moet teruggaan na die Quinta toe, of sal ons eers ’n bietjie met die strand langs gaan ry?”
“Sodat jy weer met klere en al in die water kan val?” terg die ouer vrou gemoedelik.
Ronelle merk die ondeunde lig in die spreekster se oë en begin saggies lag. “Ai, Diago het hom gistermiddag behoorlik buite weste geskrik toe ek so voor sy oë tussen die golwe verdwyn!” sê sy, nog steeds laggend. “Maar dis nog niks. U moes sy gesig gesien het, doma Maria. Hy was so bleek soos die dood, maar sy oë was soos twee donker vlamme. En in een stadium het dit vir my regtig gelyk of hy lus gehad het om my te skud dat my tande klap … In elk geval, ek belowe om nie ’n voet uit die motor te sit nie.”
“Nou goed, laat ons dan maar gaan,” gee die ou dame toe. “En as jy in die water wil val, Ronella, sorg asseblief net dat jy nie verdrink nie, want dan sal Diago mý dalk skud dat my tande klap!”
’n Heerlike lagbui is al antwoord wat sy van Ronelle kry. Toe trek die voertuig weg en weldra bereik hulle die strand. Hulle ry om die punt van die berg wat na aan die strand geleë is.
Toe trek Ronelle die motor uit die pad, in die skaduwee van ’n lowergroen boom. Hier maak sy die doos sjokolade oop, en geselsend verwyl hulle die oggend in die rustigheid van die natuur. Ronelle vertel die ou dame van haar verblyf in die buiteland en spreek dan haar misnoeë uit oor Diago se knaende nougesetheid wat haar lewe so streng aan bande lê.
“O, maar ek gaan hom vanmiddag ’n lieflike streep trek,” sê sy weer na ’n rukkie met oë wat lewe van pret en ondeundheid, en vertel die ou dame wat sy eintlik van plan is om daardie middag te doen.
“Ronella, jy sal maak dat Diego se kop binne ’n week grys is,” lag die ouer vrou. “In elk geval, ek sal maak of ek van niks weet nie. Ek weet net nie of jy sonder ’n skrobbering daarvan gaan afkom nie, kind.”
“Daardie risiko sal ek maar moet loop,” glimlag die meisie breed. “Trouens, ek begin al haas daaraan gewoond raak om deur Diago uitgetrap te word. En vanmiddag kan hy dit met plesier doen, want ek gaan hom doelbewus uittart. Dis net wanneer ek onskuldig in ’n ding beland, soos gistermiddag, dat ek my hartlik vervies as hy my die kop was.”
Hulle gesels nog ’n rukkie, toe begin die twee aanstaltes maak om terug te gaan.
Met hulle tuiskoms tref hulle Diago aan wat soos ’n ingehokte leeu op en neer in die klein sala – die klein sitkamer – stap, diep bekommerd omdat dit byna etenstyd is en hulle nog nie terug is nie.
Sy verligting is egter groot toe hulle die vertrek binnekom. Tog kan hy nie help nie om ietwat skerp te sê: “Ek het al net begin wonder of ek na julle moet gaan soek of nie –”
Maar Ronelle knip sy betoog daar en dan kort toe sy ewe ongeërg verklaar: “Dit sou onsinnig gewees het, señor, want Braca is gans te klein om in te verdwaal. En moet asseblief nie met so ’n verwytende blik na doma Maria kyk nie. Ek is die skuldige. Dit was op my voorstel dat ons ’n entjie gaan ry het. Ek sien ook eerlikwaar niks daarmee verkeerd nie; trouens, dit is omtrent al wat ’n mens hier op Braca kan doen om die lang ure mee te verwyl.”
Sy draai haar na die ou dame wat haar en Diago met ’n fyn glimlaggie betrag, en vra besorg: “Die ritjie het u nie dalk vermoei nie, doma Maria?”
Die aangesprokene skud haar hoof liggies, ontkennend: “Nie in die minste nie, kind. Gaan bêre gerus maar jou pakkies.”
Ronelle het ook net haar pakkies op die bed neergesit, haar hande gewas en haar voorkoms opgeknap, toe kondig die ghong middagete aan.
Aan tafel vertel Diego dat die goeie señor professor ’n uur gelede gebel het om te sê dat hy veilig in Johannesburg aangekom het, en dra dan sy groete oor aan Ronelle en doma Maria. Daarna gesels hulle oor die aand se dinee en die gaste wat genooi is.
Na ete begeef die ou dame haar na haar kamer vir die gebruiklike siësta.
Ronelle, wat nie aan ’n middagslapie gewoond is nie, verklee in ’n skouerlose somersrokkie en gaan sit dan voor haar kamer op die balkon waar sy met ’n tydskrif ontspan. Sy is nog besig om lusteloos deur die tydskrif te blaai, toe maak Diago sy verskyning op die balkon en sluit ongenooid by haar aan.
Hy kom langs haar staan en betrag haar ontblote wit rug en skouers asof hy besig is om die fyn tekstuur van haar sagte vel te bepaal.
“’n Oulike rokkie wat jy aanhet,” sê hy bedaard en neem dan regoor haar plaas. “Maar dit is natuurlik nie die soort rok wat dames hier in die publiek sal dra nie. In elk geval, jy is welkom om dit hier op die balkon te dra waar niemand jou kan sien nie.”
’n Sagte laggie ontglip Ronelle se lippe. Sy sit die tydskrif langs haar op die vloer neer, kyk die edelman reguit aan en sê tergerig: “Dit is dus vir my geoorloof om dit in jou teenwoordigheid te dra, Diago. Met ander woorde, dit skok jou nie.”
“My liewe Ronella,” sê hy met ’n sweem van ’n glimlaggie, “na al jou vreemde manewales behoort ek seker al skokvry te wees. Maar vir jou inligting: Dit is nie die eerste maal dat ek ’n dame in ’n skouerlose rokkie sien nie. Ek het die wêreld al deurreis, pequena, en alles gesien wat daar te siene is. Maar dit beteken nog nie dat ek my beginsels, gebruike en konvensies moet prysgee nie. En ten spyte van alles wat ek op my wêreldreise gesien het, gaan ek nogtans nie toelaat dat jy so skraps geklee in die publiek verskyn nie. So ’n pragtige, volmaakte liggaam is nie bedoel vir goedkoop vertoon nie, pequena, onthou dit altyd!”
Ronelle wil haar net weer vir Diago vererg. Maar dan dink sy aan die streep wat sy hom vanmiddag wil trek en haar ergernis is uitgebrand nog voordat dit behoorlik ontvlam het.
Die volgende twee uur sit hulle daar op die balkon en gesels oor al die besienswaardighede wat Rome bied. Dan vertel hy Ronelle weer van sy eeue oue kasteel in Lissabon, en dat hy gewoonlik ses maande in Lissabon woon en ses maande hier op Braca.
Halfvier kom Diago orent. Hy bedank Ronelle beleef vir die aangename middag wat hy in haar geselskap verwyl het en kondig dan aan dat hy nou gaan swem.
Ronelle wag net totdat hy in die swembad se kleedkamer verdwyn, toe kom sy ook orent en begeef haar na haar kamer.
’n Paar minute later verlaat sy haar kamer, netjies in ’n koel moulose rokkie, wat voor toeknoop, met ’n paar wit sandale.
Met haar hande diep in haar roksakke verberg, kuier sy sorgloos om die swembad waarin Diago nou lustig swem en begeef haar na die hoë duikplank. Ewe nonchalant bestyg sy die staaltrappies en toe sy eindelik bo-op die duikplank staan, betrag sy die gronde van die Quinta met innerlike verrukking.
Etlike sekondes staar
