wag net totdat hy begin swem. Toe bring sy ’n kanariegeel baaikeppie uit haar rok se sak te voorskyn en trek dit haastig oor haar kastaiingbruin hare. Ewe haastig knoop sy haar rok los en die volgende oomblik staan sy daar op die duikplank, uitgedos in die nuwe swempakkie wat sy die oggend gekoop het.
Sy wag totdat Diago byna reg onder die duikplank is, toe duik sy sierlik af en gly langs hom onder die water in. ’n Kort oomblik is die edelman skoon spraakloos van kommer, onrus en verbasing. Maar dan tref dit hom skielik dat sy tog nie van daardie hoë duikplank af sal duik indien sy nie ’n uithalerswemmer is nie, en die trek van kommer en onrus wyk dadelik van sy gelaat. Hy kom tot die slotsom dat hy in die vervolg enigiets van haar moet verwag, want sy sal beslis nie Ronelle wees as sy nie die mees onverwagte dinge aanvang nie …
Met donker oë waarin ’n glimlag skuil, fynkam hy die swembad om te sien waar haar geel figuurtjie onder die water beweeg.
Dog die volgende oomblik duik Ronelle onverwags soos ’n kurkprop hier langs hom op. Sy trek haar longe behaaglik vol lug, stroop die water met albei hande van haar gesig af en lag dat haar tande wit skitter in die son.
“Ek het jou vandag ’n lekker streep getrek, señor, het ek nie?” sê-vra sy laggend en reik met albei haar handjies uit na sy glinsterende, swart hoof, met die doel om dit onder die water te druk.
Diago snap egter gou wat haar plan is en vang haar twee handjies vas in syne. “Ronella,” betig hy haar met ’n breë glimlag, “wat op aarde gaan jy nie nog alles aanvang nie? Besef jy dat jy my in ’n uiters onbenydenswaardige posisie plaas deur saam met my hier in die swembad te verkeer?”
“O, ek het al gehoor dat jy gemengde swemmery ten strengste afkeur, Diago,” erken sy laggend. “Maar of jy daarvan hou of nie, ek is hier, en jy kan niks daaraan verander nie. Vereenselwig jou nou maar daarmee en kom, laat ons swem. Ek daag jou uit tot ’n wedloop na die ander kant van die swembad.”
Maar Diago skud sy kop en antwoord baie ernstig: “Ek vrees dit kan nie gebeur nie, pequena. Jy sal jou maar alleen hier in die water moet vermaak.”
“Bedoel jy dat jy nie langer gaan swem nie?” vra sy duidelik teleurgesteld.
Die edelman is bewus van die teleurstelling in haar stem, daarom verduidelik hy haastig: “As een van Braca se inwoners ons hier saam in die swembad sien, sal dit ’n ontsettende skandaal afgee, Ronella. ’n Vrou is slegs geoorloof om saam met ander dames of saam met haar eie man te swem.”
“Ek sal my nooit met julle eng leefwyse kan vereenselwig nie, Diago,” laat sy nog steeds teleurgesteld hoor, maar vervolg dan met ’n sweem van ’n glimlaggie: “Nou sal ek nie eens die geleentheid kry om jou kop ’n slag onder die water te druk nie.”
“Nee, ek vrees jy sal nie daardie geleentheid kry nie, pequena,” antwoord hy met ’n breë glimlag, los haar handjies en is oorgehaal om na die kant toe te swem. Dog die volgende oomblik sluit Ronelle se handjies netjies om sy hoof.
Maar Diago is te uitgeslape vir haar. Sy eie hande sluit om haar middeltjie en saam verdwyn hulle onder die water.
Na ’n paar oomblikke verskyn albei koppe weer langs mekaar bokant die water en Ronelle se laggie klink helder oor die watervlak toe sy prettig uitroep: “Wel, ek het toe die geleentheid gekry om jou kop onder die water te druk, Diago! Hoe lyk dit, sal ek weer probeer?” En met hierdie woorde gooi sy haar arms ewe onskuldig om sy nek in ’n poging om hom onder die water te druk.
Sy hou egter nie rekening met die warmbloedige Latyner se emosies nie, en nog minder dink sy daaraan dat so ’n intieme gebaar dalk wilde drange in hom mag losruk. Dis eers toe sy arms blitssnel om haar vou en hy haar styf, byna hartstogtelik teen hom vasdruk, dat dit haar meteens tref hoe intiem hulle op dié oomblik in mekaar se arms verkeer.
Met ’n warm blos op haar wange staar sy op na Diago se gelaat en die volgende oomblik kyk sy vas in sy vurige oë wat hartstogtelik in hare terugstaar. Sy voel hoe wild en onstuimig sy hart teen haar bors klop en dit noop haar om dadelik haar arms om sy nek te verwyder. Haar hande gly liggies af tot op sy skouers, maar hy laat haar nie los nie en nog steeds hou sy warm blik hare meesterlik gevange. Sy merk hoe ’n warboel emosies en onderdrukte drange in die donker dieptes van sy oë gloei. Toe, meteens, tref die onverbiddelike wete haar dat sy hierdie man met ’n ongeëwenaarde intensheid bemin.
’n Eienaardige lamheid kruip in haar bene op. Sy voel hopeloos van stryk, en steeds hou sy oë hare teen wil en dank gevange. Sy wil iets sê om die intieme oomblik te verbreek, maar sy weet nie wat om te sê nie. Dis kompleet asof haar brein verseg om te funksioneer. Die volgende oomblik is sy slegs bewus van Diago se lippe wat warm en hartstogtelik oor hare sluit en haar stroop van alle wil en terughoudendheid. Toe gee sy haarself willoos oor aan die drif van sy omhelsing en die vuur van sy lippe.
Na ’n paar sekondes, wat eeue kon gewees het, lig Diago eindelik sy hoof op. Met ’n tere glimlaggie kyk hy af in Ronelle se dromerige oë, wat openlik van haar liefde vir hom getuig. Toe verstar sy glimlag meteens, want uit die hoek van sy oog sien hy hoe doma Maria stadig in die rigting van die swembad aangestap kom.
“Pequena, dit is hemels om jou so in my arms te hou,” sê hy sag, “maar ek vrees ek sal jou nou moet laat gaan. Tia Maria is alreeds op pad om na jou te kom soek en sy gaan bitter geskok wees as sy ons hier saam in die swembad vind.”
Hy laat haar, ofskoon baie onwillig, vry uit sy arms, maar kelk haar gesiggie liefderyk tussen sy twee hande en steel eers weer ’n vlugtige soentjie voordat hy na die ander kant van die swembad toe swem.
Hy het ook net sy kamerjas en sandale aangetrek, toe verskyn die ou dame langs die swembad. “Ek het net vir jou die kabelgram gebring wat flussies gearriveer het, Diago,” sê sy, en hou die verseëlde koevert na hom uit. “En dan het ek julle twee natuurlik ook daaraan kom herinner dat dit lankal tyd was vir koffie.” Sy laat egter niks deurskemer dat sy flussies ’n ooggetuie was van hulle liefdevolle omhelsing nie, draai haar slegs na Ronelle en sê sag: “Kom, Ronella-kind, julle het nou lank genoeg geswem.”
Met ’n sweem van ’n glimlaggie kyk Diago sy tante aan en vra sag, agterdogtig: “Tia Maria, was u bewus van Ronelle se plan om vanmiddag saam met my te kom swem?”
“Wel, ek was nie juis daarvan bewus nie, maar ek het toevallig gesien toe sy van die duikplank af ingeduik het,” jok die ou dame sonder om te blik of te bloos. “En ek sien werklik niks daarmee verkeerd nie. Sy het immers saam met jou kom swem, Diago, en nie saam met ’n ander man nie!”
“Ek is ook ’n man, Tia –”
“Ag, kom nou, Diago,” val sy hom met ’n sfinksagtige glimlaggie in die rede. “Hoe op aarde gaan jy haar ooit die hof maak as ek julle nie die geleentheid daartoe gee nie?”
“Ek vrees dis ’n gevaarlike speletjie om ’n dame in ’n swembad die hof te maak –” begin hy weer.
Maar sy tante gee hom nie die geleentheid om meer te sê nie. “Voel jy dan nou spyt omdat jy haar omhels het?” vra sy met fyn spot in haar stem.
“Ja, in ’n mate voel ek nogal spyt omdat ek so haastig opgetree het,” antwoord Diago met ’n somber uitdrukking in sy andersins vurige, deurdringende oë, onderwyl sy blik Ronelle se geel figuurtjie peinsend volg, daar waar sy die trappies bestyg om haar rok en sandale wat bo-op die duikplank lê, te gaan haal. “Ronella is nog gans te oningelig, impulsief en eiesinnig om nou al die posisie as my Duquesa te beklee,” sê hy weer. “Ek vrees sy sal nog heelwat getem moet word voordat ek dit ooit sal kan waag om my liefde aan haar te verklaar. En nou mag my
