gedink om Rudolf na hierdie besonderhede te vra nie. Hulle sal hul storie ordentlik agtermekaar moet kry. Die kind is vol vrae. “Julle is maar onlangs eers getroud.” Sy kyk verlig op toe Rudolf weer in die deur verskyn. Net betyds!
Die blou oë pen Rudolf op hul vreemde, reguit manier vas. Die eerste keer bekyk sy hom goed. Ek het ’n baie aantreklike man, dink sy vaagweg. En ons is nog nie lank getroud nie.
’n Ligte fronsie kerf tussen haar wenkbroue en vlugtig vat sy aan haar trouring. Die trouring lyk nie so vreeslik nuut nie. Sy het ook nie ’n verloofring nie, sien sy.
Hy kom nader, glimlag vir haar. “Trek net jou kamerjassie aan. Jy moet weer by die huis gaan lê.”
“Maar ek is nie siek nie,” protesteer sy flou terwyl sy hom toelaat om haar in haar kamerjas te help – ’n pragtige ligroos een wat, soos dit vir haar lyk, nog splinternuut is.
Sy laat haar ooglede verleë sak toe hy self die knope begin vasmaak. Sy is verspot; hy is mos haar man, benewens die feit dat hy ’n dokter ook is. Vrouens in nagklere is nie vir hom ’n snaaksigheid nie. Sy eie vrou gewis nie.
Tog kan sy nie help dat ’n verleë blos oor haar hals en wange spoel nie. Dis kompleet vir haar asof ’n wildvreemde man in haar slaapkamer ingekom het en nou eiegeregtig besig is om haar te help aantrek.
Sy stem klink rustig en kalm toe hy haar antwoord. Hy is gewis nie verleë of selfbewus nie. Hoekom sal hy ook wees?
“Jy moet nog baie rus, kleinding. Tant Kitty moet jou eers vet voer.”
Sy kyk vinnig op en weet nie dat haar oë haar groot verligting verraai nie. “Gaan tant Kitty by ons bly?”
Die twee mense kan nie anders as om die verligting in haar stem te bemerk nie. Met ’n vlugtige blik na Rudolf laat tant Kitty vrolik hoor: “Maar natuurlik, kind. Ek kan nie wag om jou te begin bederf nie.”
Sy glimlag bewerig en dankbaar terug. Haar keel wou toetrek by die gedagte dat sy saam met hierdie vreemde man na ’n woonstel gaan en daar alleen saam met hom moet bly. Maar tant Kitty sal darem ook daar wees.
Sy probeer alleen op haar bene staan, maar moet teen wil en dank vinnig na die sterk arm gryp. Weer voel sy die verleentheid oor haar spoel.
“Miskien sal jy nou besef dat jy nog te swak op eie bene is en dat ek jou eers moet help totdat jy sterk genoeg is?”
Sy sluk verleë. “Ek is jammer. Ek wou net … probeer …”
Hy sug saggies en sy voel hoe sy arm ’n bietjie stywer om haar gaan. “Stadig aan die begin, kleintjie. Jy mag jou onder geen omstandighede ooreis nie.”
Iemand verskyn in die deur en ’n man stap nader.
“Ek hoor ons pasiënt is al gereed om huis toe te gaan.”
“Ja. Madie, dis dokter Vorster. Ek dink ek neem haar maar huis toe. Tant Kitty kan daar net so goed vir haar sorg.”
Die ander man frons en laat huiwerig hoor, sy oë op die bleek gesiggie: “Miskien sal dit tog wys wees om haar nog ’n paar dae hier te laat bly, Rudolf.”
“Nee!” Sy antwoord is onnodig heftig. Sy kollega kyk hom verbaas aan. “Nee, ek vat haar huis toe. Ek kan daar eintlik beter vir haar sorg as hier.”
Sy kollega haal die skouers op. O, wel, Rudolf is self ’n dokter. Sy blik keer terug na die fee-agtige gesiggie. Hy glimlag. Mens kan die man ook nie kwalik neem nie.
Madie voel hoe sy opgetel word en sy hoor haar man vra: “Sal tante die koffer bring?”
“Natuurlik. Hier is maar net nagklere in. Stap jy maar voor.”
Sy is onbewus daarvan terwyl die man haar deur die hospitaalgange na buite dra, dat hy met ’n gebed in sy hart stap, biddend dat niemand haar sal herken nie. Sy weet nie dat hy en tant Kitty mekaar verlig aankyk toe sy eindelik veilig in die motor is en hy die koffer by tant Kitty oorneem en agter in die bak sit nie. Sover gaan dit goed, sê die oë vir mekaar.
Op pad na die woonstel kyk Madie belangstellend, amper dringend om haar rond. Daar moet tog iets wees wat sy herken. Al is dit net ’n boom, of ’n straathoek of … enigiets! Maar dis of sy die eerste keer hier ry en alles vir die eerste keer sien. Dis verskriklik om so sonder ’n verlede te wees.
Haar blik val op die linkerhand aan die stuurwiel. Daar is fyn haartjies op die rugkant. Dit moet tog vir haar bekend wees. Dis haar man se hand. Alles van en aan hom behoort vir haar dierbaar bekend te wees, want sy is tog veronderstel om hierdie man te bemin.
Ook toe hulle by die woonstel aankom, is daar niks bekends vir haar nie. Met ’n gebed in haar hart wag sy dat tant Kitty die slaapkamerdeur moet oopmaak en vooruit stap terwyl Rudolf haar weer in sy arms dra.
Maar ook hier, selfs in hierdie kamer waar sy as vrou saam met die man wat haar nou sag op een van die enkelbeddens neerlê, die intiemste ervaring van haar lewe moet gesmaak het, is daar niks wat die sluier wegruk nie. Die kamer lyk selfs onpersoonlik en koud vir haar, so asof dit nie haar kamer kan wees nie.
Haar blik dwaal onrustig om haar rond, soek vergeefs na iets op die spieëltafel, ’n blikkie poeier of room of ’n lipstiffie, of enigiets wat haar kan vertel dat sy tog tevore hier gebly het. Maar daar is niks … niks …
Sy kyk na die ander enkelbed. Dit moet Rudolf s’n wees … Sy krimp weg onder die laken. Hoe kan sy ’n kamer deel met ’n man wat sy nie ken nie! Tant Kitty het verdwyn om iets te drinke te gaan maak en Madie is intens bewus van die man hier langs die bed wat stil en uitdrukkingloos na haar staan en kyk.
Dat hy haar onrustige soeke gesien het, asook die wegdeinsing toe haar oë op die ander bed in die kamer val, kom sy agter toe hy meteens langs haar op die kant van die bed plaasneem en haar een hand in syne neem.
“Madie … kyk na my. Nee, kyk reguit in my oë, kindjie.” Sy gehoorsaam gedwonge. “Meisie, daar is niks om voor bang te wees nie. Ek gaan niks van jou vra nie, net dat jy heeltemal gesond en sterk moet word. Asseblief!
“En moenie jouself so dwing om van gister te onthou nie. Gister is nie van belang nie. Die enigste ding wat van belang is, is dat jy weer jouself raak.”
“Maar wie is ek?” vra sy dringend, smekend en sy sien sy gesig verstrak.
Hy antwoord met ’n vreemde drif: “Jy is my vrou en niks en niemand gaan jou seermaak nie.”
5
Rudolf ontmoet weer haar verwarde, vraende blik en vervolg vinnig, sy stem vaderlik en teer: “Daar is niks om voor bang te wees nie, Madie. Tant Kitty sal hier bly terwyl jy nog aansterk. Sy sal hier by jou in die kamer slaap sodat sy altyd by jou is as jy iets mag nodig kry.”
Hy sien die vinnige val van die ooglede en die verraderlike blos wat weer oor die bleek gesiggie skiet. Hy het dus die uitdrukking in haar oë netnou toe sy na die tweede bed in die kamer gekyk het, reg vertolk.
Maar hy gee voor dat hy niks opgemerk het nie en gaan op vroliker toon voort: “Voorlopig, solank jy in die bed moet bly, sal ons eers so aangaan. Ons kan later die saak bespreek, maar ek dink dis tyd dat ek … ons ’n erf koop.”
Tant Kitty kom binne met tee vir
