toe,” sê Silas, “want julle is seker nie so dom om dit sommer direk by Komatipoort deur te stuur Mosambiek toe nie, of hoe?” sê Silas.
“Nee,” sê Thys, “met so ’n Merc is dit voet in die hoek na die naaste grenspos … waar’s dit – Nerston? Oshoek? Dan reguit Mbabane toe, nè? En vroeg môreoggend is dit deur Naamacha Mosambiek in.”
“As julle my nie gaan arresteer nie, sal julle my moet verskoon,” sê Wilky en wil opstaan.
“Sit!” sê Thys, met weer daai byt in sy stem.
“En voor lunchtime sluk die drywer al welverdiend in Maputo aan sy bottel koue Laurentina,” sê Silas. “Of gaan julle daar by afgeleë klein Bothashoop of Waverley oor die grens, daar waar sekere grensmanne bietjie slaperig is, nie so skerp nie, of dalk anderpad kyk.”
Wilky sug. “Is dit wat julle daar by moord-en-roof doen – dink fabels uit?”
“Ja,” sê Thys, “soos dat jy eintlik Joburg se eie Michael Corleone is, net onder ’n ander naam, en meer … wat’s die woord? Meer klandestien, ja.”
“Laat ek raai – die Godfather-prente is jou gunstelinge?”
“Hier’s nog ’n groot woord uit ’n klein polisiebrein: nom de guerre. Is Ordog jóú nom de guerre?”
“Asseblief, inspekteur, jou ryk verbeelding –”
“Die rang is senior superintendent.”
“O? Sénior, nogal, nie sommer net enige superintendent nie.”
Silas geniet die skermutseling tussen Thys en Wilky, die woordskote wat hulle op mekaar afvuur hier dwars heen en weer oor die siglyn tussen hom en Manzini.
“Jy’t lank weggekom, maar dis mos wat julle almal dink, julle crime bosses. Dink julle is te slim vir ’n polisiebrein.” Thys swyg ’n oomblik asof iets hom byval, en hervat: “Breintjie. Die verkleinwoord impliseer tog reeds klein. Maar jy wil ’n punt maak, nè, jy wil jou minagting vir die polisie beklemtoon met ‘klein breintjie’. Goed, Arthur, kom ek gee jou ’n voorbeeld van hoe ’n klein polisiebreintjie werk: Al Capone word uiteindelik gevang omdat hy belasting probeer ontduik, Ordog word uiteindelik gevang oor gesteelde karre op sy perseel. Die ander ernstiger aanklagte sal later geformuleer word. Soos moord, as die eienaar van die Merc dit nie maak nie. En soos ek reeds vir jou bestuurder gesê het, hy’s kritiek, die dokters is skepties of hulle hom deurgetrek gaan kry.”
Silas merk hoe Manzini angstig met ’n sakdoek oor sy beswete gesig en kaal kop vee, ongeag die kilheid van die lugversorger. Ook Wilky lyk skielik minder arrogant. Dis wat die woord “moord” aan jou doen, en aan die lugdruk rondom ’n verdagte: dit raak digter, begin hom druk, laat hom sweet.
Dan lui Silas se sel. “Jis, Reggie?”
Almal swyg, en hy sien die gesigte na hom draai, drie pare vraende oë meteens intens op hom – is dit nuus onder uit die wassery, is die gekaapte Merc gekry, of tekens van die Merc? Of hemel behoede, is dit slegte nuus oor die Merc se eienaar?
Silas gaan staan by die venster agter Thys se stoel, sy rug na hulle vir privaatheid. Die gesprek met inspekteur Reggie is nie vir verdagte ore bedoel nie. Hy hoor hoe Thys die gesprek met Wilky en Manzini agter sy rug hervat.
Hy trek die toutjie en die aangepakte blinding gaan oop. “Wat het jy, Reggie?” Silas staar deur die stowwerige ruite die nag in, na die stad se ligte suidwaarts oor Bosmont en Croesus tot doer by Diepkloof en Nasrec en die N1-suid iewers daar in die nag op pad Vrystaat en Kaap toe.
“Ons het hom gekry,” sê Reggie. “’n Swart Merc S500.”
“So, hy’s tog nie reeds op pad nie?” dink Silas hardop, laat rus sy ander hand op die Z88 se greep in die holster.
“Nommerplate verskil, maar dieselfde VIN,” sê Reggie. “Dis die een wat ons soek.”
“Uh-huh?” sê Silas. Hét julle, julle is vas, julle boggers!
“Klaar gewas, gevacuum, gepolish, vol tenk,” sê Reggie. “Forensies is nou daarmee besig.”
“Uh-huh,” sê Silas en trek weer die blinding toe, taai en vuil aangepak van jare se stof en roet en rook en vlieëkak.
“Wil jy kom kyk?” vra Reggie.
“Uh-huh, netnou, ons gesels eers nog bietjie hier.”
En sit jou pokergesig op, moenie iets verklap nie, hulle is klaar erg op hulle senuwees, veral Manzini.
Hy lui af en draai van die venster om.
Maar hulle moet tog iets aan sy gesig gelees het … Wilky die sluwe een, hy sou oplet vir sulke lyftaal. Moet vir mekaar ’n teken gegee het.
Want meteens is Manzini, rats vir so ’n groot lyf, uit sy stoel op.
En Silas merk, asof in vertraagde aksie, die wapen in Manzini se hand.
Pluk sy dienspistool uit.
BOEM! BOEM! BOEM!
Die slae van die skote klap skielik en oorverdowend en oormekaar in die geïnsuleerde vertrek sonder oop deur of oop venster.
Manzini nou skuins agter Wilky, wat steeds op die bank sit.
BOEM! BOEM! BOEM!
En Silas voel ineens hoe iets aan hom ruk en deur sy vleis skroei of ’n gloeiende vuuryster in sy maag ingedruk word. Sy knieë is lam en hy kners teen die pyn en met die val trek hy nog ’n skoot af en keer dan vir die vloer met sy ander hand. Die sel spat weg. Hy land op sy knieë, half agter Thys se stoel, en val plat.
Dan is dit stil. Oorverdowend stil. Net die naklank wat in sy toegeslane ore ruis soos van ’n aankomende trein deur ’n tonnel. Sy kop duisel en hy lê ’n oomblik hygend en verras oor die skielike geweld. Druk hom dan op sy knieë op. Thys se hare steek bo teen die rugkant van die leunstoel uit. “Thys … is jy orraait?”
Geen antwoord nie. Hy boor met ’n vinger in sy ore. Net die gesuis, geen ander geluid nie, geen kreun of sug of fluistering nie. Hy voel aan sy sy en merk die bloed aan sy hemp, laag by die soom van die Kevlar vest. Hy kners en loer om die stoel, pistool gereed.
Voor die sofa lê ’n figuur op sy maag. Roerloos. Bloed aan ’n uitgestrekte hand. Sy blik rus ’n oomblik op die blink skoene.
Manzini. Waar’s hy? Skuil hy, wag hy, sy wapen gereed vir Silas om sy kop te wys?
“Manzini!” Sy stem is skor in die stilte.
Hy kreun sag en kruip stadig om die stoel, pistool voor hom gereed, en loer om en sien die groot onderlyf op die vloer langs die bank. Hy kyk weer op na Thys hier bokant hom. Dit lyk of hy afgesak het, sy kop skuins teen die rugkussing.
“Thys!”
Hy trek homself teen die stoel op en skrik vir al die bloed oor Thys se geslote ooglede, oor sy wang en ken en keel. Aan die nek soek sy vingers na ’n groot aar en hy fluister: “Byt vas, partner … dis verby, hulle kom ons help.” Maar hy voel geen polsslag nie en leun met sy oor na Thys
