Sy dink as ’n man treurige stories vertel van ’n oorlede vrou se ongenoemde ongeneeslike siekte, en van sy seun en dogter wat al uit die huis is, dan beteken dit sy ken hom. Want dit is tog erg intieme inligting. Of is dit, in Paul se geval? Laat val ’n persoonlike brokkie hier, nog een daar, pik ’n denkbeeldige traan weg, speel die emosionele kaarte, bespeel die hartsnare. Brokkies wat nie uitgetjek kan word nie. Watter nuwe vriendin sal sê: Wys my ’n foto van jou dooie vrou, gaan wys haar graf vir my? Miskien later sal sy sê: Ek sal graag jou seun en dogter wil ontmoet, ek sal graag wil sien waar jy bly.
Maar só voor op die wa sal Maggie nie te gou wees nie, sy sal die verhouding eers tyd gee om sy natuurlike loop te neem, bedag daarop om nie die nuwe vriend af te skrik deur te voorbarig en veeleisend voor te kom nie.
Ella bel die departement van openbare werke in Madibastraat, Pretoria, en vra vir die afdeling Spesiale Projekte.
’n Nors stem gee ’n ander nommer. “Call this number, Special Projects is located in Proes Street.”
Sy bel Proes se nommer, vra weer vir Spesiale Projekte.
’n Hulpvaardige vrou sê, ook in die voertaal van die staat: “Kan jy meer spesifiek wees? Wil jy byvoorbeeld met iemand praat oor Suid-Afrika se infrastruktuurprojekte in die buiteland? En in watter land spesifiek?”
“Nee, oor ’n hospitaalprojek in Bela-Bela.”
“Die tak Spesiale Projekte werk net met die Republiek se diplomatieke eiendomme oorsee, en die plaaslike infrastruktuur by oorland-grensposte, seehawens en lughawens uitgesluit, dit val onder ’n ander tak. O, en hulle hanteer ook spesifieke presidensiële projekte. Doen jy navraag oor so ’n spesiale presidensiële hospitaalprojek op Bela-Bela?”
“Nee, maar miskien kan meneer Krige my help. Paul Krige.”
“Hou aan, asseblief.”
A, so daar’s tóg so iemand. Maar dan sê dieselfde vriendelike stem: “Bedoel jy meneer Kriel – J.P. Kriel? Op my telefoonlys is nie ’n Krige nie. Miskien werk hy in Madibastraat. Het jy hulle nommer?”
“Ek het al soontoe gebel, hulle het gesê vir Spesiale Projekte moet ek hierdie nommer bel.”
“Bel hulle terug, sê jy soek Projekte en Professionele Dienste, dis die regte naam van die tak daar by hulle.”
Ella bel die nors vrou terug en vra vir Projekte en Professionele Dienste. Daar probeer iemand help, maar die naaste aan Krige is Kroeze.
Sy sit die foon neer en staar na die plafon, reik dan na die boonste van haar stapel dossiere. Dis nie asof sy met haar tone kan sit en speel nie. Ná ’n week van die kantoor af is sy toegegooi en alles eis haar onmiddellike aandag. Soos Big Mac, een van haar konfidensiële informante wat ’n verdagte messteker uitgeken het op greinerige foto’s wat van CCTV-beelde afgetrek is. Soos Reefer, ’n ander KI wat reken hy weet watter bende agter ’n vlaag diefstalle by selfoonkiosks sit. Soos aanklaer Fransien Korkie wat haar wil sien oor Olivia Ross se borgaansoek.
Tussen haar eie sake maak sy tyd vir dankiesê-briefies ná al die oproepe, sms’e, e-posse, selfs ’n paar slakkepos-simpatiekaartjies van enkele familielede wat sy ongereeld sien. In so ’n krisistyd kom jy gou agter dat jy nie heeltemal so vergete is as wat jy gedink het nie.
Een van die e-posse is van Blue Caribbean International:
Dear Ella Neser
Re: Your application as “Hospitality Professional”
Sorry to hear about your family crisis and that you won’t be able to attend the scheduled interview. However, due to the overwhelming interest in our cruise ship career vacancies, we will be conducting another round of South African interviews in the near future and I hope to fit you in again at the later date. Thanks again for your interest in Blue Caribbean International and I’ll keep you posted.
Regards
Tilly Sallis (Mrs.)
HR Dept., Blue Caribbean International, Miami, Florida, USA
Die “family crisis” was al in Januarie en het niks met haar pa te doen nie. Dit was eintlik ’n “personal crisis” (oor Lou en sy eks), maar so wou sy dit nie stel nie, want dit kan die persepsie laat dat persoonlike krisisse met haar werk kan inmeng, en dit reflekteer nooit goed op enigeen nie. Uiteindelik was dit ook nie regtig ’n krisis nie, bloot bietjie turbulensie oor sy eksvrou. Sy sexy eksvrou. Wat by hom oorgeslaap het. Nie bý hom nie, in sy huis. Die misverstandjie waarvoor haar ma die raad oor Lapland gegee het. Die Karibiese See het warmer en vroliker geklink as Lapland, maar sy het Lou steeds nie vertel van haar aansoek om op ’n Karibiese passasierskip te gaan werk nie, wag nog vir die geskikte oomblik.
Op haar lessenaar wag ook twee rekenings en ’n koevert met die hand geadresseer aan bloot: Ella Neser, SAPS, High Street, Brixton. Melville se posstempel.
Sy kyk op. Sy kan die koffietafel skuins uit haar afskorting sien en op ’n liasseerkabinet by die venster staan die vet pot met die drie onaansienlike doringrige stingels. Hoekom sy dit nie al weggesmyt het nie, weet sy self nie.
Sy grawe in haar lessenaar se onderste laai vir haar private pos, hoofsaaklik rekenings wat betaal moet word – water en ligte, erfbelasting, MultiChoice, Vodacom, en die kaartjie wat saam met die potplant gekom het, wat sy óók nie weggesmyt kry nie, asof sy haarself met die plant en die kaartjie wil teister.
Hoop ons sien mekaar weldra
Kan nie wag nie!
Van jou grootste bewonderaar
Arthur Wilky
Die potplant met die kaartjie is in Januarie hier by haar lessenaar kom aflewer, net dae nadat kolonel Sauls haar ingelig het dat Wilky uit die tronk is, op parool vrygelaat nadat hy tien jaar van sy vonnisse uitgedien het, glo ’n modelgevangene.
Sy vergelyk die handskrif op die kaartjie met dié op die koevert met Melville se posstempel. Ongetwyfeld dieselfde. Sy huiwer, skeur dit dan oop en trek die simpatiekaartjie uit, bokant persblou irisse gedruk: Sorry for your loss! en onder weer die netjiese handskrif:
Dink aan jou
Arthur
Sy smyt dit ook in die onderste laai, stamp dit toe en voel hoe die are in haar voorkop dreig om te bars. Sy het ’n tyd van besinning en afskeid nodig, sy wil nie deur Arthur Wilky verpes word nie. Maar sy kan nie help om oor hom te wonder nie. Sy sien steeds daardie gesig wat destyds in die hof na haar draai nadat hy op al vier aanklagte skuldig bevind is. Daardie vreemde trek op sy gesig wat sy nie kon plaas nie. Sy het intussen besluit dat dit arrogansie was. Wat het sy gedink – dat hy berou gaan toon, skuldig gaan lyk, sê hy’s jammer? Maar nee, dis nie wat gebeur het nie, hy het na haar omgekyk, asof met ’n gryns.
Vier of vyf maande later is hy gevonnis, maar sy was nie weer hof toe nie. Sy was by ’n lesing op universiteit. Sy kon die klas gejippo het, maar sy wou hom nie weer sien nie. Sy het hom uit haar gedagtes verban, van hom vergeet, hy was, wat haar betref, dood. Vir tien jaar.
Tot nou in Januarie.
Het tien jaar in die tronk hom baie ouer gemaak? Sy weet nie eens hoe oud hy was met sy vonnis nie. Hy het middeljarig gelyk, miskien haar pa se ouderdom. Sy kan onthou hy het vir haar soos ou Snyders van fisika gelyk, met sy seningrige lyf en yl hare en ronde brilletjie.
