Unit op Polokwane, sê wie sy is en vra vir speursersant Caiphus Tjale.
“Warrant Neser, how can I help you?”
“Ek bel namens my ma,” sê sy ook weer in Engels en sy hoop met ’n versoenende toon, as hy dalk ’n spesmaas begin kry dat dié lastige vrou van plan is om haar lang neus in sy ondersoek in te steek. “Sy’s nog so geskok en deurmekaar oor alles wat gebeur het.”
“Natuurlik. As ons in julle skoene was … ek en mý ma, sou ek dieselfde gedoen het. Hoe ek kan help?” vra hy weer.
“Het jy regtig nierstene laat uithaal?”
“Ja, ek het. Jy’s ’n baie agterdogtige mens, warrant. Is dit waaroor jy bel, om my woord in twyfel te trek? Of is jy bekommerd oor my gesondheid?”
“Jy’t laas gevra my ma moet ’n lys van gesteelde goed maak, omdat jy nie die moontlikheid van ’n inbraak wou uitsluit nie.”
“En sy’t nog nie haar lys vir my ge-e-pos nie.”
“Dís hoekom ek bel, namens haar, en nie oor ek agterdogtig is nie. Sy wil graag ’n lys maak, maar sy kan nie eintlik agterkom dat enigiets weg is nie. Behalwe my pa se Bybel. En dit maak ons albei baie hartseer en konfoes: Hoekom sal ’n inbreker ’n Bybel steel, maar haar beursie met geld netso los, ook haar juweliersware en TV en ander waardevolle goed? Wat sal die doel van sy inbraak dan wees, sersant? Behalwe dat hy erg godsdienstig is, maar momenteel vergeet het van die gebod wat sê jy mag nie steel nie, veral nie ’n Bybel nie. Wat ons ook kwel: Hoekom sal so ’n inbreker ’n bewustelose man vermoor, maar ’n slapende vrou laat leef? Maak dit alles vir jou sin, sersant?”
Net ’n sagte gezoem oor die lang lyn tussen High Street, Brixton, en Schoemanstraat, Polokwane.
“Sersant Tjale?”
“Ja, ek’s nog hier, ek soek net gou iets in die dossier. Goed, hier’s dit. Die Bybel. Dis nie gesteel nie. Dis hier genotuleer in Forensies se opgaaf van bewysstukke en potensiële leidrade waarop hulle beslag gelê het. Saam met die beddegoed.”
“Hoekom die Bybel? Wat van die ander items op sy bedkas?”
Weer stilte. Sy gee hom kans. Ten minste het hy nie afgelui nie. Nog nie.
“Foto’s wat van die misdaadtoneel geneem is … foto’s van die slagoffer daar in sy –”
“Dis nie sommer net ’n anonieme slagoffer nie, sersant, dis my pa, sy naam’s Thys Neser, jy kan maar sy naam noem.”
“Ek’s jammer, ek probeer nie ongevoelig wees nie, dis net, die protokol is so ingeburger, jy weet. En verskoon die gemompel, ek dink partykeer hardop, kom dit nie eens meer agter nie. Ek het die polisiefoto’s nou hier, van jou pa daar in sy bed. Hy sit met sy rug opgeskuif teen die kussings. En ja, hier’s die Bybel ook, op sy skoot, oop tussen sy hande. Dit lyk of hy in die Goeie Boek sit en lees.”
Sit en lees? Sy aanvaller het hom spesifiek so geposeer?
“Dis hoekom ons dit gekonfiskeer het. Vir moontlike vingerafdrukke en ander latente bewyse.”
Hoekom so, en hoekom met die Bybel? “Dink jy steeds dis ’n inbreker se werk?”
“Soos ek gesê het, warrant, álle moontlikhede word ondersoek, sodat ons hulle een vir een kan uitskakel. Is dit nie soos julle self ook werk nie?”
“Jy’t gesê daar was geen teken van ’n inbraak nie, geen deurslot wat oopgedwing is, geen diefwering wat oopgebreek is, geen oop venster met ’n stukkende ruit nie. Wanneer skakel julle die moontlikheid van ’n inbraak uit sodat julle op die werklike teiken kan begin fokus?”
“Werklike teiken?”
“My pa. Dis tog duidelik dat hy spesifiek geteiken is, ’n blinde kan dit sien, sersant.”
“Dalk is jy reg. Maar ek vat nie kortpaaie nie, ek laat my lei deur leidrade en bewysstukke, nie deur assumpsies nie.”
“Jy moes seker al ten minste ’n voorlopige outopsieverslag gekry het om jou te help met jou ondersoek – wat’s die patoloog se bevinding oor tyd van dood? Dis vir ons baie belangrik, sersant, jy besef dit tog. Is hy Maandagaand dood, of Dinsdag in die vroeë oggendure? Ek en my ma móét tog ’n presiese datum van sy dood hê.”
Die landlyn sing eers weer. “Maandagaand tussen tien en middernag.”
“Dankie. Wat van mevrou Strydom se vriend?”
Sy hoor ’n geritsel. “Mevrou Maggie Strydom van eenheid nommer agt? Wat in die spaarkamer aan die slaap was te midde van die hele aanval op die … op jou pa? Agter toe deure? Praat jy van haar?”
“Ek praat van haar vriend, die een wat homself Paul Krige noem.”
“Ja, ek kyk na hom, hy is ’n persoon van belang.”
“Die man wat my pa destyds geskiet het … Arthur Wilky. Hy’t in Januarie parool gekry.”
Hy is weer stil. Dan: “En jou suspisieuse speurbrein sê Wilky en Krige is dieselfde man? Wilky kom uit die tronk en omtrent sy eerste daad is om sy brouwerk van elf jaar terug reg te stel, seker te maak jou pa is hierdie slag dood? Hoekom sou hy dit wou doen, met al die agterdog wat onmiddellik op hom sou val? En om iemand dood te maak wat vir alle praktiese doeleindes reeds dood was? Verskoon as ek gevoelloos klink, ek probeer net die koue feite belig.”
“Ek weet nie hoe Wilky se kop werk nie. Ek noem dit net sodat jy dit in jou ondersoek in gedagte kan hou.”
“Het jy Wilky gesien?”
“Nie vandat hy vry is nie. Destyds met sy verhoor.”
“Is hy korterig en fris, so by die vyftig rond?”
Nee, dis nie die beeld in haar kop nie. “Hy was lank en skraal, kan al sestig wees.”
“Klink nie na die Paul Krige wat mevrou Strydom vir my beskryf het nie. Goed, maar waaroor ek éérs wonder, is hoe twee mense skynbaar so baie van mekaar hou, maar terselfdertyd so min van mekaar weet. Mevrou Strydom het net ’n selnommer van haar vriend Paul. Nie eens ’n adres nie. En daai selnommer bestaan skielik nie meer nie.”
Ook kan dit weke vat, indien nie maande nie – as sersant Tjale gelukkig is – voor hy die uitslag van Maggie se bloedtoetse uit die onderbemande en oorwerkte biologie-afdeling van die forensiesewetenskaplaboratorium in Pretoria kry.
Natuurlik is sy van nature agterdogtig en wantrouig, natuurlik het sy twyfel en bedenkinge. Dis alles gevoelens in die aard van haar as speurder; sonder intuïsie, suspisie en spesmaas kon sy netsowel ’n Kaalvoet-Karmeliet geword het, en waarskynlik baie gelukkig gewees het. Daarom ry die vraag haar: Wie presies is die Paul Krige wat so skielik in Maggie se lewe verskyn het, en netso skielik weer verdwyn het – nou ’n “person of interest” in die moord op haar pa?
Wat die alarm in haar kop laat afgaan (en klaarblyklik ook in sersant Tjale s’n) is dat Maggie nog g’n woord van haar nuwe vriend gehoor het sedert sy kuiertjie laas Maandagaand nie. En Ella het ’n punt daarvan gemaak om haar te gaan groet voor sy en Lou Sondagmiddag teruggery het Johannesburg toe, juis om in die verbygaan na Paul te verneem, kastig met die hoop dat dié gou weer sy skouer van troos vir Maggie
