Voertuigdiefstal, eers saam aan die Oos-Rand, nou saam in Brixton by die eenheid wat geherstruktureer is tot die Serious & Violent Crime. Maar hulle is meer as net kollegas, hulle kuier oor en weer, woon net kruipafstand van mekaar, spot hulle dikwels om ’n braai; die Saulse in Sophiatown, die Nesers in Westdene – en het selfs dogters van dieselfde ouderdom, Ella en Maylee. Hulle is boesemvriende wat intieme geheime skep en deel, mekaar se rûe beskerm, koeëls vir mekaar vat, wat bloedskuld teenoor mekaar het wat nooit afgekoop kan word nie.
Die radio knetter, almal is op hul plek.
Tydsberekening. Dis kardinaal vir so ’n verrassingsbesoek. Silas druk die hefboom en die luierende kar begin in eerste rat aankruie, die ligte steeds af. Ook die straat is sonder lamppale in hierdie gatkant van die dorp.
Met die praatstuk van die polisieradio in die hand wag Thys vir die boodskap.
“Waar’s hy?” vra Silas in die nagstilte van die kar.
“Easy now, partner,” sê Thys.
Hoe kry die man dit reg om altyd so koel te wees? “Waar bly daai fokken Casspir?” Die Special Task Force se Casspir wat die SWAT team bring en die hek moer toe moet kom ry, want hy en Thys kan kwalik die klokkie gaan druk en aankondig: Ons is lede van die Suid-Afrikaanse Polisiediens, ons dien en beskerm, maak seblief die hek vir ons oop, want ons het ’n lasbrief hier vir visentering, ons dink julle versteek gesteelde karre en wie weet wat nog, ons dink ook sluwe meneer Ordog is hier en ons wil graag bietjie met hom ook ’n woordjie wissel, indien hy beskikbaar is en nie te besig met aandete of diverse onwettige aktiwiteite nie, dankie en julle samewerking word ten seerste waardeer. Sela, en so aan.
’n Blikkerige stem roep opeens: “Dis ’n go! Dis ’n go!”
En van voor uit Newclare se rigting kom die ligte van die Casspir en gevolg nou aan.
“Oukei,” sê Thys op sy rustige manier, “laat die sports begin.”
Meteens gaan meer buiteligte by Top Notch aan en drie mans kom by die voordeur uitgestorm, ongetwyfeld aangelok deur die Casspir se brullende diesel, die bohaai by die hek, die bulderende stem oor die megafoon. In die stofwalms en Casspir se soeklig is hulle vasgevang soos drie versteende hase.
“Hit the ground! Hit the ground!” bulder die megafoon.
Die mans val plat.
Silas stop langs die Casspir, klim uit en sê vir Thys: “Klaar hulle broeke bepis.” Dis gewoonlik wat gebeur as jy ’n Casspir sien, jy verloor beheer oor jou blaas en oor jou wil vir veg. Veral as die SWAT-manne in swart uit die Casspir begin spring met genoeg adrenalien en skietgoed vir ’n Normandiese inval.
En net drie wat kom weerstand bied, bewapen met poetslappe?
Meer polisievoertuie kom stop en in die ligte hang die stof nou soos digte mis.
Hy en Thys gaan staan by die drie op die grond, kyk af na hulle, op hulle mae, lappe in die hand agter die kop.
“You.” Thys por een met ’n skoenpunt in die ribbes. “Get up.”
Die man kom orent, stof homself af. Silas deursoek hom vir wapens.
Agter hulle bulder die megafoon opnuut: “Everyone, come on out! Show your hands! This place is surrounded!”
Wat nie heeltemal waar is nie, daarvoor sal die mannekrag van twee bataljonne nodig wees, wat hulle nie het nie. Slaag iemand daarin om oor of deur die lemmetjiesdraad te kom sonder om soos maalvleis opgekerf te word, is daar buite in die donker periferie wegkomkans in die oop veld.
Ook in die offisiële lingua franca sê Silas vir die man: “Ons soek jou baas.”
“Meneer Manzini is daar binne in sy kantoor.”
“Eintlik die ánder baas,” sê Thys. “Ons soek die grootbaas.”
In die skerp ligte vee die man oor ’n beswete neus en bolip. “Meneer Manzini is my baas, dis sy valet-plek.”
Die megafoon, asof dit die dooies probeer opwek: “Out! Last chance! We’re coming in, guns blazing!”
Silas loer Casspir toe. Guns blazing? Jissus, ’n megafoonprater wat te veel TV kyk!
By die voordeur met uithangbordjie RECEPTION/ONTVANGS kom die werkers nou skoorvoetend uitgetou, en elkeen word gevisenteer en aangewys waar hy moet gaan lê, neffens mekaar in ’n ry.
Dan verskyn die ou grote met bultende maag, skurende bobene, skommelende boude, stem wat vir laas na gesag probeer klink. “Ek’s die bestuurder, wat soek julle hier?”
“Naam?” vra Silas.
“Meneer Manzini.”
Silas bevoel die dik lyf, kry net rolle spek, geen wapen nie.
“Kom ons gaan praat daar binne, uit die geraas uit,” sê Thys, en hou in Ontvangs die lasbrief vir hom. “So, jy’s die baas van hierdie plaas?”
“Wat’s aan die gang?”
“Lees, dit staan alles daar.” En brom: “Manzini? Is dit soos in Swaziland se Manzini?”
Manzini swaai die lasbrief minagtend deur die lug. “Dis alles kak, vir wat kom beleër julle my besigheid, ek’s ’n wetsgehoorsame burger van die land?”
“Ons het gedog jy kan ons help,” sê Thys, “as wetsgehoorsame burger en als.”
“Ons soek ’n swart Merc,” sê Silas. “Dis vanoggend in The Valley Road in Westcliff gekaap.”
“Die eienaar lê met ’n kritieke skietwond in die hospitaal,” sê Thys.
“Dit beteken die aanklagte is nie net kaping nie, maar ook poging tot moord,” sê Silas.
“As hy bly leef,” sê Thys. “Erger as hy dit nie maak nie.”
Manzini is parmantig. “Ons maak karre skoon, ons kaap hulle nie.”
Thys wuif binnetoe. “Is almal uit?”
“Dalk nog ’n paar daar agter, die wasmasjiene raas. Miskien hoor hulle nie, ons werk 24/7.”
“Ja,” sê Thys, “karkapers het min rus.”
“Ons is nie fokken kapers nie!”
“Jou taal, meneer Manzini,” berispe Silas.
“Waar’s jou grootbaas?” vra Thys. “Kruip hy ook daar agter by die wassers weg?”
“Hy sal nie heelnag kan wegkruip nie, ons sal hom kry,” sê Silas.
“Van wie praat julle?” vra Manzini, haal sy pet af, vee met ’n plat hand oor sy kaal kop, blink in die skerp soeklig van buite deur Ontvangs se vensters.
“Los die speletjies!” Thys se stem is ineens skerp.
Silas ken daai stemtoon. As Thys Neser in daai toon met jou praat, staan jy liefs ’n tree of twee tru. Silas sê: “Soos jy sien, die lasbrief
